Gerechtshof 's-Hertogenbosch, hoger beroep insolventierecht

Bij vonnis waarvan beroep heeft de rechtbank op de voet van artikel 350 lid 3 aanhef en sub c Faillissementswet (Fw) de toepassing van de schuldsaneringsregeling op verzoek van de bewindvoerder d.d. 26 januari 2024 tussentijds beëindigd nu [appellant] een of meer van zijn uit de schuldsaneringsregeling voortvloeiende verplichtingen niet naar behoren nakomt of door zijn doen of nalaten de uitvoering van de schuldsaneringsregeling anderszins belemmert dan wel frustreert.

Bij het ontbreken van enige baten voor uitdeling eindigt de schuldsaneringsregeling door het in kracht van gewijsde gaan van het vonnis.

“2.2. (…) De rechtbank is van oordeel dat saniet niet (voldoende) aantoonbaar conform de regels van de sollicitatie- en arbeidsplicht heeft gesolliciteerd.

(…)

Voorts is het aan hem om aan te tonen dat hij daadwerkelijk heeft gesolliciteerd en ook bij

de uitzendbureaus actief en serieus naar werk heeft gevraagd/gezocht. Dat heeft saniet niet

gedaan, althans daar is niets van gebleken.

(…)

Saniet heeft verder niet duidelijk gemaakt waarom hij ook niet naar ander werk zou kunnen solliciteren dan behalve in de bouw, terwijl hij kennelijk nu opeens van mening is dat hij wel fulltime zou kunnen werken. Dat begrijpt de rechtbank niet. De rechtbank begrijpt verder ook niet waarom saniet niets heeft gedaan met de adviezen van de bewindvoerder om hulp te zoeken bij het serieus en actief nakomen van de sollicitatieverplichting, bijvoorbeeld door zich te wenden tot de gemeente voor een sollicitatietraining of een jobcoach.

(…)

Uit hetgeen ter zitting is verklaard alsmede uit de verslaglegging en de voordracht

van de bewindvoerder is de rechtbank gebleken dat saniet niet heeft voldaan aan een

serieuze, actieve nakoming van de informatieplicht zoals deze in de schuldsaneringsregeling

van kracht is. Ook is gebleken dat saniet meermaals gewaarschuwd werd door de

bewindvoerder en ook door de rechter-commissaris tijdens een verhoor maar dat dit niet

heeft geleid tot enig resultaat. Ter zitting is ook niet gebleken dat er enig zicht is op

verbetering welke een verlenging zoals voorgesteld door de beschermingsbewindvoerder

alsmede de advocaat, zou rechtvaardigen. Sterker nog, saniet zelf staat absoluut niet achter

de voorgestelde verlenging.”

[appellant] kan zich met deze beslissing niet verenigen en is hiervan in hoger beroep gekomen. Hij heeft hiertoe in zijn beroepschrift - zakelijk weergegeven - het volgende aangevoerd ter onderbouwing van zijn drie geformuleerde grieven tegen het bestreden vonnis. [appellant] legt wel contact met uitzendbureaus, maar daar wordt hij “in de computer gezet” en moet hij vervolgens wachten op bericht van het uitzendbureau. Het heeft dan ook geen zin om een uitgebreide sollicitatie met cv te sturen, te meer daar zijn schriftelijke uitdrukkingsvaardigheid minder dan gemiddeld is, hij is beter in staat om zich mondeling uit te drukken. [appellant] heeft in de bouw bij een Pool gesolliciteerd; dat contact is persoonlijk en telefonisch verlopen, zoals te doen gebruikelijk in de bouwsector. Gezien het voorgaande zou een sollicitatietraining – zoals geadviseerd door de bewindvoerder – geen toegevoegde waarde hebben.

[appellant] realiseert zich wel dat het “vijf voor twaalf’ is en hij heeft zich inmiddels aangemeld bij de gemeente [gemeente] voor het werktraject [werktraject] dat meteen is gestart, [appellant] gaat starten voor 25 uren per week.

Daarnaast is er een juridische strijd gaande tussen [appellant] en de William Schrikker Stichting plus zijn ex-partner aangaande het contact tussen [appellant] en zijn minderjarige kinderen die bij de ex-partner op een geheim adres in de regio [regio] wonen. Die strijd heeft een zware wissel getrokken op het welzijn van [appellant] , en hij heeft zich inmiddels ook gewend tot een psycholoog voor hulp en ondersteuning.

Voorts stelt [appellant] dat hij de bewindvoerder wel heeft geïnformeerd.

