9. De kantonrechter heeft geoordeeld (r.o. 3.17 van de beschikking) dat er sprake is van een zodanig duurzaam verstoorde arbeidsverhouding dat er geen basis meer is voor voortzetting van de arbeidsovereenkomst. Daarom is door hem de arbeidsovereenkomst op de g-grond ontbonden.
10. Met grief 1 – onderverdeeld in de grieven 1.1 tot en met 1.9 – betoogt
dat er geen voldragen grond, en dus ook geen g-grond, is voor ontbinding van de arbeidsovereenkomst. Deze grieven falen. Ook het hof is van oordeel dat er sprake was van een g-grond. Dat wordt als volgt toegelicht.
11. Het hof stelt voorop dat het hier gaat om de toets van de ontbindingsgrond ‘ex tunc’, dat wil zeggen: of er op het moment waarop de kantonrechter zijn beslissing gaf een grond voor ontbinding van de arbeidsovereenkomst was. Dit brengt mee dat in beginsel – hier niet aan de orde zijnde uitzonderingen daargelaten - geen rekening kan worden gehouden met feiten en omstandigheden die zich na de beslissing van de kantonrechter hebben voorgedaan. Het feit dat
inmiddels niet meer in dienst is bij het ASz zal daarom niet in de beoordeling van de grond voor ontbinding worden betrokken.
12. De grieven 1.2, 1.4, 1.7 en 1.9 zijn geplaatst onder grief 1, waarmee als gezegd de ontslaggrond wordt bestreden. Deze grieven gaan echter inhoudelijk over iets anders, namelijk of het ASz ernstig verwijtbaar heeft gehandeld of nagelaten. Deze grieven zullen daarom hierna in r.o. 35/41 worden beoordeeld.
13. Het debat over de verstoorde arbeidsverhouding spitst zich toe op een conflict over de betrokkenheid en rol van
, anderzijds, een uit de hand gelopen emotionele discussie daarover, en het uiteindelijk wegvallen van draagvlak binnen de afdeling P&O Beleid en Advies voor de terugkeer van
. Het niet van de grond komen van mediation speelt daarbij een rol.
14. De rol die
. Dit wordt als volgt toegelicht.
14.3
Het hof verwerpt dit betoog van
[verzoekster]
. Het is begrijpelijk dat
[leidinggevende]
deze kritiek van een (ondergeschikte) collega als onaangenaam heeft ervaren. Er was evident sprake van een belangenverstrengeling, of beter gezegd: een tegenstelling tussen de belangen van
[naam1]
en die van het ASz. Dit had voor
[verzoekster]
, zeker gezien haar functie bij ASz, duidelijk moeten zijn en haar tot terughoudendheid moeten bewegen. Als zij meende dat
[leidinggevende]
tekort was geschoten inzake
[naam1]
– het hof laat in het midden of daar sprake van was – dan had zij dit met (alleen)
[leidinggevende]
moeten bespreken. Dat de openlijke uitingen van
[verzoekster]
bij genoemde mondelinge behandeling, waar zij als partner van
[naam1]
aanwezig was, tot een vertrouwensbreuk met
[leidinggevende]
zouden leiden, en dat daar dus verder over zou moeten worden gesproken, was redelijkerwijs te verwachten, ook voor
[verzoekster]
.
15. Met grief 1.1 betoogt
[verzoekster]
dat haar optreden in de kwestie
[naam1]
niet een haar toe te rekenen omstandigheid is die een vertrouwensbreuk rechtvaardigt. Deze grief faalt aldus. Overigens doet voor het bestaan van een g-grond niet ter zake of (ook)
[verzoekster]
daarvan een verwijt is te maken.
15. Een andere kwestie is of de vertrouwensbreuk tussen
[verzoekster]
en het ASz kon worden opgelost.
Het gesprek van 26 januari 2021
17. Bij deze stand van zaken lag het voor de hand dat
[leidinggevende]
een gesprek met
[verzoekster]
wilde voeren voordat
[verzoekster]
weer zou beginnen met werken (r.o. 4.9). Dat gesprek vond plaats op 26 januari 2021 en de relatie tussen
[verzoekster]
en
[leidinggevende]
is toen verder verslechterd. Dat volgt uit de emailcorrespondentie tussen hen van die dag, die bepaald contentieus van aard is (r.o. 4.10.1 en 4.10.2). Het hof is het met de kantonrechter eens (r.o. 3.6 van de beschikking) dat
[verzoekster]
haar ongenoegen over
[leidinggevende]
(erg) duidelijk kenbaar heeft gemaakt en dat zij daarmee de verhoudingen tussen hen verder op scherp heeft gezet.
