College van Beroep voor het bedrijfsleven, eerste aanleg - enkelvoudig bestuursrecht overig

Voor Q4 2020 geldt dat uit artikel 2.1.6, eerste lid, aanhef en onder a, gelezen in samenhang met artikel 2.1.8 van de TVL, volgt dat de minister afwijzend op de aanvraag beslist als de aanvraag niet tijdig is ingediend. Voor de andere kwartalen gelden vergelijkbare bepalingen die in de TVL zijn opgenomen. Te late indiening van een TVL-aanvraag is dus een dwingende afwijzingsgrond voor alle kwartalen. De Algemene wet bestuursrecht, noch de Kaderwet EZK- en LNV-subsidies (waarop de TVL is gebaseerd) biedt een grondslag om daarvan af te wijken.

Niet in geschil is dat de onderneming de aanvragen op 22 september 2022, en daarom niet vóór de in de TVL voor de betrokken kwartalen opgenomen eindtijdstippen, heeft ingediend. Voor de wijze waarop de minister omgaat met dergelijke aanvragen, verwijst het College naar zijn uitspraak van 13 juni 2023 (ECLI:NL:CBB:2023:293, onder 6.1 tot en met 6.4). Het College merkt op dat het daarbij gaat om beleid dat zijn grondslag vindt in het ongeschreven evenredigheidsbeginsel. Daaraan zullen dan ook de bestreden besluiten worden getoetst.

Het College ziet in de omstandigheden die de onderneming naar voren heeft gebracht, geen grond voor het oordeel dat het vasthouden aan de aanvraagtermijnen in dit geval onevenredig is. De onderneming is verantwoordelijk voor het doen van een tijdige aanvraag. Het is onvoldoende komen vast te staan dat het voor de onderneming onmogelijk was om de TVL-aanvraag voor het einde van de verschillende aanvraagtermijnen in te dienen, of contact op te nemen met de minister. Voor zover er contact is geweest met de uitvoeringsorganisatie van de minister is niet aannemelijk dat dit is gebeurd voor het einde van de betrokken aanvraagtermijnen. Dat de onderneming naar gesteld wel voor subsidie in aanmerking zou komen en dus tot de doelgroep behoort is ook geen bijzondere omstandigheid die maakt dat de minister niet kan vasthouden aan de aanvraagtermijnen. Ook is niet gebleken van strijd met andere algemene beginselen van behoorlijk bestuur.

Tot slot is het College van oordeel dat de minister zijn hoorplicht heeft geschonden. Uit de bezwaarschriften blijkt namelijk niet aanstonds dat deze ongegrond waren. De minister heeft bovendien aanleiding gezien om tijdens de bezwaarfase telefonisch contact te zoeken met de onderneming en te spreken over de zaken. Omdat de onderneming in de loop van de procedure voldoende gelegenheid heeft gehad om haar standpunt naar voren te brengen en toe te lichten is niet gebleken dat zij door de schending van de hoorplicht is benadeeld. De besluiten blijven daarom wel in stand.