Hoger beroep Socialezekerheidsrecht

Appellante heeft zich op 17 april 1998 ziekgemeld voor haar werk als groepsleidster voor 30 uur per week met zwangerschapsgerelateerde klachten. Na afloop van het zwangerschaps- en bevallingsverlof is zij ziek gebleven. Op 1 december 1998 heeft appellante een arbeidsovereenkomst getekend voor groepsleidster voor 18 uur per week. Vanaf 1 september 1999 heeft (een rechtsvoorganger van) het Uwv een uitkering op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) aan appellante toegekend. De WAOuitkering was aanvankelijk berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100% en vanaf 28 juni 2001 naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 35 tot 45%. Per 1 december 2002 is de mate van arbeidsongeschiktheid vastgesteld op minder dan 15% en is de WAO-uitkering beëindigd. Aan deze beëindiging ligt een rapport van een arbeidsdeskundige van 16 januari 2003 ten grondslag. In dit rapport heeft de arbeidsdeskundige geconcludeerd dat bij de voorgaande beoordelingen voor de berekening van de mate van arbeidsongeschiktheid ten onrechte het werk als groepsleidster voor 30 uur per week als maatman is gehanteerd. De arbeidsdeskundige heeft de maatman in plaats daarvan vastgesteld op het werk als groepsleidster voor 18 uur per week. Appellante had namelijk al in 1998 voordat ze ziek werd met haar toenmalige werkgever afgesproken dat zij na haar bevallingsverlof 18 uur per week zou gaan werken.

Vanaf 1 mei 2015 heeft appellante bij werkgeefster gewerkt als thuisbegeleider. Op 7 januari 2019 heeft zij zich ziekgemeld met lichamelijke klachten. Nadat appellante een aanvraag om een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) had ingediend, heeft het Uwv geconcludeerd dat werkgeefster niet genoeg had gedaan aan de re-integratie. Daarom is de periode waarin appellante tijdens ziekte recht had op loon verlengd tot 3 januari 2022. Na afloop van deze periode heeft onderzoek plaatsgevonden door een arts en een arbeidsdeskundige van het Uwv. De arts heeft vastgesteld dat appellante bij het verrichten van werkzaamheden beperkingen heeft en hij heeft die beperkingen neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 30 maart 2022. De arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellante niet meer geschikt is voor haar werk van thuisbegeleider. De arbeidsdeskundige heeft vervolgens voor appellante functies geselecteerd en een mate van arbeidsongeschiktheid berekend van 47,01%. Bij deze berekening is de arbeidsdeskundige uitgegaan van het werk als thuisbegeleider voor gemiddeld 23,51 uur per week als maatman. Het Uwv heeft bij besluit van 11 april 2022 aan appellante met ingang van 3 januari 2022 een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet WIA toegekend.

Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 11 april 2022. Appellante heeft onder andere aangevoerd dat zij moet worden aangemerkt als een medische afzakker, omdat zij sinds haar ziekmelding in 1998 nooit meer heeft gefunctioneerd op haar oude niveau van de groepsleidster voor 30 uur per week.

Bij besluit van 2 september 2022 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante gegrond verklaard en de mate van arbeidsongeschiktheid vanaf 3 januari 2022 vastgesteld op 51,12%. Hieraan ligt een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep, een gewijzigde FML van 19 augustus 2022 en een rapport van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag. Volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep zijn er geen argumenten om appellante aan te merken als een medische afzakker.

Verder heeft de rechtbank overwogen dat appellante haar beroepsgrond dat zij meer beperkt is dan door de verzekeringsarts bezwaar en beroep is aangenomen en dat zij niet in staat is de geselecteerde functies te vervullen niet nader heeft onderbouwd. Zij heeft in beroep geen medische gegevens verstrekt die aanknopingspunten bieden voor twijfel aan het standpunt van de verzekeringsarts bezwaar en beroep. Ook is niet gebleken dat de belasting in de geselecteerde functies de mogelijkheden van appellante overschrijdt.

Appellante is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Appellante heeft in hoger beroep het standpunt dat zij moet worden aangemerkt als een medische afzakker herhaald. Zij heeft in dit verband naar voren gebracht dat zij op het moment van haar ziekmelding in 1998 30 uur per week werkte en nadien nooit meer is hersteld. Dit blijkt ook uit het feit dat bij de WAO-beoordeling in 1999 is vastgesteld dat zij om medische redenen maar vier uur per dag kan werken. Hoewel zij inderdaad de wens had om na haar bevalling minder uren te gaan werken, was haar arbeidsovereenkomst op het moment dat zij wegens ziekte uitviel nog niet aangepast. Na de bevalling bleek dat zij een ernstige ziekte had en dat zij om medische redenen genoodzaakt was om minder uren te gaan werken. Tijdens de zitting heeft appellante benadrukt dat zij niet vraagt om een beoordeling van haar aanspraken op een arbeidsongeschiktheidsuitkering over het verleden. Zij beoogt uitsluitend dat uit wordt gegaan van groepsleidster voor 30 uur per week als maatman en daardoor een hogere mate van arbeidsongeschiktheid per 3 januari 2022.

Verder heeft appellante aangevoerd dat in de procedure bij de rechtbank onvoldoende aandacht is geweest voor haar standpunt dat zij verdergaand beperkt is dan door de verzekeringsarts bezwaar en beroep is aangenomen. Zij heeft in die procedure een voorbehoud gemaakt ten aanzien van het alsnog nader onderbouwen hiervan. Daar is nooit meer aan toegekomen, omdat de rechtbank direct na het wisselen van de standpunten over de medische afzakker het onderzoek heeft gesloten en uitspraak heeft gedaan. Appellante heeft in hoger beroep een toelichting gegeven op de gevolgen die haar ziekte kan hebben en de klachten die zij in de loop der jaren heeft gehad. Daarnaast heeft appellante gesteld dat het Uwv, ondanks haar uitdrukkelijke verzoek, geen informatie op heeft willen vragen bij haar behandelaren.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.