Grief 1.3 waarmee dit oordeel wordt bestreden, faalt omdat het geen ander licht op deze kwestie werpt. Op dit punt kan in het midden blijven of
[verzoekster]
[leidinggevende]
een
“verschrikkelijk mens” heeft genoemd.
17.
[verzoekster]
heeft nog aangevoerd dat er rekening mee moet worden gehouden dat ze tijdens dit gesprek nog erg ziek was en daarom niet in staat was in te gaan op het conflict met
[naam1]
. Het hof gaat hieraan voorbij omdat niet is in te zien welke betekenis de ziekte van
[verzoekster]
had. Er was gezien de uitlatingen van
[verzoekster]
de voorzienbare noodzaak om het gesprek te houden. Verder leest het hof in de stellingname van
[verzoekster]
in deze procedure niet dat zij op enige wijze afstand neemt van wat zij in en na het gesprek aan
[leidinggevende]
heeft meegedeeld en/of dat deze mededelingen samenhangen met de ziekte van
[verzoekster]
.
De bevindingen van de bedrijfsarts
19. De bedrijfsarts heeft in februari 2021 (r.o. 4.11/4.15) vastgesteld dat er sprake was van “fors verstoorde arbeidsverhoudingen”, dat dit zo is gebleven en heeft daarom toen aanbevolen mediation in te zetten om dit op te lossen.
Geen mediation
20. Er is uiteindelijk geen mediation van de grond gekomen. De kantonrechter heeft geoordeeld – samengevat en geparafraseerd – dat het verstandig was een poging te wagen het conflict via mediation op te lossen (r.o. 3.15 van de beschikking). Verder heeft de kantonrechter geoordeeld (r.o. 3.16 van de beschikking) dat er sprake was van een groot wantrouwen bij
[verzoekster]
jegens het ASz en
[leidinggevende]
, en dat de laatsten in redelijkheid hebben kunnen besluiten niet akkoord te gaan met de aanwezigheid van
[naam1]
bij de mediation, gelet op het conflict tussen hem en
[leidinggevende]
en de omstandigheid dat dat conflict ook een rol speelde in het conflict tussen
[verzoekster]
en
[leidinggevende]
. De voorwaarde van
[verzoekster]
dat
[naam1]
aanwezig zou zijn bij de mediation was volgens de kantonrechter in de gegeven omstandigheden dan ook onredelijk en het is daarom aan
[verzoekster]
te verwijten dat de mediation niet van de grond is gekomen. Het hof deelt deze oordelen van de kantonrechter.
20. Met grief 1.9 betoogt
[verzoekster]
dat haar eis dat
[naam1]
als vertrouwenspersoon bij de mediation aanwezig zou zijn niet onredelijk was. In de visie van
[verzoekster]
was deze wens van ASz een excuus om geen reële poging te hoeven wagen de arbeidsovereenkomst te herstellen. Deze grief faalt omdat het hof de oordelen van de kantonrechter, en ook de overwegingen die daaraan ten grondslag liggen, onderschrijft. Voor de stelling dat er een oneigenlijk oogmerk was om
[naam1]
te weren, bestaat onvoldoende grond.
Het gesprek tussen [naam3]
, [verzoekster]
en [naam1]
van 20 december 2021
22. De kantonrechter heeft geoordeeld (r.o. 3.10 van de beschikking) dat uit de emailcorrespondentie tussen
[naam3]
en
[verzoekster]
(r.o. 3.24) is af te leiden dat er op dat moment – 20 december 2021 – nog steeds sprake was van een conflictsituatie tussen
[verzoekster]
en het ASz en dat dit conflict ook van invloed was op de ziekteverzuimbegeleiding door
[naam3]
, die zelf geen deel uitmaakte van het conflict, maar hier door
[verzoekster]
wel bij werd betrokken. Het hof deelt ook dit oordeel.
