Hoger beroep Socialezekerheidsrecht

Appellante heeft voor het laatst gewerkt als administratief medewerkster/telefoniste voor gemiddeld 31,95 uur per week. Op 30 juni 2017 heeft zij zich ziekgemeld met psychische klachten die verband houden met een alcoholverslaving. Nadat appellante een aanvraag om een WIA-uitkering had ingediend, heeft onderzoek plaatsgevonden door een verzekeringsarts en een arbeidsdeskundige van het Uwv. De verzekeringsarts heeft vastgesteld dat appellante bij het verrichten van werkzaamheden beperkingen heeft en heeft die beperkingen neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 5 augustus 2019. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellante niet meer geschikt is voor haar laatste werk. Hij heeft vervolgens voor appellante functies geselecteerd en de mate van arbeidsongeschiktheid berekend op 18,32%. Het Uwv heeft bij besluit van 19 augustus 2019 geweigerd appellante met ingang van 28 juni 2019 een WIA-uitkering toe te kennen, omdat zij minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Appellante heeft hiertegen bezwaar gemaakt.

Bij besluit van 17 december 2020 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar ongegrond verklaard. Hieraan ligt een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep ten grondslag.

De rechtbank heeft voorop gesteld dat volgens vaste rechtspraak het oordeel van de door de rechter ingeschakelde onafhankelijke deskundige dient te worden gevolgd, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden die aanleiding geven van dat oordeel af te wijken. Naar het oordeel van de rechtbank is er in dit geval geen aanleiding om van de hoofdregel af te wijken. Volgens de rechtbank geeft het deskundigenrapport blijk van een zorgvuldig onderzoek en hebben de deskundigen op een heldere uitvoerige wijze gemotiveerd waarom het commentaar van appellante op het deskundigenrapport geen aanleiding gaf om een ander standpunt in te nemen over de belastbaarheid van appellante. Ook heeft de verzekeringsarts afdoende gemotiveerd dat de uitzonderingsregel in het medisch arbeidsongeschiktheidscriterium (MADOC) niet van toepassing is op appellante. Er is daarom geen sprake van volledige arbeidsongeschiktheid. De deskundigen hebben verder afdoende gemotiveerd waarom zij de diagnose persisterende depressieve stoornis niet van toepassing vinden per de datum in geding. Volgens het deskundigenrapport is er geen sprake van een sombere stemming gedurende het grootste deel van de dag, meer dagen wel dan niet, waarbij gedurende een periode van twee jaar nooit langer dan twee maanden achtereen een klachtenvrije periode is geweest. De rechtbank ziet niet in dat de deskundigen op basis van de beschikbare gegevens niet tot een afgewogen oordeel over de toestand van appellante op de datum in geding konden komen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in de FML van 21 februari 2023 een juiste beschrijving gegeven van de beperkingen van appellante voor het verrichten van arbeid.

Verder heeft de rechtbank geoordeeld dat het Uwv zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat de door de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep geselecteerde functies in het rapport van 27 februari 2023 passen binnen de belastbaarheid van appellante en dat appellante hiermee minder dan 35% arbeidsongeschikt is, zodat het Uwv terecht heeft beslist dat appellante per 28 juni 2019 niet in aanmerking komt voor een WIA-uitkering.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Op grond van artikel 5 van de Wet WIA bestaat recht op een WIA-uitkering als een betrokkene ten minste 35% arbeidsongeschikt is. De mate van arbeidsongeschiktheid wordt berekend door het loon dat een betrokkene in zijn laatste werk nog had kunnen verdienen, te vergelijken met het loon dat hij kan verdienen in passende functies. Deze beoordeling is gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek.

De gronden die appellante in hoger beroep tegen het in beroep opgestelde deskundigenrapport heeft aangevoerd, zijn in essentie een herhaling van wat zij in beroep naar voren heeft gebracht. Met de rechtbank wordt geoordeeld dat het onderzoek door de deskundigen zorgvuldig is geweest en dat er geen aanleiding bestaat om te twijfelen aan de door de deskundigen getrokken conclusie. De rechtbank heeft de beroepsgronden afdoende besproken en met juistheid geoordeeld dat deze gronden niet slagen. De overwegingen die aan het oordeel van de rechtbank ten grondslag liggen worden onderschreven. Daaraan wordt toegevoegd dat de medische stukken van de Parnassia groep, de huisarts en zorgbedrijf Trioria de Raad geen aanleiding geven om te twijfelen aan het deskundigenrapport. De Raad acht daarbij van belang dat de deskundigen voldoende hebben gemotiveerd dat overmatig gebruik van alcohol, als gevolg van een onbehandelde persoonlijkheidsstoornis, stemmingsklachten kan geven. Volgens de deskundigen wil de aanwezigheid van deze stemmingsklachten echter niet zeggen dat daarmee sprake is van een stemmingsstoornis. Verder blijkt ook uit de brief van de behandelend psychiater van 2 augustus 2023 niet dat appellante op de datum in geding onder behandeling was voor een (persisterende) depressieve stoornis of een andere stemmingsstoornis. Omdat geen twijfel bestaat over de juistheid van de medische beoordeling ziet de Raad geen aanleiding voor het benoemen van een onafhankelijke deskundige.

Uitgaande van de juistheid van de medische grondslag van het bestreden besluit, wordt ook het oordeel van de rechtbank dat de door de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep geselecteerde functies voor appellante geschikt zijn onderschreven.