Rechtbank Rotterdam, eerste aanleg - enkelvoudig verbintenissenrecht

[eiser] huurde vanaf 1 juni 2023 van [gedaagde] een appartement. De partijen hebben afgesproken dat de huurovereenkomst is geëindigd op 27 november 2023. [eiser] is deze zaak gestart, omdat hij de waarborgsom terug wilde die hij bij het begin van de huurovereenkomst heeft betaald. Ook wilde hij dat [gedaagde] enkele dagen te veel betaalde huur en de kosten van een nieuwe douchekop terug zou betalen. Tijdens de procedure heeft [gedaagde] € 5.000,00 aan waarborgsom en de te veel betaalde huur terugbetaald. Daarom eist [eiser] nu alleen nog het resterende bedrag aan waarborgsom van € 1.000,00 en de kosten voor de douchekop van € 129,39.

Volgens [gedaagde] hoeft hij het restant van de waarborgsom niet terug te betalen omdat hij schade heeft geleden doordat [eiser] het appartement niet netjes heeft achtergelaten. Ook zegt hij dat [eiser] de douchekop zonder toestemming heeft vervangen.

De kantonrechter veroordeelt [gedaagde] om € 820,00 aan [eiser] te betalen. Zij begroot de schade die [gedaagde] heeft geleden op € 200,00 en verrekent dit bedrag met de € 1.000,00 die [gedaagde] nog aan waarborgsom moet terugbetalen. Voor de douchekop wordt een bedrag van € 20,00 toegewezen. Hierna wordt uitgelegd waarom dit de uitkomst is.

De kantonrechter heeft onderzocht of er oneerlijke bepalingen zijn, maar die zijn er niet. Daarbij is alleen gekeken naar bepalingen die voor deze zaak van belang zouden kunnen zijn. Bepalingen die voor beoordeling van de eis niet relevant zijn, heeft de kantonrechter dus niet getoetst.

[gedaagde] moest de hele waarborgsom die [eiser] aan het begin van de huurovereenkomst heeft betaald binnen veertien dagen na het einde van de huurovereenkomst terugbetalen (artikel 7:261b lid 3 aanhef BW). Dat heeft [gedaagde] niet gedaan. [gedaagde] heeft inmiddels op 26 maart 2024 wel € 5.000,00 terugbetaald. Dat was dus na de dagvaarding. De resterende € 1.000,00 heeft [gedaagde] niet betaald, omdat er volgens hem schade was aan het appartement waarvoor [eiser] aansprakelijk is. Tijdens de zitting is namens [gedaagde] verklaard dat dit alleen gaat om het schilderwerk in de kleine slaapkamer en de gordijnen. Beide posten worden hierna besproken.

[eiser] hoeft geen schadevergoeding te betalen voor schilderwerkzaamheden. Uit de stukken blijkt namelijk niet dat het nodig was de kleine slaapkamer (slaapkamer 1) opnieuw te schilderen. Volgens [gedaagde] zaten er bij de oplevering zwarte strepen (die er bij het begin van de huurovereenkomst nog niet waren) op de muur, maar zulke strepen zijn niet te zien op de foto’s van de check-out. Ook uit de tekst van het check-outrapport blijkt hier niets van. Bij slaapkamer 1 staat wel dat het verfwerk niet goed is gedaan, maar de partijen zijn het erover eens dat [eiser] niets heeft geverfd. Het appartement is in opdracht van een vorige huurder geschilderd. Verder staan er geen opmerkingen bij slaapkamer 1.

De partijen zijn het erover eens dat [eiser] nieuwe gordijnen mocht ophangen in de woonkamer en de grote slaapkamer. Volgens [eiser] mocht hij de oude gordijnen ook weggooien. Dat betwist [gedaagde] en blijkt nergens uit. Het staat dus niet vast dat [eiser] de gordijnen weg mocht gooien. [eiser] heeft de nieuwe gordijnen meegenomen, zodat het gestoffeerde (met raam- en vloerbekleding) appartement bij de oplevering in twee kamers geen gordijnen had. Daardoor heeft [gedaagde] schade geleden. Die wordt begroot op € 200,00. Dat staat afgerond gelijk aan het bedrag waarop [gedaagde] deze schadepost zelf stelt (schade van € 1.000,00 min offerte schilderwerkzaamheden) en waarvan de hoogte door [eiser] niet is betwist. Dit bedrag wordt verrekend met de openstaande waarborg van € 1.000,00. Dat betekent dat [gedaagde] nog € 800,00 moet betalen. De rente over dit bedrag wordt toegewezen vanaf 11 december 2023 (veertien dagen na het einde van de huurovereenkomst).

[gedaagde] betwist niet dat er een probleem was met de douche, dat hij daarvoor aansprakelijk is (hij wilde ‘even de gelegenheid om het te regelen’) en dat voor het herstel kosten van € 20,00 redelijk zijn. Dit bedrag wordt daarom toegewezen. Er wordt geen hoger bedrag toegewezen, omdat [eiser] de douchekop zonder toestemming van [gedaagde] heeft vervangen en [gedaagde] aansprakelijkheid voor een hoger bedrag betwist. Volgens [gedaagde] was het niet nodig om een nieuwe douchekop te kopen en had het probleem goedkoper kunnen worden opgelost door de doucheslang te vervangen. Uit de e-mail van 13 juli 2023 blijkt in ieder geval niet dat is afgesproken dat [gedaagde] het hele bedrag zou vergoeden dat [eiser] aan de douchekop heeft uitgegeven. Misschien heeft [gedaagde] om de bon gevraagd, maar daaruit blijkt niet dat hij akkoord was met de kosten die [eiser] had gemaakt.

De rente wordt toegewezen vanaf 18 november 2023, omdat [gedaagde] vanaf die datum in verzuim was: hij liet toen weten dat hij niets voor de doucheknop zou betalen (artikelen 6:119 en 6:83 aanhef en onder c BW).

Als vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten wordt € 805,86 toegewezen. Aan alle voorwaarden om een vergoeding voor deze kosten te krijgen is voldaan (artikel 6:96 BW). Wel zijn de buitengerechtelijke incassokosten alleen berekend over het bedrag dat toewijsbaar was op de dag van de dagvaarding (€ 5.000,00 + € 800,00 + € 20,00 = € 5.820,00). De wettelijke rente wordt toegewezen.

[gedaagde] moet de proceskosten betalen, omdat hij voor het grootste deel ongelijk krijgt (artikel 237 Rv) en de zaak terecht is gestart. In de aanmaning van 6 februari 2024 heeft [eiser] namelijk onder andere gevraagd om de waarborgsom en de kosten voor de douchekop binnen vijf dagen te betalen. [gedaagde] heeft helemaal niet gereageerd op die brief en ook tot het moment van dagvaarden op 8 maart 2024 niets betaald. De kantonrechter begroot de proceskosten aan de kant van [eiser] op € 137,39 aan dagvaardingskosten, € 248,00 aan griffierecht, € 678,00 aan salaris voor de gemachtigde (2 punten x € 339,00) en € 135,00 aan nakosten. Dat is in totaal € 1.198,39. Hier kan nog een bedrag bij komen als dit vonnis wordt betekend. De wettelijke rente over de proceskosten wordt toegewezen.

Dit vonnis wordt uitvoerbaar bij voorraad verklaard, omdat [eiser] dat eist en [gedaagde] daar niet op heeft gereageerd (artikel 233 Rv). Dat betekent dat het vonnis meteen mag worden uitgevoerd, ook als één van de partijen aan een hogere rechter vraagt om de zaak opnieuw te beoordelen.