22. Met grief 1.6 betoogt
[verzoekster]
dat het gesprek met
[naam3]
op 20 december 2021 onprettig verliep omdat
[verzoekster]
wilde weten hoe het ASz haar verdere re-integratie voor zich zag gezien het gedane beëindigingsvoorstel, terwijl
[naam3]
door het ASz niet was geïnformeerd over dit voorstel. Deze grief faalt. Het ASz heeft onweersproken gesteld dat
[naam3]
in het gesprek met
[verzoekster]
en
[naam1]
expliciet heeft gezegd niet op de hoogte te zijn van een beëindigingsvoorstel, dat zij zich alleen bezig wenste te houden met de verzuimbegeleiding, maar door
[verzoekster]
toch werd
“betrokken in een conflict en dat is juist wat ik niet wilde”. Niet is in te zien waarom het conflict en de verzuimbegeleiding niet los van elkaar konden worden besproken. Door die koppeling toch te maken heeft
[verzoekster]
de verzuimbegeleiding in negatieve zin beïnvloed.
Onrust en draagvlak
24. Op 16 december 2021 heeft er emailcorrespondentie plaatsgevonden tussen
[leidinggevende]
en
[verzoekster]
over de onrust die was ontstaan na het bezoek van
[verzoekster]
aan de afdeling (r.o. 4.18/4.18.3).
[verzoekster]
beschuldigde
[leidinggevende]
er van om aan
“dossieropbouw” te doen (r.o. 4.18.2). De toon en inzet van deze correspondentie geven blijk van een ernstig conflict.
24. Met grief 1.5 betoogt
[verzoekster]
dat het niet juist is dat zij voor onrust op de afdeling heeft gezorgd door haar collega’s te betrekken in haar conflicten met
[leidinggevende]
en de Raad van Bestuur. Er is geen andere conclusie mogelijk dan dat de onrust is veroorzaakt door wat er over
[verzoekster]
, buiten haar om, op de afdeling over haar is gezegd. Het draagvlak is weggevallen door gesprekken die op de afdeling P&O tussen collega’s (en mogelijk
[leidinggevende]
) zijn gevoerd. Als dat zo is, kan
[verzoekster]
moeilijk een verwijt worden gemaakt, aldus nog steeds
[verzoekster]
.
24. Deze grief faalt. Duidelijk is geworden dat er onrust op de afdeling is ontstaan en dat het draagvlak voor
[verzoekster]
is weggevallen. De overgelegde verklaringen van de collega’s zijn op dit punt duidelijk.
33.2
Het hof verwerpt dit standpunt van
[verzoekster]
. Het ASz stelt onweersproken dat de functie van Afdelingshoofd of enige andere leidinggevende functie ook het vermogen tot verbinden, het grotere geheel zien, coachen en het stimuleren van medewerkers vereist en dat
[verzoekster]
die eigenschappen mist. Naar het oordeel van het hof kon het ASz om de door haar gestelde redenen tegen de achtergrond van de hiervoor besproken omstandigheden redelijkerwijs tot de conclusie komen dat
[verzoekster]
niet kon worden herplaatst, daarbij in aanmerking genomen dat door
[verzoekster]
verder niet is aangevoerd dat zij kon worden herplaatst in een niet leidinggevende functie.
34. Uit het voorgaande volgt dat de kantonrechter de arbeidsovereenkomst terecht heeft ontbonden. De verzochte billijke vergoeding kan daarom niet als alternatief voor herstel van de arbeidsovereenkomst (art. 7:683 lid 3 BW) worden toegewezen. Te beoordelen is dan of er sprake is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van het ASz op grond waarvan een billijke vergoeding dient te worden toegekend.
Geen ernstig verwijtbaar handelen en nalaten van het ASz
35. Met grief 3 – onderverdeeld in de grieven 3.1 en 3.2, waarbij de laatste weer is onderverdeeld in de grieven 3.2.1 tot en met 3.2.7 – alsmede met de grieven 1.2, 1.4, 1.7 en 1.9 betoogt
[verzoekster]
dat er sprake is van ernstig verwijtbaar handelen en/of nalaten van het ASz. Volgens
[verzoekster]
is er daarom reden om haar op grond van art. 7:671b lid 8 onderdeel c BW een billijke vergoeding toe te kennen.
35. Deze grieven falen om de volgende redenen.
35. Toekenning van een billijke vergoeding op grond van art. 7:671b lid 9 onderdeel c BW vereist dat er een causaal verband bestaat tussen het ernstig verwijtbaar handelen of nalaten en de ontbinding van de arbeidsovereenkomst. Het enkele feit dat sprake is geweest van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever is dus onvoldoende om op deze grondslag een billijke vergoeding toe te kennen.
