Rechtbank Noord-Holland, eerste aanleg - enkelvoudig personen- en familierecht

Partijen hebben verzocht de echtscheiding tussen hen uit te spreken. Zij hebben gesteld dat het huwelijk duurzaam is ontwricht.

De vrouw heeft verzocht een door de man te betalen bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud (hierna ook: partnerbijdrage) vast te stellen van € 6.000,- per maand.

De man heeft daartegen verweer gevoerd en verzocht het verzoek van de vrouw af te wijzen.

De rechtbank overweegt dat uit de wet volgt dat de partnerbijdrage niet kan ingaan op een datum die is gelegen voor de dag van inschrijving van de beschikking tot echtscheiding in de registers van de burgerlijke stand. De rechtbank bepaalt de ingangsdatum van een eventuele partnerbijdrage op laatstgenoemde datum.

Partijen hebben hun samenwoning feitelijk op [datum] beëindigd.

Op basis van de hofnorm heeft de vrouw haar huwelijksgerelateerde behoefte in het verzoekschrift gesteld op € 3.397,20 netto per maand. De vrouw is hierbij uitgegaan van een inkomen aan de zijde van de man in 2018 van € 108.037,- per jaar (waarbij de vrouw heeft aangenomen dat de man dit inkomen ook in 2019 heeft gegenereerd) en van de vrouw van € 4.900,- per jaar. Ter zitting heeft de vrouw betoogd dat haar behoefte bij nader inzien dient te worden vastgesteld op € 5.100,00 netto per maand. Deze behoefte heeft zij gebaseerd haar eigen inkomsten van € 4.900,00 per jaar, het gemiddelde van de privé onttrekkingen uit het bedrijf van de man in 2017, 2018 en 2019 en huurinkomsten van een vakantiewoning van partijen van gemiddeld € 2.500,00 per maand. In deze berekening heeft zij rekening gehouden met maandelijkse kosten voor de kinderen van € 1.345,00.

De vrouw heeft in haar verzoekschrift gesteld dat zij alleen eigen inkomsten heeft uit haar [eenmanszaak] . Zij heeft deze inkomsten in het verzoekschrift gesteld op € 800,- netto per maand en gesteld dat haar aanvullende behoefte dan € 2.597,20 netto per maand bedraagt. Als productie 27 heeft de vrouw een prognose overgelegd van de inkomsten uit haar [eenmanszaak] voor het jaar 2021. De prognose, gedateerd 14 januari 2022, gaat uit van een winst uit onderneming van € 31.927,88. Ter zitting heeft de vrouw gesteld dat haar netto besteedbaar inkomen in redelijkheid op circa € 2.000,00 per maand kan worden gesteld.

De man heeft in het verweerschrift betwist dat de vrouw niet meer zou kunnen verdienen dan € 800,- per maand, nu de kinderen van partijen inmiddels meerderjarig zijn. Ter zitting heeft de man gesteld dat de vrouw, gezien de door haar overgelegde prognose voor de inkomsten uit haar [eenmanszaak] voor 2021, over een maandelijks netto besteedbaar inkomen van € 2.394,00 beschikt. Daarom stelt de man zich op het standpunt dat dat de vrouw in haar eigen behoefte kan voorzien en geen behoefte heeft aan een bijdrage.

De rechtbank overweegt dat vanwege de ingangsdatum van een eventuele partnerbijdrage voor het vaststellen van de aanvullende behoefte van de vrouw moet worden uitgegaan van de meest recente, beschikbare inkomensgegevens van de vrouw. De rechtbank is daarom van oordeel dat moet worden uitgegaan van de door de vrouw overgelegde prognose voor 2021. Nu de vrouw op basis van die prognose geacht wordt te beschikken over een netto besteedbaar inkomen van € 2.560,00 per maand (de rechtbank heeft hiervan een berekening gemaakt die is gehecht aan deze beschikking), gaat de rechtbank ervan uit dat zij met ingang van de datum van inschrijving van deze beschikking volledig in haar eigen behoefte kan voorzien. De rechtbank wijst het verzoek van de vrouw om een partnerbijdrage vast te stellen daarom af.

De vrouw heeft verzocht een voorziening te treffen ter afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden van partijen.

De man heeft eveneens verzocht een voorziening te treffen ter afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden van partijen.

