Belastingrecht

Uit Bijlage, onderdeel 4, volgt dat naar mijn mening het eerste cassatiemiddel faalt. De omstandigheid dat het maximumbedrag voor het jaar 2021 op en dus niet vóór 1 september 2020 is bekendgemaakt in de Staatscourant, brengt niet mee dat dit bedrag niet geldt voor het jaar 2021.

De basis van het oordeel van het Hof in rov. 5.11 is de toelichting van de Heffingsambtenaar dat “de huidige parkeerautomaten en parkeerapp in een rechtstreekse verbinding met de centrale systemen staan waar kentekens van auto’s worden geregistreerd, zodat de parkeercontrole met behulp van scanauto’s kan plaatsvinden”. In de daarop volgende overwegingen van het Hof ligt besloten dat het Hof dit als vaststaand aanneemt, kennelijk hetzij als niet – dan wel onvoldoende gemotiveerd – bestreden hetzij als geloofwaardig en daarmee aannemelijk. Als ik het goed zie, bestrijdt belanghebbende dat niet in cassatie.

De vervolgstap is het oordeel van het Hof dat “

e Heffingsambtenaar (…) hiermee aannemelijk gemaakt dat de kosten van de huidige parkeerautomaten dusdanig samenhangen met de inning van niet betaalde parkeerbelastingen en tot de vaste informatieverwerkingskosten behoren zoals bedoeld in artikel 2, lid 1, letter a, van het Besluit”. Belanghebbende acht die gevolgtrekking onbegrijpelijk. Naar ik begrijp richt belanghebbende zich daarmee op het oordeel over ‘samenhangen met’. Belanghebbende betoogt in dat verband: “Dat het kentekenregistratiesysteem op zichzelf noodzakelijk is om te kunnen nagaan wie er betaald heeft, wil immers niet zeggen dat parkeerautomaten en een parkeerapp die daarmee in verbinding staan dat ook zijn.” Ik meen echter dat in het oordeel van het Hof besloten ligt dat het Hof de toelichting van de Heffingsambtenaar zo heeft begrepen dat er een zodanige (indirecte) verbinding is tussen de huidige parkeerautomaten en een parkeerapp enerzijds en scanauto’s anderzijds dat deze de parkeercontrole met die scanauto’s mogelijk maakt. Dat is geenszins onbegrijpelijk, gelet op de gedingstukken. Daarvan uitgaande is ook het oordeel over ‘samenhangen met’ niet onbegrijpelijk. Daarbij is van belang dat voor ‘samenhangen met’ voldoende is dat er een meer dan zijdelingse samenhang is (zie Bijlage, punt 8.13-8.17).

Dit laatste betekent ook dat de kennelijke opvatting van belanghebbende dat de vereiste samenhang afwezig is omdat de parkeerautomaten in de hoofdzaak zijn bedoeld om het voldoen van parkeerbelasting te faciliteren, niet juist is. Ook als de parkeerautomaten in hoofdzaak die functie hebben, staat dat namelijk niet in weg aan de vaststelling dat er een meer dan zijdelingse samenhang is met de inning van niet betaalde parkeerbelasting. Die samenhang is pas afwezig indien de parkeerautomaten geheel of nagenoeg geheel andere doeleinden dienen.

Belanghebbende heeft in cassatie niet bestreden dat de kosten van de parkeerautomaten zijn te scharen onder de in art. 2(1)(a) Bgpb vermelde kostencomponent ‘vaste informatieverwerkingskosten’.

Belanghebbende betoogt dat een van de drie eisen in de aanhef van art. 2(1) Bgpb is dat “de kosten moeten zijn gemaakt ter zake het opleggen van de naheffingsaanslag”. Het lijkt er op dat belanghebbende betoogt dat de kosten van de parkeerautomaten niet aan die eis voldoen. Zo dat inderdaad het betoog is, faalt het. Het is naar mijn mening namelijk geen afzonderlijk vereiste dat de kosten zijn gemaakt ter zake van het opleggen van een naheffingsaanslag (zie Bijlage, punt 8.4-8.9).