35. Volgens
[verzoekster]
heeft het ASz haar melding van de aanranding door
[naam4]
niet serieus onderzocht (
grief 1.7) en heeft zij
[verzoekster]
onvoldoende ondersteuning en advies geboden (
grief 3.2.4). Dat had van een grote en professionele werkgever op grond van art. 7:611 BW wel mogen worden verwacht. Als dat wel serieus was onderzocht, dan had zij onder meer kunnen vaststellen dat destijds wel op de afdeling en bij
[leidinggevende]
bekend was dat er voorvallen tussen
[verzoekster]
en
[naam4]
hadden plaatsgevonden. Alle alarmbellen hadden moeten afgaan en het is schokkend dat dit niet gebeurd is.
[verzoekster]
heeft bij akte in hoger beroep een opinie overgelegd van prof. dr.
[naam16]
(hierna:
[naam16]
) over het onderzoeksrapport en de klachtbehandeling door Bezemer & Schubad (productie 78). Volgens
[naam16]
is sprake van broddelwerk en herhaalde karaktermoord op
[verzoekster]
. Verder heeft
[verzoekster]
een email van 22 maart 2023 overgelegd van mr. drs.
[naam17]
, rechtspsycholoog en criminoloog over een mogelijk onderzoek naar
“eventuele collaborative storytelling” van collega’s (productie 77).
35. Naar het oordeel van het hof kunnen de kwesties van de aanrandingen, de ondersteuning en het advies dat het ASz volgens
[verzoekster]
aan haar had moeten bieden, evenals de zorgvuldigheid van de klachtafhandeling, in het midden blijven. Wat daar ook van zij, een causaal verband tussen deze kwesties en de ontbinding van de arbeidsovereenkomst ontbreekt. Deze kwesties zijn niet aan het ontbindingsverzoek ten grondslag gelegd. Het hof leest in het betoog van
[verzoekster]
ook niet dat dit causaal verband er volgens haar wel is. Aan dit causaal verband wordt in het processuele debat ook niet anderszins aandacht besteed.
35. Het hof komt dan op de beoordeling van wat
[verzoekster]
verder heeft gesteld ten aanzien van het ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van het ASz.
35. Met grief 1.2 betoogt
[verzoekster]
dat zij haar stelling dat zij het door haar ervaren gevoel van onveiligheid in 2019 met
[leidinggevende]
heeft besproken, wel degelijk voldoende heeft onderbouwd. Deze grief faalt.
[verzoekster]
heeft bij de mondelinge behandeling in hoger beroep desgevraagd verklaard dat het haar bij onveiligheid gaat om de situatie dat men niet vrijuit kan spreken zonder het risico te lopen daarop te worden afgerekend. Echter,
[verzoekster]
geeft daarvan geen voorbeelden, behalve dan de kwestie
[naam4]
. Voor de rest heeft
[verzoekster]
volstaan met het in algemene termen spreken over gevoelens van onveiligheid. Dit is een onvoldoende onderbouwing van de gestelde onveiligheid binnen het team. Op dit punt is van belang dat het ASz erop heeft gewezen dat een werkbelevingsonderzoek binnen (ook) het team van
[verzoekster]
(r.o. 4.5) geen aanleiding geeft om te veronderstellen dat er sprake was van een onveilige werkomgeving. Daartegen heeft
[verzoekster]
niks ingebracht.
35. Met grief 3.2.1 betoogt
[verzoekster]
dat er sprake was van een rauwelijks beëindigingsvoorstel in november 2021 en dat dat een schoolvoorbeeld is van ernstig verwijtbaar handelen. Het is volgens
[verzoekster]
de wereld op zijn kop om te stellen dat het voorstel gezien de verstoorde arbeidsverhouding verantwoord was. Met
grief 1.4 betoogt
[verzoekster]
dat het ASz met een rauwelijks voorstel tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst hard aanstuurde op dat einde en dat dit ernstig verwijtbaar is, omdat voor dat einde geen reden was.
