Cassatie Civiel recht overig

In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

(i) Met ingang van 1 juli 1985 is de rechtsvoorganger van

met de ouders van een huurovereenkomst aangegaan met betrekking tot (verder: de woning). In 2004 is eigenaar van de woning geworden en heeft zij de huurovereenkomst met de ouders van voortgezet. De huur bedraagt thans € 1.360,88 per maand en het voorschot servicekosten € 400,.

(ii) In december 2011 heeft

(geboren in 1950) zich op het adres van de woning ingeschreven. Hij heeft samen met zijn vader als mantelzorger voor zijn moeder gezorgd. In 2012 is de moeder van overleden. Nadien heeft hij mantelzorg aan zijn vader verleend, die in september 2019 is overleden.

(iii) De beheerder van

heeft in oktober 2019 de erven verzocht de woning op te leveren. heeft daarop meegedeeld dat hij in de woning verblijft om te revalideren na een hartstilstand en gevraagd of hij de woning later mag opleveren. De beheerder heeft geantwoord dat het een verrassing is dat in de woning zou wonen en dat hem uit coulance wordt toegestaan om tot 1 november 2020 in de woning te verblijven.

Het hof heeft het vonnis van de kantonrechter bekrachtigd voor zover het strekt tot afwijzing van de vordering van

en tot veroordeling van tot ontruiming. Daartoe heeft het hof onder meer het volgende overwogen.

Voor toewijzing van de vordering van

is ten minste vereist dat hij hoofdverblijf heeft in de woning en dat hij met zijn overleden vader een duurzame gemeenschappelijke huishouding heeft gehad. De vordering dient onder meer te worden afgewezen indien niet aannemelijk maakt dat hij aan die vereisten voldoet of vanuit financieel oogpunt onvoldoende waarborg biedt voor een behoorlijke nakoming van de huur. (rov 3.5)

Ook als ervan wordt uitgegaan dat

hoofdverblijf heeft (gehad) in de woning, kan zijn vordering niet slagen. (rov. 3.6)

Tegenover de stelling van

dat onvoldoende waarborg biedt voor een behoorlijke nakoming van de huur heeft gesteld dat geen huurachterstand bestaat, dat hij een substantiële erfenis heeft ontvangen en dat zijn broer borg kan staan voor de maandelijkse huurtermijnen, terwijl vooruitbetaling voor een langere periode is toegezegd, waarvan hij bewijs heeft aangeboden. heeft niet betwist dat geen huurachterstand bestaat. Die enkele omstandigheid is echter onvoldoende om aan te nemen dat vanuit financieel oogpunt voldoende waarborg biedt voor een behoorlijke nakoming van de huur. Dat geldt te meer nu het volledige maandelijkse inkomen van enkel uit een AOW-uitkering bestaat. Zijn stellingen dat hij een substantiële erfenis heeft ontvangen en dat zijn broer borg kan staan voor de maandelijkse huurtermijnen, terwijl vooruitbetaling voor een langere periode is toegezegd, heeft hij – ondanks de duidelijke vingerwijzing die de kantonrechter op dit punt reeds heeft gegeven – op geen enkele wijze concreet onderbouwd, bijvoorbeeld door middel van schriftelijke verklaringen van de notaris en van zijn broer waaruit dit (zo nodig in rudimentaire vorm) blijkt. Dit betekent dat de stelling van dat onvoldoende waarborg biedt voor een behoorlijke nakoming van de huur onvoldoende gemotiveerd heeft betwist, en het door hem gedane bewijsaanbod op dit punt derhalve wordt gepasseerd. Omdat daarmee vaststaat dat vanuit financieel oogpunt onvoldoende waarborg biedt voor een behoorlijke nakoming van de huur, dient zijn vordering tot voortzetting van de huur reeds op deze grond te worden afgewezen. (rov. 3.7)

Ten overvloede verwerpt het hof de grief tegen het oordeel van de kantonrechter dat niet is gebleken van een financiële verwevenheid tussen

en zijn vader, zodat niet kan worden aangenomen dat een gemeenschappelijke huishouding heeft bestaan. De inleidende dagvaarding van houdt onder meer in: “van een stellige financiële verwevenheid is geen sprake, zo erkent de zoon, om de simpele reden dat vader niet wilde dat zijn kind zou meebetalen, respectievelijk substantiële bijdragen zou doen ten behoeve van die gemeenschappelijke huishouding”. Dit is een gerechtelijke erkentenis in de zin van artikel 154 lid 1 Rv dat tussen en zijn vader geen financiële verwevenheid heeft bestaan. Uit hetgeen heeft aangevoerd over zijn uitgaven kan niet worden afgeleid dat hij die uitgaven ten behoeve van een gemeenschappelijke huishouding met zijn vader heeft gedaan. (rov. 3.8)