Uit het proces-verbaal van de zitting voor het Hof (p. 3) volgt dat belanghebbende – kennelijk (meer) subsidiair – heeft gesteld dat dat de kosten van de parkeerautomaten voor een te hoog percentage, namelijk 50%, in aanmerking zijn genomen bij de berekening van de verhaalbare kosten. Het Hof heeft zich hierover niet met zoveel woorden uitgelaten, maar ik meen dat rov. 5.11 zo begrepen kan worden dat daarin besloten ligt dat het Hof deze stelling heeft verworpen. Zo begrijpt belanghebbende het kennelijk ook, want de toelichting op het middel bevat op dit punt niet een klacht over niet-behandeling van een stelling, maar een inhoudelijke klacht met de strekking dat de kosten niet voor 50% kunnen worden doorberekend. Belanghebbende merkt in dat verband op dat het Hof de woorden ‘voor zover’ in art. 2 Bgpb lijkt te interpreteren als ‘indien’. Belanghebbende betoogt dat ‘voor zover’ moet worden begrepen in de betekenis van ‘in de mate dat’.

Deze klacht slaagt niet. Uit wat hier in 4.3-4.5 is vermeld volgt dat hier verder als uitgangspunt heeft te gelden dat de kosten van parkeerautomaten samenhangen met de inning van niet betaalde parkeerbelastingen. Daarvan uitgaande stond het de gemeente vrij om de kosten geheel of gedeeltelijk in aanmerking te nemen bij de berekening van het bedrag aan kostenverhaal. De woorden ‘voor zover’ staan daaraan niet in de weg. Ik verwijs in dat kader naar mijn analyse in Bijlage, punt 8.18-8.34.

Het middel is daarom ongegrond voor zover het betrekking heeft op de kosten van parkeerautomaten.

Ik stel voorop dat gegeven (i) wat de Heffingsambtenaar op dit punt als onderbouwing heeft gegeven voor het Hof (zie rov. 5.8) en (ii) wat het Hof in rov. 5.12 heeft overwogen, als uitgangspunt in cassatie kan gelden dat de “Raming aantal naheffingsaanslagen 2021” zoals vermeld in de hier in 2.3 weergegeven onderbouwing het geraamde aantal inbare naheffingsaanslagen betreft. Dat is, naar mijn indruk, ook het uitgangspunt van belanghebbende bij het vierde cassatiemiddel. Kern daarvan is namelijk de opvatting dat art. 2(2) Bgpb “niet aldus kan worden geïnterpreteerd dat de totale kosten mogen worden gedeeld door slechts het aantal inbare naheffingsaanslagen”.

Het middel betoogt onder meer dat – in de kern – het Hof ten onrechte ervan uitgaat dat HR BNB 2002/14 dienovereenkomstig van toepassing is voor de beoordeling of het bedrag aan kostenverhaal is vastgesteld in overeenstemming met art. 2 Bgpb. Ik meen dat het middel in zoverre een punt heeft dat art. 2 Bgpb geen regels stelt over de geraamde baten als zodanig en dat daarom in zoverre in art. 2 Bgpb het aanknopingspunt ontbreekt om – via de opvatting dat voor de geraamde baten kan worden uitgegaan van netto-baten – rekening te houden met het gedeelte van de naheffingsaanslagen dat naar verwachting niet inbaar zal zijn (zie Bijlage, punt 8.40-8.41).

Ik meen niettemin dat het middel tevergeefs wordt voorgesteld. Hoewel ik aan belanghebbende toegeef dat de tekst van art. 2(2) Bgpb naar de letter pleit voor zijn hier in 4.13 weergegeven opvatting, sta ik een uitleg van art. 2(2) Bgpb conform doel en strekking voor, dat wil zeggen een uitleg die meebrengt dat bij de vaststelling van het bedrag aan kostenverhaal mag worden uitgegaan van het geraamde aantal jaarlijkse inbare naheffingsaanslagen; zie Bijlage, punt 8.39 en 8.42-8.43.