35. Deze grieven falen. Het hof is het eens met het oordeel van de kantonrechter hierover, namelijk – kort gezegd – dat dit beëindigingsvoorstel verwijtbaar was in de context waarin het is gedaan, maar niet ernstig verwijtbaar. Het oordeel van de kantonrechter luidt (r.o. 3.7 van de beschikking):
“
[naam1]
en het ASZ voerden mediationgesprekken vanwege hun arbeidsgeschil. In dat kader hebben zij gesproken over het beëindigen van hun arbeidsovereenkomst. De gemachtigde van het ASZ opperde in eén overleg met de gemachtigde van
[naam1]
in november 2021 dat wellicht een combinatie met een beëindigingsregeling voor
[verzoekster]
mogelijk was, dit gelet op de hoogte van de beëindigingsvergoeding die
[naam1]
vroeg. De suggestie van de gemachtigde van het ASZ lijkt ingegeven door praktische overwegingen en het arbeidsgeschil dat speelde tussen
[verzoekster]
en
[leidinggevende]
, maar deze suggestie doet geen recht aan de positie van
[verzoekster]
.
Zij was op dat moment namelijk nog steeds arbeidsongeschikt en het ASZ was nog altijd verantwoordelijk voor haar re-integratie. Het is dan ook te begrijpen dat
[verzoekster]
aanstoot heeft genomen aan het voorstel van de gemachtigde van het ASZ om beide zaken te combineren, maar uit dit voorstel kan in de gegeven omstandigheden niet worden afgeleid dat het ASZ uitdrukkelijk aanstuurde op beëindigen; van de arbeidsovereenkomst met
[verzoekster]
en op die manier ernstig verwijtbaar handelde.
[…]
”
44. Met grief 3.2.2 betoogt
[verzoekster]
nog wel dat zij op geen enkele wijze verwijtbaar heeft gehandeld tijdens de behandeling van de klacht
[naam1]
/ASz. Het is volgens haar overduidelijk dat het ASz haar aanwezigheid daarbij in hoge mate verwijt. Ook deze grief faalt. Niet is onderbouwd waarom het gestelde verwijt dat het ASz aan
[verzoekster]
zou maken ernstig verwijtbaar jegens
[verzoekster]
is. Daar komt bij dat, zoals hiervoor in r.o. 14/14.3 is geoordeeld, het begrijpelijk was dat
[leidinggevende]
grote moeite had met de rol die
[verzoekster]
in de kwestie van
[naam1]
heeft gespeeld.
44. Met grief 3.2.3 betoogt
[verzoekster]
dat ASz haar re-integratieverplichtingen grovelijk heeft geschonden. Dat blijkt volgens haar ook uit het deskundigenoordeel van UWV. Deze grief faalt. Het hof deelt het oordeel van de kantonrechter (r.o. 3.24 van de beschikking) hierover. De grief werpt geen ander licht op de zaak. Het oordeel van de kantonrechter luidt als volgt:
“De bedrijfsarts constateerde in zijn verslag van 25 februari 2021 dat sprake is van een terugval, onder andere door het gesprek tussen
[verzoekster]
en
[leidinggevende]
van 26 januari 2021. Voorstelbaar is dat de conflictsituatie met
[leidinggevende]
zijn weerslag heeft gehad op de gezondheid van
[verzoekster]
, maar gelet op het eigen aandeel van
[verzoekster]
in het conflict kan niet worden gezegd dat het ASZ de re-integratie van
[verzoekster]
hierdoor heeft belemmerd. Op advies van de bedrijfsarts heeft
[leidinggevende]
de verzuimbegeleiding juist vanwege de gespannen verhoudingen overgedragen aan
[naam3]
. Op deze manier zou het conflict tussen
[leidinggevende]
en
[verzoekster]
niet in de weg staan aan de re-integratie van
[verzoekster]
. Door deze overdracht, een misverstand over de afspraak voor de eerstejaarsevaluatie, een misverstand over het al dan niet besproken zijn van de oorspronkelijke eerstejaarsevaluatie en het feit dat de communicatie met
[verzoekster]
steeds per e-mail via
[naam1]
moest plaatsvinden is vertraging ontstaan in het tot stand komen van de eerstejaarsevaluatie. Dit valt het ASZ niet te verwijten, in elk geval niet in ernstige mate.”
46. Met grief 3.2.6 betoogt
[verzoekster]
dat het ASz niets heeft gedaan om de verhouding tussen haar en de directe collega’s te herstellen. Daarop aansluitend betoogt
[verzoekster]
met
grief 3.2.7 dat het ASz bewust heeft aangestuurd op een onwerkbare situatie.