Ter zitting in eerste aanleg is namens [appellant] door zijn advocaat betoogd dat hij de

spreekwoordelijke eindstreep van de schuldsaneringsregeling in zicht heeft. Dat [appellant] zelf daar niet achter stond was eerder ingegeven door zijn oplopende emoties dan door de daadwerkelijke weigering om in te stemmen met een verlenging. De emotionele toestand van [appellant] is niet optimaal door de aanhoudende juridische strijd met de gezinsvoogdij-instelling. De beschermingsbewindvoerder staat ook achter een verlenging.

Tot slot wordt nog opgemerkt dat er geen nieuwe schulden zijn ontstaan en er geen achterstand is op de boedelrekening. Een verlenging van de WSNP zou volgens [appellant] in zijn beroepschrift dan ook zeer wenselijk zijn.

Hieraan is door en namens [appellant] ter zitting in hoger beroep - zakelijk weergegeven - het volgende toegevoegd. [appellant] stelt aanvankelijk dat hij pas bereid is om fulltime te gaan werken als hij geheel schuldenvrij is. Nadat het hof hem voorhoudt dat er voor hem in het kader van zijn schuldsaneringsregeling een volledige sollicitatie- en arbeidsverplichting geldt stelt hij voor om zijn aantal arbeidsuren bij [werktraject] uit te breiden van 25 naar 40 uur per week. Een telefoontje van [appellant] naar zijn [werktraject] -coach volstaat hiervoor, want [appellant] zelf kan zijn aantal contracturen bepalen.

Ook stelt [appellant] inmiddels hulp te hebben gezocht voor zijn psychische problematiek welke het gevolg is van alle spanningen die hij in het kader van de diverse juridische procedures inzake het gezag en de bezoekregelingen aangaande zijn kinderen ervaart.

Voorts blijft [appellant] bij zijn standpunt dat hij wel naar behoren gesolliciteerd heeft. Hij solliciteerde doorgaans digitaal en daarbij was meestal geen ruimte om een uitgebreide motivatie te formuleren. Wel vermeldde [appellant] altijd (op eigen initiatief) dat hij epilepsie heeft omdat het verzwijgen hiervan volgens hem strafbaar zou zijn. Ook vroegen de uitzendbureaus waar hij staat ingeschreven nooit om een uitgebreide (schriftelijke) motivatie. Dat de fulltimebaan via een Poolse kennis/relatie van [appellant] , waarvan [appellant] bij gelegenheid van de beëindigingszitting nog stelde dat deze 100% zeker zou worden gerealiseerd, toch niet door is gegaan wijt hij nu, overigens zonder nadere toelichting of context, aan het feit dat hij soms “te goed van vertrouwen” is.

De bewindvoerder heeft in haar brief - zakelijk weergegeven - het volgende aangevoerd. Nadat [appellant] zich had ingeschreven als werkzoekende bij uitzendbureaus lag bij hem de inspanning om uit eigen beweging wekelijks bij de Uitzendbureaus te informeren of om op de site van uitzendbureaus naar vacatures te zoeken en geen afwachtende houding aan te nemen totdat uitzendbureaus contact met hem opnemen.

De bewindvoerder heeft [appellant] erop gewezen bij online sollicitaties een sollicitatie-motivatiebrief bij te voegen. Meestal voegt [appellant] alleen een cv bij terwijl er ook vacatures zijn waar de mogelijkheid is een motivatie bij te voegen.

Gesteld wordt dat de schriftelijke uitdrukkingsvaardigheid van [appellant] minder dan

gemiddeld is en hij beter in staat is om zich mondeling uit te drukken. Op 10 november 2023 heeft de bewindvoerder [appellant] er per e-mail op gewezen dat op internet voldoende voorbeeldbrieven staan hoe een sollicitatiebrief opgesteld dient te worden. In dezelfde e-mail heeft de bewindvoerder erop gewezen dat indien [appellant] hulp nodig heeft bij het opstellen van een sollicitatiebrief en cv hij ook contact kan opnemen met zijn contactpersoon bij Sociale Zaken en vragen of hij middels een workshop hierin ondersteuning kan krijgen of

vragen naar ondersteuning/begeleiding richting de arbeidsmarkt. Deze door de bewindvoerder geadviseerde inspanningen heeft

[appellant] tot aan de beëindigingszitting niet ondernomen althans niet aangetoond.

