Centrale Raad van Beroep, hoger beroep socialezekerheidsrecht

Appellante is laatstelijk werkzaam geweest als verkoopster voor 38 uur. Zij heeft zich vanuit een werkloosheidssituatie ziek gemeld. Na afloop van de voorgeschreven wachttijd heeft het Uwv aan appellante met ingang van 13 november 2017 een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toegekend. De mate van arbeidsongeschiktheid is daarbij vastgesteld op 80-100%.

In het kader van een herbeoordeling heeft appellante op 13 oktober 2020 het spreekuur bezocht van een verzekeringsarts. Deze arts heeft vastgesteld dat appellante belastbaar is met inachtneming van de beperkingen die hij heeft neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 13 oktober 2020. Een arbeidsdeskundige heeft vervolgens functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen de mate van arbeidsongeschiktheid berekend. Het Uwv heeft bij besluit van 22 oktober 2020 bepaald dat de WIA-uitkering per 23 december 2020 wordt beëindigd, omdat appellante minder dan 35% arbeidsongeschikt was. Het Uwv heeft het bezwaar van appellante tegen het besluit van 22 oktober 2020 in een besluit van 28 mei 2021 (bestreden besluit) gegrond verklaard. Aan het bestreden besluit liggen rapporten van 16 maart 2021 en 27 mei 2021 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep, een gewijzigde FML van 16 maart 2021, en rapporten van 7 april 2021 en 27 mei 2021 van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag. De aanscherping van de FML heeft geleid tot andere geselecteerde functies. De mate van arbeidsongeschiktheid is daardoor vastgesteld op 32,42%.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Van gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid van een verzekerde is op grond van artikel 5 van de Wet WIA sprake als hij als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van onder meer ziekte of gebrek slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur, maar niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. Op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wet WIA wordt de beoordeling van de arbeidsongeschiktheid gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek.

In geschil is de vraag of het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante in de zin van de Wet WIA terecht heeft vastgesteld op minder dan 35% en terecht de WGA-uitkering van appellante heeft beëindigd.

De rechtbank wordt gevolgd in haar oordeel dat het medisch onderzoek naar de beperkingen van appellante zorgvuldig en volledig is geweest. De gronden die appellante in hoger beroep heeft aangevoerd tegen de medische kant van de schatting zijn in essentie een herhaling van wat zij eerder in bezwaar en beroep heeft aangevoerd. De rechtbank heeft deze gronden afdoende besproken en overtuigend gemotiveerd waarom deze niet slagen. Het oordeel van de rechtbank en de daaraan ten grondslag gelegde overwegingen worden geheel onderschreven. Appellante heeft in hoger beroep geen nieuwe medische informatie overgelegd.

Ook wordt de rechtbank gevolgd in haar oordeel dat het Uwv voldoende heeft gemotiveerd dat de aan de berekening van het arbeidsongeschiktheidspercentage ten grondslag gelegde functies in medisch opzicht voor appellante geschikt zijn. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft inzichtelijk en overtuigend gemotiveerd dat appellante, uitgaande van de FML van 16 maart 2021, in staat wordt geacht de geselecteerde functies te vervullen. Met betrekking tot het beroep van appellante op artikel 9, aanhef en sub a, van het Schattingsbesluit heeft het Uwv terecht opgemerkt dat dat gaat over bekwaamheden die algemeen gebruikelijk zijn en die binnen zes maanden kunnen worden verworven. Het niet beschikbaar zijn van functies in verband de maatregelen rondom het coronavirus valt hier niet onder.

De Raad volgt appellante in haar stelling dat het Uwv in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel heeft gehandeld. In de brief “voornemen wijziging beslissing” van 23 april 2021 van het Uwv staat dat de WIA-uitkering stopt twee maanden en een dag na de beslissing op bezwaar. De beslissing op bezwaar is gedateerd op 28 mei 2021. Dat betekent dat de uitkering pas kan worden beëindigd per 28 juli 2021 en niet per 24 juni 2021, zoals in de beslissing op bezwaar staat. Het Uwv wordt niet gevolgd in zijn stelling dat de zogenoemde aanzegjurisprudentie leidend is. Appellante mocht ervan uitgaan dat haar WIA-uitkering zou worden beëindigd zoals in de brief van 23 april 2021 duidelijk en zonder voorbehoud staat geschreven. De rechtbank heeft dit niet onderkend met als gevolg dat de aangevallen uitspraak voor vernietiging in aanmerking komt. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het bestreden besluit vernietigen. De Raad zal zelf in de zaak voorzien en bepalen dat de WIA-uitkering wordt beëindigd per 28 juli 2021.