46. Deze grieven falen. Dat het ASz bewust heeft aangestuurd op een onwerkbare situatie kan niet worden aangenomen. Uit de feitelijke gang van zaken volgt juist dat de arbeidsverhouding gaandeweg steeds ernstiger verstoord is geraakt naar aanleiding van de uiterst contentieuze houding die
[verzoekster]
aannam ten opzichte van
[leidinggevende]
over de kwestie
[naam1]
. Daaruit is geen bewust aansturen van het ASz af te leiden. Dat het ASz bewust – het hof begrijpt: oneigenlijk – moeilijk deed bij de re-integratie van
[verzoekster]
kan ook niet worden aangenomen. Het ASz is gesprekken met
[verzoekster]
aangegaan en heeft diverse pogingen gedaan om mediation van de grond te krijgen, wat door de onredelijke eis van
[verzoekster]
om
[naam1]
daarbij te betrekken (zie r.o. 20/21) niet is gelukt. Het valt niet in te zien wat het ASz verder redelijkerwijze nog had moeten doen om de verhouding tussen
[verzoekster]
en haar directe collega’s te herstellen.
46. Met grief 3.2.5 betoogt
[verzoekster]
dat zij langer dan door de cao is toegestaan op non-actief is gesteld. Deze grief faalt. Wat er ook zij van schending van de regels van de cao, deze omstandigheid rechtvaardigt niet de kwalificatie van
ernstig verwijtbaar handelen of nalaten.
46. Uit het voorgaande volgt dat de door
[verzoekster]
aan het ASz gemaakte verwijten noch afzonderlijk, noch tezamen bezien ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van het ASz opleveren.
46. Met grief 3.1 betoogt
[verzoekster]
dat de arbeidsovereenkomst had moeten eindigen per 1 april 2023 in plaats van 1 februari 2023, omdat er sprake is van ernstig verwijtbaar handelen en/of nalaten van het ASz. Met
grief 3.2 betoogt
[verzoekster]
dat de voorwaardelijk verzochte billijke vergoeding ten onrechte is afgewezen. Deze grieven falen omdat als gezegd van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van het ASz geen sprake is.
Bewijsaanbiedingen
51. Met grief 1.5 betoogt
[verzoekster]
dat er aanleiding is om haar collega mevrouw
[naam18]
te horen. Volgens
[verzoekster]
is mevrouw
[naam18]
een van de medewerkers van het ASz met wie
[verzoekster]
op 16 december 2021 heeft gesproken, en kan zij verklaren over: 1) de vraag of zij na het gesprek van 16 december 2021 met
[leidinggevende]
over dat gesprek heeft gesproken, 2) wat er precies door
[verzoekster]
op 16 december 2021 is gezegd en, meer specifiek, of
[verzoekster]
zich grievend/beledigend over
[leidinggevende]
heeft uitgelaten, en, 3) of
[verzoekster]
(onder meer door het gesprek op 16 december 2021) daadwerkelijk onrust op de afdeling P&O heeft veroorzaakt.
51. Het hof verwerpt dit bewijsaanbod omdat het niet ter zake dienend is. Duidelijk is dat de arbeidsverhouding na 16 december 2021 verder en duurzaam verstoord is geraakt. Ook als juist zou zijn dat de onrust op de afdeling uiteindelijk niet zou zijn terug te voeren op een gesprek dat
[verzoekster]
daar op 16 december 2021 heeft gehad, laat dat onverlet wat het hof hiervoor heeft overwogen over onrust en draagvlak. Anders dan
[verzoekster]
meent, is het voor de beoordeling van het hoger beroep daarom niet van belang om duidelijkheid te verkrijgen over wat er precies is voorgevallen op deze datum
51. Verder heeft
[verzoekster]
aangeboden zichzelf als getuige te doen horen.
[verzoekster]
zegt uit eigen ervaring te kunnen verklaren over: 1) haar rol in het geschil tussen
[naam1]
en het ASz, onder meer in het kader van de door
[naam1]
tegen
[leidinggevende]
gevoerde klachtprocedure, 2) het door het ASz (via
[naam1]
) aan haar gedane beëindigingsvoorstel en de omstandigheden waaronder dit werd gedaan en 3) de door het ASz gemaakte afspraak, althans gedane toezegging, dat
[naam1]
[verzoekster]
als vertrouwenspersoon mocht bijstaan. Het hof gaat aan dit bewijsaanbod voorbij. Concrete feiten en omstandigheden die voor de beoordeling van die kwesties van belang kunnen zijn noemt
[verzoekster]
niet. Het bewijsaanbod wordt daarom als te vaag verworpen.
