Rechtbank Amsterdam, eerste en enige aanleg europees strafrecht

Ter zitting heeft de opgeëiste persoon verklaard dat de bovenvermelde persoonsgegevens juist zijn en dat hij de Poolse nationaliteit heeft.

Het EAB vermeldt een enforceable judgment of the Local Court in Konskie van 23 oktober 2020, met kenmerk II K336/17.

De overlevering wordt verzocht ten behoeve van de tenuitvoerlegging van een vrijheidsstraf voor de duur van tien maanden, door de opgeëiste persoon te ondergaan op het grondgebied van de uitvaardigende lidstaat. Van deze straf resteren volgens het EAB nog acht maanden en 22 dagen. De vrijheidsstraf is aan de opgeëiste persoon opgelegd bij het hiervoor genoemde vonnis.

Dit vonnis betreft de feiten zoals die zijn omschreven in het EAB. (Voetnoot 3)

De uitvaardigende justitiële autoriteit heeft de feiten niet aangeduid als feiten waarvoor het vereiste van toetsing van dubbele strafbaarheid niet geldt. Overlevering kan in dat geval worden toegestaan, indien voldaan wordt aan de eisen die in artikel 7, eerste lid, aanhef en onder b, OLW zijn neergelegd.

De rechtbank stelt vast dat hieraan is voldaan.

De feiten leveren naar Nederlands recht op:

telkens; diefstal door twee of meer verenigde personen;

telkens; poging tot diefstal door twee of meer verenigde personen.

Standpunt van de raadsman

De raadsman heeft zich op het standpunt gesteld dat de opgeëiste persoon vijf jaar ononderbroken rechtmatig in Nederland heeft verbleven. De opgeëiste persoon kan daarom worden gelijkgesteld met een Nederlander in de zin van artikel 6a OLW, temeer omdat hij blijkens informatie van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) in het bezit is van een duurzaam EU-verblijfsrecht. Bovendien zal de opgeëiste persoon zijn verblijfsrecht niet verliezen. De opgeëiste persoon woont en werkt al jarenlang in Nederland, heeft hier een verloofde en een jong kind en zal grote nadelen ondervinden wanneer hij zijn straf in Polen moet ondergaan in verband met bezoek en telefonisch contact. Om die reden ligt het voor de hand dat de tenuitvoerlegging van de gevangenisstraf wordt overgenomen en de opgeëiste persoon in Nederland zijn straf uitzit.

Standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de IND ten aanzien van de opgeëiste persoon een duurzaam verblijfsrecht heeft aangenomen, en dat dit doorgaans een gelijkstelling oplevert. Het relevante criterium is echter vijf jaar ononderbroken rechtmatig verblijf in Nederland. Dat blijkt niet uit de stukken.

Oordeel van de rechtbank

Overlevering van een met een Nederlander gelijk te stellen vreemdeling kan op basis van artikel 6a, eerste en negende lid, OLW worden geweigerd als deze is gevraagd ten behoeve van de tenuitvoerlegging van een hem bij onherroepelijk vonnis opgelegde vrijheidsstraf en de rechtbank van oordeel is dat de tenuitvoerlegging van die straf kan worden overgenomen.

Om in aanmerking te komen voor gelijkstelling met een Nederlander moet op grond van artikel 6a, negende lid, OLW zijn voldaan aan twee vereisten, te weten:

Eerste voorwaarde

Uit informatie van de IND blijkt dat de opgeëiste persoon sinds 14 april 2025 is geregistreerd als duurzaam verblijvend EU-burger. Eén van de voorwaarden voor het verkrijgen van een duurzaam verblijfsrecht is dat, behoudens uitzonderingen die tot een eerdere afgifte nopen, een EU-onderdaan op het moment van de aanvraag vijf jaar of langer rechtmatig in Nederland verblijft. Niet is gebleken dat in het geval van de opgeëiste persoon sprake was van zo een uitzondering op grond waarvan men met een verblijfsduur van minder dan 5 jaar al een duurzaam verblijfsrecht kan ontvangen. Kennelijk heeft de IND dus aangenomen dat de opgeëiste persoon ten tijde van de aanvraag, op 1 april 2025, al gedurende 5 jaar ononderbroken rechtmatig in Nederland verbleef. De rechtbank vindt hiervoor onder meer steun in de overgelegde stukken van de opgeëiste persoon.

