Centrale Raad van Beroep, hoger beroep socialezekerheidsrecht

Bij besluit van 11 februari 2020 heeft het CAK, voor zover hier van belang, het verzoek van appellant om vergoeding van de door hem betaalde particuliere ziektekostenpremies over de jaren 2008 en 2009 en de door zijn echtgenote betaalde premies over de jaren 2007 tot en met 2009 afgewezen. Dit besluit is, na bezwaar, gehandhaafd bij het besluit van 26 mei 2020 (bestreden besluit).

Appellant heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit niet-ontvankelijk verklaard. Hiertoe heeft de rechtbank het volgende overwogen. Als vaststaand wordt aangenomen dat het bestreden besluit op 26 mei 2020 bekend is gemaakt, zodat de beroepstermijn is aangevangen op 27 mei 2020. Appellant heeft zijn beroepschrift op 8 juli 2020 bij het postkantoor afgegeven. Het beroepschrift is daarmee niet tijdig ingediend. De door appellant aangevoerde redenen geven geen aanleiding om de termijnoverschrijding verschoonbaar te achten. Appellant heeft onvoldoende aannemelijk gemaakt dat het voor hem onmogelijk was om binnen de termijn van zes weken een beroepschrift in te dienen.

3. Appellant is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Appellant heeft aangevoerd dat de termijnoverschrijding wel verschoonbaar is te achten. Er was sprake van een defect aan zijn laptop, waardoor appellant zijn beroepschrift niet kon afronden. Bovendien heeft appellant het bestreden besluit als gevolg van het internationaal posttraject pas op 6 juni 2020 ontvangen.

Het oordeel van de Raad

De Raad beoordeelt of het oordeel van de rechtbank juist is aan de hand van wat appellant in hoger beroep heeft aangevoerd, de beroepsgronden. De Raad komt tot het oordeel dat het hoger beroep niet slaagt.

Wat appellant in hoger beroep heeft aangevoerd, is grotendeels een herhaling van wat hij in beroep naar voren heeft gebracht. De Raad is van oordeel dat de rechtbank het beroep van appellant terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard vanwege een niet verschoonbare overschrijding van de beroepstermijn. De Raad ziet in wat appellant heeft aangevoerd geen bijzondere omstandigheden die maken dat het niet tijdig indienen van het beroepschrift hem niet of slechts in geringe mate kan worden toegerekend. (Voetnoot 1) Het door appellant beschreven (tijdelijke) probleem met zijn laptop en de omstandigheid dat appellant vanwege het internationaal posttraject geen gebruik heeft kunnen maken van de volledige wettelijke beroepstermijn leiden niet tot die conclusie. Appellant heeft gesteld dat hij het bestreden besluit op 6 juni 2020 heeft ontvangen en daarmee is geen sprake van de situatie dat appellant pas kennis heeft kunnen nemen van het bestreden besluit toen de beroepstermijn al geheel of grotendeels was verstreken.

Het hoger beroep slaagt dus niet. De aangevallen uitspraak wordt bevestigd. De rechtbank heeft het beroep van appellant terecht niet-ontvankelijk verklaard.