Tijdens die zitting vertelde [appellant] ook dat hij contact heeft gehad met een Pool welk een bouwbedrijfje heeft en aangegeven heeft [appellant] in dienst te willen nemen. Stukken waaruit dat blijkt kon [appellant] niet aanleveren.

De rechter-commissaris heeft [appellant] op basis van de keuring door [naam 1] op 27 juli 2023 de volledige arbeidsplicht opgelegd van 36 uur per week. Deze informatie is [appellant] bekend. Waarom [appellant] nu heeft aangegeven met (slechts) 25 uur per week te starten bij [werktraject] is niet bekend bij de bewindvoerder en rechter-commissaris. Tevens heeft hij geen enkele informatie bij de bewindvoerder aangeleverd waaruit blijkt wat het traject inhoudt.

Mocht dit traject op dit moment met behoud van uitkering zijn dan is hiervoor geen toestemming rechter-commissaris gevraagd en verleend. Daarnaast vraagt bewindvoerder zich af waarom [appellant] zich nu opeens meldt bij [werktraject] en deze inspanningen niet eerder heeft gedaan.

Bij de toelatingszitting speelde al de strijd rondom het contact tussen [appellant] en zijn minderjarige kinderen. Deze problematiek mag een goed verloop van de schuldsaneringsregeling niet in de weg staan. [appellant] heeft zich inmiddels gewend tot een psycholoog. De enige stukken die hij hierover heeft aangeleverd is een telefonische afspraak met [naam 2] op 12 december 2023. Verdere informatie waar hij zich inmiddels heeft gewend voor psychologische hulp is niet aangeleverd. In hoeverre [appellant] zich openstelt voor psychologische hulp is maar de vraag gezien zijn reactie in de mail, van 23 juni 2022. Daarnaast is er de bevestiging van een telefonische afspraak met de behandelaar van polikliniek Neurologie op 29 februari 2024. Deze afspraak zal wellicht betrekking hebben op de epilepsie. Verdere informatie is niet bekend.

Uit de correspondentie tussen de bewindvoerder en [appellant] en de verslagen blijkt voldoende dat de informatieplicht niet volgens de regels van de schuldsaneringsregeling verloopt.

De bewindvoerder verzoekt het vonnis waarvan beroep te bekrachtigen. In de periode voorafgaand aan dit hoger beroep is onvoldoende gebleken dat [appellant] zich maximaal heeft ingespannen met betrekking tot het verwerven van een fulltime betaalde baan (minimaal 36 uur per week).

Hieraan is door de bewindvoerder ter zitting in hoger beroep - zakelijk weergegeven - het volgende toegevoegd. [appellant] is verhuisd zonder voorafgaand overleg. De bewindvoerder heeft hem hierop tot driemaal gevraagd hoe hij de hieraan verbonden verhuiskosten voldaan had, maar [appellant] heeft hier nooit op geantwoord. Het was uiteindelijk de beschermingsbewindvoerder die hierop reageerde. Ook heeft [appellant] de bewindvoerder nooit bericht over het niet doorgaan van de fulltime arbeidsbetrekking via de Poolse kennis/relatie. Ook heeft [appellant] de bewindvoerder niet vooraf in kennis gesteld van zijn voornemen om deel te gaan nemen aan het arbeidstraject [werktraject] . Nu, ondanks herhaalde verzoeken van de bewindvoerder, eerst ter zitting in hoger beroep gebleken is dat dit traject met behoud van uitkering wordt gevolgd is hiervoor echter wel de toestemming van de rechter-commissaris vereist. Ook behelst dit traject maar 25 arbeidsuren per week terwijl de sollicitatie- en arbeidsverplichting voor [appellant] onverkort van kracht is. Hij is hierop door de bewindvoerder ook gewezen, maar [appellant] heeft het aantal uren niet uitgebreid noch heeft hij aantoonbaar aanvullend gesolliciteerd. Dat [appellant] zelf dit aantal arbeidsuren eenzijdig en met één telefoontje kan ophogen naar 40 uur per week komt de bewindvoerder vooralsnog als zeer onwaarschijnlijk voor, daargelaten nog dat dit de vraag oproept waarom [appellant] niet direct bij aanvang om een aanstelling van 40 uren per week heeft verzocht.

Dat er ondanks alle (deels gestelde) fysieke en psychische problematiek van [appellant] nooit om een vrijstelling van de sollicitatie- en arbeidsverplichting is verzocht komt omdat [appellant] , ondanks herhaalde verzoeken van de bewindvoerder, ook nagenoeg geen enkele relevante actuele medische informatie heeft aangeleverd.