Rechtbank Den Haag, eerste aanleg - enkelvoudig vreemdelingenrecht

Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Eiser heeft tevens de voorzieningenrechter verzocht een voorlopige voorziening te treffen (NL24.18614).

Verweerder heeft op het beroep gereageerd met een verweerschrift.

De rechtbank heeft het beroep op 28 juni 2024, samen met het verzoek om een voorlopige voorziening en de zaak van zijn gestelde partner [naam] (NL24.18615 en NL24.18616), op zitting behandeld. Hieraan hebben deelgenomen: eiser, de gestelde partner van eiser, de gemachtigde van eiser, A. Khabote als tolk en de gemachtigde van verweerder. Verder is de heer [naam] verschenen als toehoorder.

Omdat de relevante elementen 2 en 3 niet geloofwaardig worden geacht, worden deze niet verder getoetst. Het geloofwaardig geachte relevante element 1 is volgens verweerder niet te herleiden tot een van de gronden van het Vluchtelingenverdrag, zodat eiser niet kan worden aangemerkt als vluchteling in de zin van dat verdrag. Evenmin zijn deze relevante elementen te herleiden tot een van de situaties als vermeld in de paragraaf C2/3.3 van de Vreemdelingencirculaire 2000 (Vc 2000), zodat eiser ook niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij bij uitzetting een reëel risico loopt op ernstige schade. Eiser komt daarom volgens verweerder niet in aanmerking voor een verblijfsvergunning asiel.

Verweerder heeft eisers asielaanvraag afgewezen als kennelijk ongegrond op grond van artikel 31, eerste lid, juncto artikel 30b, eerste lid, aanhef en onder b, van de Vw 2000 omdat eiser afkomstig is uit een veilig land van herkomst zoals bedoeld in de artikelen 36 en 37 van de Procedurerichtlijn. Uit eisers verklaringen blijkt volgens verweerder niet dat Tunesië voor eiser persoonlijk niet veilig is. Verder heeft verweerder bepaald dat eiser geen verblijfsvergunning regulier en geen uitstel van vertrek om medische redenen krijgt en is aan eiser een vertrektermijn onthouden en een inreisverbod van twee jaar opgelegd.

Voor zover eiser in beroep heeft gesteld dat Tunesië in zijn algemeenheid niet als veilig land van herkomst kan worden aangemerkt is de rechtbank van oordeel dat deze beroepsgrond niet kan slagen. De aanwijzing van Tunesië als veilig land van herkomst is voortgezet bij de herbeoordeling van 8 juni 2023. Aan die herbeoordeling zijn gezaghebbende bronnen (zoals stukken van AI, HRW, USDoS en Freedom House) ten grondslag gelegd en is gemotiveerd uiteengezet dat hieruit volgt dat Tunesië (met uitzondering van een aantal groepen) nog steeds kan worden aangemerkt als veilig land van herkomst. Verweerder heeft in de bestreden besluiten verwezen naar deze herbeoordeling. Daarmee is de besluitvorming naar het oordeel van de rechtbank voldoende onderbouwd. Anders dan eiser stelt, is verweerder niet gehouden alle informatie die ten grondslag ligt aan deze herbeoordeling in de besluitvorming weer te geven. Eiser heeft geen landeninformatie aangedragen op basis waarvan zou kunnen worden geconcludeerd dat Tunesië in zijn algemeenheid niet (langer) kan worden beschouwd als veilig land van herkomst.

Eiser stelt dat Tunesië in zijn specifieke geval niet veilig is, omdat hij onder een van de aangewezen uitzonderinggroepen valt, namelijk LHBTI’ers. Volgens eiser volgt uit de brief van de Staatssecretaris van 8 juni 2023, 19637, nr. 3119, dat asielaanvragen van LHBTI’ers in spoor 4 (de algemene asielprocedure) worden behandeld in plaats van in spoor 2 (verkort spoor voor asielzoekers uit veilige landen van herkomst). Eiser is verder van mening dat ook in zijn specifieke geval de asielaanvraag in spoor 4 had moeten worden behandeld. Dit vanwege zijn seksuele geaardheid, de daardoor ondervonden problemen in Tunesië en zijn relatie met [naam], maar ook omdat hij dan meer voorbereidingstijd zou krijgen, meer tijd zou krijgen om bijvoorbeeld steun te vinden bij LHBTI-organisaties en meer tijd zou krijgen om de zeer gecompliceerde begrippen en vraagstellingen te leren begrijpen.

Verweerder heeft zich ter zitting op het standpunt gesteld dat er, in het geval van eiser, tijdens het gehoor duidelijk sprake was van een kennelijk ongegronde asielaanvraag en dat daarom niet is gekozen voor een verdere behandeling van de aanvraag in spoor 4.

De rechtbank volgt eiser niet in zijn standpunt dat uit de brief van de staatssecretaris blijkt dat asielaanvragen van LHBTI’ers (naar de rechtbank begrijpt:) in zijn algemeenheid en al bij aanvang in spoor 4 worden behandeld. De rechtbank begrijpt de zinssnede uit de brief aldus, dat deze in lijn is bedoeld met werkinstructie 2021/14. In paragraaf 3.4 staat het volgende opgenomen: “Voor landen waarvoor geldt dat het land met uitzondering van bijvoorbeeld LHBTI’ers veilig is, geldt dat zodra duidelijk is dat de seksuele gerichtheid geloofwaardig is, óf indien niet met voldoende zekerheid een oordeel over de geloofwaardigheid van de seksuele gerichtheid gegeven kan worden, de zaak wisselt van spoor 2 naar spoor 4.”. In de brief waarnaar eiser verwijst, spreekt de staatssecretaris namelijk ook van LHBTI’ers, wat impliceert dat de geloofwaardigheid van de seksuele gerichtheid min of meer vaststaat.

De rechtbank is wel met eiser van oordeel dat er sprake is van een zorgvuldigheidsgebrek in de besluitvorming. Daartoe wordt het volgende overwogen.

De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.750,00 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 875,- en een wegingsfactor 1).

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen behoeft hetgeen eiser voor het overige heeft aangevoerd geen bespreking meer en wordt niet toegekomen aan de vraag of de door eiser op 27 juni 2024 ingediende aanvullende stukken al dan niet in strijd zijn met de goede procesorde.