Gemeenschappelijk Hof van Justitie van Aruba, Curaçao, Sint Maarten en van Bonaire, Sint Eustatius e, hoger beroep civiel recht overig

Met grief I komt [appellant] op tegen de afwijzing van voormeld incidenteel verzoek van [appellant]. Voor zover de Bank stelt dat de grief reeds moet worden verworpen omdat [appellant] tegen het incidenteel vonnis niet expliciet heeft geappelleerd, wordt die stelling verworpen. Op grond van artikel 269 Rv heeft het hoger beroep namelijk tot gevolg dat het Hof tevens kennis neemt van en oordeelt over de aan dat vonnis voorafgaande vonnissen.

Het incidenteel verzoek van [appellant] houdt in dat het Gerecht de Bank beveelt de volgende bescheiden in het geding te brengen:

Het Gerecht heeft in het incidenteel vonnis voor zover relevant als volgt overwogen. Het Gerecht stelt voorop dat het verzochte bevel behoort te worden toegewezen wanneer zonder de verlening van het bevel een behoorlijke rechtsbedeling niet is gewaarborgd. Niet is komen vast te staan dat partijen een ‘merchant agreement’ hebben gesloten zodat dit document niet kan worden overgelegd. Hetzelfde geldt voor de gestelde overeenkomsten met The Bank of America. Het Gerecht ziet het belang niet in dat de Bank overeenkomsten met Visa in het geding brengt. Indien al een onrechtmatige chargeback heeft plaatsgevonden dient [appellant] zich te beklagen bij Visa en niet bij de Bank.

Het Hof neemt deze overwegingen en beslissingen van het Gerecht over en maakt ze tot de zijne. Het Hof voegt hier het volgende aan toe. Ook in hoger beroep is niet komen vast te staan dat partijen een ‘merchant agreement’ hebben gesloten. Voor zover [appellant] zich op het standpunt stelt dat het een mondelinge overeenkomst betreft, kan deze niet, zoals door [appellant] verzocht in het geding worden gebracht. Bij overlegging van overeenkomsten tussen de Bank en Visa heeft [appellant] in deze procedure geen belang. Indien [appellant] meent dat Visa ten onrechte chargebacks heeft verricht zal hij Visa moeten aanspreken. Ten aanzien van de verzochte kopie van de verzekeringspolis van de Bank geldt dat [appellant] niet gemotiveerd heeft betwist dat de Bank voor de gevallen van fraude met creditcards uitgegeven door derden, zoals in deze zaak, geen lopende verzekeringen heeft. Grief I faalt.

Grief II is gericht tegen rechtsoverweging 3.2 van het bestreden vonnis waarin het Gerecht heeft overwogen dat in artikel 21 van de Algemene Voorwaarden uitdrukkelijk is vastgelegd dat [appellant] gehouden is om het tekort op de bankrekening aan te zuiveren. In zijn toelichting op de grief stelt [appellant] dat de chargeback is verricht door Visa en niet door [appellant]. De Bank had daarom tegen Visa stappen moeten ondernemen om de fraude te bestrijden. Artikel 21 van de Algemene Voorwaarden ziet slechts op gevallen waarbij de klant persoonlijke schuld draagt. Bovendien is artikel 21 onredelijk en oneerlijk omdat [appellant] aansprakelijk wordt gehouden voor handelingen waarover hij geen macht of zeggenschap heeft. Omdat de chargeback eenzijdig door Visa is verricht moet Visa voor de gevolgen daarvan verantwoordelijk worden gehouden.

De Algemene Voorwaarden maken deel uit van de Overeenkomst tussen partijen. Nu over dergelijke voorwaarden niet tussen partijen onderhandeld pleegt te worden en gesteld noch gebleken is dat zulks in dit geval anders is, is de uitleg daarvan met name afhankelijk van objectieve factoren zoals de bewoordingen waarin de desbetreffende bepaling is gesteld, gelezen in het licht van de algemene voorwaarden als geheel (ECLI:NL:HR:2008:BC2793).

In haar memorie van antwoord heeft de Bank over dit artikel het volgende gesteld. Zonder een beding als artikel 21 en de mogelijkheid zich daarop te beroepen zou enig creditcard betalingsverkeer onmogelijk zijn. Een ontvangende bank zou dan immers een veel te groot risico op zich moeten nemen, nu het typerende aspect van creditcard betalingen juist is dat deze op voorschotbasis plaatsvinden. Het artikel geeft de Bank daarom de bevoegdheid om daaraan de voorwaarde te stellen dat iedere betaling die de Bank op de rekening van [appellant] verricht naar aanleiding van een creditcard transactie (credit entry) onder voorbehoud (under the reservation) is van de ontvangst van de tegenwaarde (counter-value) van de credit entry. Nu in dit geval de tegenwaarde niet is ontvangen, althans door Visa is teruggedraaid, komt de Bank een beroep toe op artikel 21 van de Algemene Voorwaarden. Dat de chargeback is verricht door Visa maakt voor toepasselijkheid van de bepaling niet uit, aldus de Bank.

appellant] heeft deze uitleg op zichzelf niet betwist. Hij stelt echter dat het artikel in dit geval niet van toepassing is omdat artikel 21 van de Algemene Voorwaarden slechts ziet op gevallen waarbij de klant persoonlijk schuld draagt. In dit geval is daarvan geen sprake omdat niet [appellant], maar Visa de chargeback heeft verricht.