Op grond van het vorenstaande komt de rechtbank tot de conclusie dat voldaan is aan de eerste voorwaarde voor gelijkstelling met een Nederlander.

Tweede voorwaarde

De tweede voorwaarde voor gelijkstelling met een Nederlander wordt getoetst aan de hand van een verklaring van de IND over de verwachting of de opgeëiste persoon al dan niet zijn recht van verblijf in Nederland verliest ten gevolge van de opgelegde straf of maatregel. Uit de brief van de IND van 28 april 2025 volgt dat de strafrechtelijke feiten er niet toe leiden dat de opgeëiste persoon zijn verblijfsrecht verliest.

Ook aan deze voorwaarde is dus voldaan.

De rechtbank moet daarom beoordelen of de tenuitvoerlegging van de in Polen opgelegde vrijheidsstraf kan worden overgenomen.

De in artikel 6a, tweede lid, aanhef en onder a, OLW van overeenkomstige toepassing verklaarde weigeringsgronden staan niet in de weg aan overname van de tenuitvoerlegging van die vrijheidsstraf.

Uit de hiervoor onder 4 weergegeven Nederlandse kwalificaties volgt dat de opgelegde vrijheidsstraf niet de toepasselijke Nederlandse wettelijke strafmaxima overstijgt.

De opgelegde sanctie is naar haar aard niet onverenigbaar met Nederlands recht. Voor een aanpassing van de opgelegde vrijheidsstraf overeenkomstig artikel 6a, derde tot en met vijfde lid, OLW is daarom geen plaats.

De rechtbank concludeert op grond van het voorgaande dat de tenuitvoerlegging van de opgelegde vrijheidsstraf kan worden overgenomen.

Uit het dossier volgt verder dat de opgeëiste persoon voldoende economische, familiale en sociale banden met Nederland heeft. De opgeëiste persoon heeft daarom het centrum van zijn gezinsleven en zijn belangen in Nederland gevestigd. (Voetnoot 4) De overname van de tenuitvoerlegging van de vrijheidsstraf zal dan ook bijdragen aan zijn maatschappelijke re-integratie.

De rechtbank is dus bevoegd om de overlevering overeenkomstig artikel 6a, eerste lid, OLW te weigeren. In dit geval ziet zij geen aanleiding om af te zien van de uitoefening van die bevoegdheid.

De rechtbank zal daarom de overlevering weigeren en gelijktijdig de tenuitvoerlegging van die vrijheidsstraf in Nederland bevelen. Daarbij zal de rechtbank op grond van artikel 27, vierde lid, OLW de gevangenhouding van de opgeëiste persoon tot aan de tenuitvoerlegging van die vrijheidsstraf bevelen.

De raadsman heeft verzocht de opgeëiste persoon na de uitspraak te schorsen om de uitkomst van het gratieverzoek zoals dat is gedaan in Polen af te wachten.

De officier van justitie heeft zich verzet tegen het schorsingsverzoek, omdat een gratieverzoek geen reden vormt een EAB aan te houden of te weigeren. Bovendien moet niet vooruit worden gelopen op de eventuele uitkomst van het gratieverzoek.

De rechtbank wijst het verzoek tot schorsing na de uitspraak af, alleen al vanwege het feit dat niet duidelijk is binnen welke termijn in Polen op het gratieverzoek zal worden beslist.

De rechtbank heeft eerder vastgesteld dat, vanwege structurele of fundamentele gebreken in de Poolse rechtsorde, in Polen een algemeen reëel gevaar bestaat van schending van het grondrecht op een eerlijk proces voor een onafhankelijk en onpartijdig gerecht dat vooraf bij wet is ingesteld. (Voetnoot 5)

Nu de opgeëiste persoon geen elementen heeft aangevoerd waaruit blijkt dat die structurele of fundamentele gebreken een concrete invloed hebben gehad op de behandeling van zijn strafzaak, is niet aangetoond dat sprake is van een individueel reëel gevaar van schending van het grondrecht op een eerlijk proces voor een onafhankelijk en onpartijdig gerecht dat vooraf bij wet is ingesteld. (Voetnoot 6)

De artikelen 45 en 311 Wetboek van Strafrecht en 2, 5, 6a en 7 OLW.