51.
[verzoekster]
heeft bij beroepschrift aangeboden (haar partner)
[naam1]
als getuige te doen horen.
[naam1]
kan volgens
[verzoekster]
verklaren over de omstandigheden waaronder het ASz op 12 november 2021 via
[naam1]
een rauwelijks beëindigingsvoorstel aan
[verzoekster]
heeft gedaan, over de rol die
[verzoekster]
gespeeld heeft in het conflict tussen
[naam1]
en het ASz (of het gebrek daaraan) en over de redelijkheid van de weigering door het ASz om mediation met
[verzoekster]
te voeren in aanwezigheid van
[naam1]
als vertrouwenspersoon van
[verzoekster]
. Ook hier geldt dat er geen concrete feiten en omstandigheden te bewijzen worden aangeboden die voor de beoordeling van die kwesties van belang kunnen. Ook voor zover
[verzoekster]
in haar verzoekschrift tot het houden van een voorlopig getuigenverhoor haar bewijsaanbod heeft geconcretiseerd, wijst het hof deze bewijsaanbiedingen van de hand. Ook indien juist zou zijn wat
[verzoekster]
in het verzoekschrift onder 8 heeft aangeboden te bewijzen, leidt dat niet tot een andere beoordeling. Ook het al of niet bestaan van een geheimhoudingsplicht voor
[naam1]
(verzoekschrift onder 9) acht het hof in het kader van dit geding niet van belang. De bewijsthema’s die
[verzoekster]
in het verzoekschrift onder 10 noemt (kort gezegd de bekendheid van de klachtencommissie met de door
[verzoekster]
genoemde omstandigheden) zijn niet relevant voor het oordeel van het hof. Bij het daar gedane aanbod tot het leveren van tegenbewijs door het horen van
[naam1]
, is het
[verzoekster]
kennelijk niet te doen om (tegen)bewijslevering maar om het vernemen door het hof van de visie van
[naam1]
op het geschil. Het hof verwerpt ten slotte het aanbod
[naam1]
te horen ter zake van de stelling
“tussen ASz en [naam1]
was overeengekomen dat [naam1]
haar als vertrouwenspersoon mocht bijstaan” (verzoekschrift onder 11).
[verzoekster]
heeft weliswaar deze stelling ingenomen, maar uit haar toelichting volgt nu juist dat de door haar genoemde bepaling
niet is opgenomen in de vaststellingsovereenkomst tussen ASz en
[naam1]
. In de toelichting van
[verzoekster]
blijft onduidelijk waarop zij haar stelling niettemin baseert, zodat deze als onvoldoende toegelicht moet worden verworpen, waarbij het hof nog in aanmerking neemt dat
[verzoekster]
moet worden geacht in staat te zijn tot het geven van een adequate toelichting.
51.
[verzoekster]
heeft aangeboden ook mevrouw
[naam15]
als getuige te doen horen. Mevrouw
[naam15]
is loopbaancoach en mobiliteitsadviseur binnen het ASz en kan volgens
[verzoekster]
. vanuit haar functie verklaren over (het gebrek aan) herplaatsingsinspanningen door het ASz. Het hof verwerpt ook dit bewijsaanbod, omdat over de herplaatsing al is geoordeeld – in de kern – dat
[verzoekster]
de eigenschappen mist om in de door haar gestelde functies te kunnen worden herplaatst (r.o. 33.2). Het aanbod om mevrouw
[naam15]
te horen over (het gebrek aan) herplaatsingsinspanningen door het ASz is bij deze stand van zaken niet meer ter zake dienend. Hetzelfde geldt voor de bij verzoekschrift tot het houden van een voorlopig getuigenverhoor onder 14 t/m 16 door
[verzoekster]
nader uitgewerkte stellingen.
Proceskosten
56. Met grief 4 betoogt
[verzoekster]
dat het ASz in de proceskosten van beide instanties dient te worden veroordeeld. Deze grief faalt. De beschikking van de kantonrechter wordt bekrachtigd. Bij deze uitkomst van het geding in beide instanties past dat
[verzoekster]
in de proceskosten is/wordt veroordeeld.