Met inachtneming van het toetsingskader als vermeld onder 4.7, volgt het Hof de uitleg van de Bank. Uit de bewoordingen van artikel 21 noch in het licht van de Algemene voorwaarden als geheel valt op te maken dat het artikel alleen van toepassing is ingeval van persoonlijke schuld van de klant, zoals [appellant] stelt. Er zijn ook geen feiten en/of omstandigheden gesteld of gebleken op grond waarvan moet worden aangenomen dat [appellant] redelijkerwijs die uitleg aan artikel 21 mocht toekennen.

De stelling van [appellant] dat artikel 21 van de Algemene Voorwaarden onredelijk en oneerlijk is wordt als niet voldoende onderbouwd verworpen. [appellant] heeft niet aangevoerd of en zo ja welke in artikel 6:233 tot en met 6:237 BW genoemde gevallen zich voordoen.

Op grond van het voorgaande faalt grief II.

Met grief III betoogt [appellant] dat het Gerecht ten onrechte heeft aangenomen dat er goede grond was voor de chargeback door Visa, omdat niet vast staat dat er daadwerkelijk credit card fraude heeft plaatsgevonden. In de toelichting op de grief stelt [appellant] verder dat het Gerecht ten onrechte onder 3.2.2 van het bestreden vonnis heeft overwogen dat de Bank [appellant] niet behoefde te informeren over het beleid van Visa, ook niet bij het ter beschikking stellen van het POS-systeem en dat de zorgplicht van de Bank niet zo ver gaat dat zij haar rekeninghouders over de voorwaarden informeert die organisaties zoals Visa hanteren voor het gebruik van creditcards.

Uit het door de Bank als productie 6 bij inleidend verzoekschrift overgelegde proces-verbaal van de aangifte door [appellant] van fraude volgt dat de Bank [appellant] op 17 maart 2020 op de hoogte heeft gesteld van de problemen met de bewuste credit card betalingen. In de aangifte vermeldt [appellant] dat hij een contactpersoon van hem, die werkzaam is op de creditcard afdeling van Visa, heeft gevraagd om te bellen naar het telefoonnummer dat aan een van de betreffende creditcards is gekoppeld. Daarbij nam een man met een Afrikaans accent op, die aangaf dat [betrokkene B] onderdeel was van een groep scammers die andermans creditcards gebruiken. [appellant] gaf verder bij de aangifte aan dat men nooit zijn whatsapp-telefoontjes, -berichtjes en e-mails beantwoordde en hem blokkeerde. In de brief van de Bank van 14 mei 2020 worden per creditcard de bedragen opgesomd die met de desbetreffende transacties gemoeid waren. [appellant] heeft deze opsomming niet, dan wel niet gemotiveerd betwist. Uit het voorgaande volgt genoegzaam dat ook [appellant] er vanuit ging dat er daadwerkelijk fraude had plaatsgevonden. Zijn stelling dat de fraude niet vaststaat wordt als niet onderbouwd gepasseerd.

Het Gerecht heeft verder terecht overwogen dat de Bank [appellant] niet behoefde te informeren over het beleid van Visa, ook niet bij het ter beschikking stellen van het POS-systeem en dat de zorgplicht van de Bank niet zo ver gaat dat zij haar rekeninghouders over de voorwaarden informeert die organisaties zoals Visa hanteren voor het gebruik van creditcards. Het betreft immers een rechtsverhouding tussen [appellant] en Visa, waarbij het op de weg van Visa lag om aan [appellant] de nodige informatie te verschaffen en het aan [appellant] is om Visa aan te spreken ter zake de naar zijn mening onterecht verrichte chargeback. Ook grief III faalt.

Grief IV is gericht tegen de uitgesproken verklaring voor recht dat de overeenkomst is ontbonden en de proceskostenveroordeling. Het door de Bank genoemde negatieve saldo van US$ 40.571,96 is op zichzelf door [appellant] niet betwist. Vast staat dat [appellant] heeft geweigerd het negatieve saldo aan te zuiveren, hetgeen een tekortkoming oplevert die de ontbinding rechtvaardigt

De slotsom is dat het hoger beroep faalt. Het bestreden vonnis zal worden bevestigd. [appellant] wordt als de in het ongelijk gestelde partij veroordeeld in de proceskosten.