Hoger beroep Socialezekerheidsrecht

Appellant heeft voor het laatst gewerkt als autoschademonteur voor gemiddeld 40 uur per week. Hij had een jaarcontract dat liep van 1 november 2019 tot en met 31 oktober 2020. Per 4 mei 2020 heeft hij zich ziekgemeld naar aanleiding van een scooterongeval. Het Uwv heeft appellant na het einde van zijn contract een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) toegekend. In het kader van een eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) heeft appellant een telefonisch spreekuur gehad met een primaire arts van het Uwv. Zij heeft appellant belastbaar geacht met inachtneming van de beperkingen die zijn neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 11 augustus 2021. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellant niet meer geschikt is voor zijn laatste werk. De arbeidsdeskundige heeft vervolgens voor appellant functies geselecteerd en de mate van arbeidsongeschiktheid berekend. Het Uwv heeft bij besluit van 23 september 2021 de ZW-uitkering van appellant met inachtneming van een uitlooptermijn per 24 oktober 2021 beëindigd, omdat hij meer dan 65% kan verdienen van het loon dat hij verdiende voordat hij ziek werd.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank vastgesteld dat sprake was van een gebrek in de besluitvorming omdat het medisch onderzoek niet voldoende zorgvuldig is geweest. Dit gebrek is volgens de rechtbank hersteld met het in beroep verrichte aanvullend medisch onderzoek, dat zorgvuldig is geweest en goed is gemotiveerd. Daarnaast heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep volgens de rechtbank voldoende gemotiveerd dat appellant meer dan 65% kan verdienen van wat hij verdiende voordat hij ziek werd. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaard, dat besluit vernietigd en, met toepassing van artikel 8:72, derde lid, van de Algemene wet bestuursrecht, de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand gelaten. Daarnaast heeft de rechtbank bepaald dat appellant het in beroep betaalde griffierecht vergoed krijgt. De rechtbank is niet gebleken van voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten.

Appellant is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens voor zover het gaat om de instandlating van de rechtsgevolgen van het bestreden besluit. Appellant heeft in hoger beroep het standpunt aangevoerd dat het onderzoek van het Uwv onvoldoende zorgvuldig is geweest. In de primaire fase heeft slechts een telefonisch spreekuur plaatsgevonden, waarna beslist werd dat hij weer kon werken. Het door de verzekeringsarts bezwaar en beroep in de beroepsfase uitgevoerde lichamelijk onderzoek is volgens appellant niet uitvoerig genoeg geweest. Bovendien heeft het medisch onderzoek in beroep geruime tijd na de datum in geding plaatsgevonden, waardoor de beperkingen niet goed meer waren vast te stellen. Daarnaast is hij niet onderzocht door een onafhankelijke arts. Verder heeft appellant aangevoerd dat hij last heeft van (bot)ontkalking, rugklachten en van het letsel dat hij heeft overgehouden aan het scooterongeval, waardoor hij niet goed kan functioneren. Appellant heeft in hoger beroep stukken ingebracht van de bedrijfsarts, waaruit blijkt dat hij rond de datum in geding slechts voor twee uur inzetbaar was voor re-integratie. Volgens appellant heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep ten onrechte geen urenbeperking aangenomen.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen voor zover aangevochten in hoger beroep.

Op grond van artikel 19aa, eerste lid, van de ZW behoudt een betrokkene na 52 weken van ongeschiktheid tot werken zijn ZW-uitkering, als hij als gevolg van ziekte minder kan verdienen dan 65% van zijn laatst verdiende loon (maatmaninkomen). Dit percentage wordt berekend door het maatmaninkomen te vergelijken met het loon dat hij kan verdienen in passende functies. Bij deze beoordeling wordt zoveel mogelijk aangesloten bij de systematiek van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen. Deze beoordeling is gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek.

Appellant heeft in hoger beroep stukken ingebracht van een bedrijfsarts, onder meer een Inzetbaarheidsprofiel, waarin rond de datum in geding geadviseerd wordt de uren geleidelijk aan op te bouwen en te starten met re-integratie voor 2 uur per dag. De stukken van de bedrijfsarts zien op de re-integratiemogelijkheden van appellant en hebben daarmee een ander doel dan de beoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid in het kader van de ZW. In de FML van 23 juni 2023 zijn verschillende beperkingen opgenomen in verband met de psychische klachten, de rugklachten en osteopenie van appellant. Daarnaast zijn beperkingen opgenomen voor avond- en nachtdiensten en regelmatige werktijden in verband met de slaapproblemen van appellant. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft de aangenomen beperkingen inzichtelijk gemotiveerd met de rapporten van 8 april 2022 en 20 juni 2023. De Raad ziet geen aanleiding om te twijfelen aan de conclusies van de verzekeringsarts bezwaar en beroep en de juistheid van de door hem opgestelde FML van 23 juni 2023.

Uit het voorgaande volgt dat geen twijfel bestaat over de juistheid van de medische beoordeling. De Raad ziet daarom geen aanleiding om een deskundige te benoemen.

Uitgaande van de juistheid van de in de FML weergegeven medische beperkingen was appellant in staat de aan de schatting ten grondslag gelegde functies te vervullen.