Rechtbank Midden-Nederland, kort geding civiel recht overig

In dit kort geding dient voorshands te worden uitgegaan van de rechtsgeldigheid van de door [eiseres] in het geding gebrachte vuistpandakte van 14 augustus 2013 waarin PCS ten gunste van [eiseres] een vuistpandrecht op de Porsche heeft gevestigd. Dat onderaan het door [eiseres] overgelegde afschrift van de akte ook de datum 26 november 2013 staat vermeld, is door [eiseres] genoegzaam verklaard door erop te wijzen dat deze datum door het e-mailprogramma Outlook op het afschrift is geplaatst toen een afschrift van de vuistpandakte per e-mail aan (de advocaat van) [eiseres] is gezonden.

Wat er overigens zij van de geldigheid van de vuistpandakte, [verweerder] heeft in het bestek van dit kort geding niet bestreden dat de Porsche door PCS in de macht van [eiseres] is gebracht, zodat ook op grond van artikel 3:236 lid 1 BW sprake is van een rechtsgeldig vuistpandrecht.

Op grond van het voorgaande dient er van uit te worden gegaan dat [eiseres] de Porsche onder zich hield op grond van een rechtsgeldig gevestigd vuistpandrecht. Dit brengt mee dat [eiseres] dit recht tegenover [verweerder] als beslaglegger kan inroepen zoals zij heeft gedaan. Uit het overgelegde e-mailbericht van de door [verweerder] ingeschakelde deurwaarder van 10 december 2013 blijkt dat [eiseres], bij monde van de heer [A], aan de deurwaarder heeft medegedeeld dat de Porsche was verpand en dat zij bezwaar maakte tegen beslaglegging. Dit brengt mee dat [verweerder] op grond van artikel 461d Rv binnen drie dagen na beslaglegging een formulier als bedoeld in artikel 475 Rv aan [eiseres] diende te betekenen. Dit heeft hij niet gedaan, zodat het beslag is komen te vervallen.

Als gevolg hiervan kan het beslag in dit kort geding niet meer worden opgeheven noch kan [verweerder] tot opheffing worden veroordeeld. Deze (primaire en subsidiaire) vorderingen zullen daarom worden afgewezen.

Voorgaande brengt mee dat [verweerder] de Porsche zonder titel (onmiddellijk) onder zich houdt. De vordering van [eiseres] om [verweerder] te veroordelen tot teruggave van de Porsche zal daarom worden toegewezen, met dien verstande dat [verweerder] een termijn van vierentwintig uren na betekening zal worden gegund. De op dit punt gevorderde dwangsom zal worden beperkt als volgt.

De vordering van [eiseres] om te bepalen dat met dit vonnis ieder toekomstig beslag op en de bewaring van de Porsche kan worden opgeheven, vindt geen steun in het recht. Daarbij komt deze vordering erop neer dat een verklaring voor recht wordt gegeven, waarvoor, gelet op het karakter van de procedure in kort geding, geen plaats is.

[verweerder] zal voorts worden veroordeeld om bij een hernieuwd verzoekschrift dat gericht is op beslaglegging op de Porsche, een afschrift van dit vonnis aan de voorzieningenrechter over te leggen. Een algeheel verbod om onder [eiseres] beslag te leggen gaat evenwel te ver, omdat de voorzieningenrechter niet kan overzien of [verweerder] op enigerlei wijze in staat is rechtsgeldig beslag te (doen) leggen op de Porsche. De in dit verband gevorderde dwangsom zal worden beperkt als na te melden.

Omdat de primaire vorderingen voor het overige worden toegewezen, wordt aan de subsidiaire niet toegekomen.

[verweerder] zal als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [eiseres] worden begroot op € 1.424,00, bestaande uit € 608,00 aan griffierecht en € 816,00 aan salaris advocaat.