Partijen hebben op 2 april 2002 huwelijkse voorwaarden opgesteld. De huwelijkse voorwaarden luiden – voor zover hier van belang – als volgt:

1. Onder inboedel wordt verstaan huisraad en tot stoffering en meubilering van de woning of woningen van de echtgenoten dienende roerende zaken, met uitzondering van […]. 2. Tot de huwelijksgemeenschap behoren mitsdien alle inboedelzaken van de echtgenoten, onverschillig door wie, wanneer of op welke wijze verkregen. Van de gemeenschap is uitgesloten hetgeen gedurende het bestaan van de gemeenschap door schenking, vererving of legaat wordt verkregen of is verworven met aldus verkregen middelen.

1. Rechten aan toonder en zaken, die geen registergoederen zijn en deel uitmaken van het bedrijfs- of beroepsvermogen van een echtgenoot, behoren toe aan die echtgenoot, ongeacht van wiens zijde deze goederen zijn opgekomen, doch onverminderd het in artikel 5 bepaalde.

2. […] 3. Indien over andere rechten aan toonder en zaken die geen registergoederen zijn dan de sub 1 en sub 2 bedoelde een geschil bestaat hetzij aan wie deze toebehoren hetzij over de grootte van ieders aandeel daarin, terwijl niet kan worden vastgesteld of bewezen aan wie van beiden deze toebehoren, dan worden deze geacht toe te behoren aan ieder van de echtgenoten voor een gelijk deel. 4. […]

1. De kosten van de gemeenschappelijke huishouding, […], worden voldaan uit de inkomens van de echtgenoten naar evenredigheid daarvan; voor zover deze inkomens ontoereikend zijn, worden deze kosten voldaan uit ieders vermogen naar evenredigheid daarvan.

1. Ingeval het huwelijk wordt ontbonden of tussen de echtgenoten scheiding van tafel en bed wordt uitgesproken, vindt er verrekening van hun vermogen plaats zo, dat ieder van de partijen gerechtigd is tot een waarde gelijk aan die, waartoe hij gerechtigd zou zijn indien tussen de echtgenoten de algehele gemeenschap van goederen had bestaan.

2. De verrekening heeft plaats naar de toestand ten tijde van de ontbinding van het huwelijk door de dood of ingeval van echtscheiding of scheiding van tafel en bed, naar de toestand per de aanvang van de dag van het instellen van een verzoekschrift daartoe.

De beschrijving van de vermogens zal plaats hebben binnen zes maanden na de ontbinding van het huwelijk of de scheiding van tafel en bed.

3. Het vermogen van ieder van de echtgenoten bestaat uit het saldo van zijn bezittingen en schulden. […]

4. De verrekening heeft plaats doordat de ene partij aan de andere partij een bedrag uitkeert zo, dat ieder van hen de helft geniet van de waarde van de vermogens.

5. De uitkering moet worden gedaan in geld en wel binnen een jaar na de ontbinding van het huwelijk of, ingeval van scheiding van tafel en bed, binnen een jaar nadat de uitspraak in kracht van gewijsde is gegaan.

[…]

8. In de verrekening worden, in geval van echtscheiding of scheiding van tafel en bed, niet betrokken:

- een/derde gedeelte van de waarde van de goederen behorende tot het beroeps- of bedrijfsvermogen van een echtgenoot danwel, indien een echtgenoot de uitoefening van zijn beroep of bedrijf heeft ingebracht in een rechtsvorm met een in aandelen verdeeld kapitaal, twee/derde van de waarde van de aandelen gehouden door een echtgenoot in deze rechtsvorm;

- de goederen die door de echtgenoten krachtens erfrecht of schenking zijn of zullen worden verkregen;

- de op die verkrijgingen drukkende schulden en de wegens die verkrijgingen geheven belastingen, zoals successie-, schenkings- en overgangsrecht;

- al hetgeen krachtens de jaarlijkse verrekening is verkregen;

- al hetgeen voor bovengenoemde goederen in de plaats is getreden;

met dien verstande, dat de inkomsten uit die goederen en de renten van die schulden, alsmede de kosten en lasten die uit die inkomsten plegen te worden voldaan, niet in de verrekening zullen worden betrokken.

9. Er wordt niet verrekend, indien het vermogen van een van de echtgenoten negatief is.

Vaststaat dat de volgende goederen gemeenschappelijk eigendom van partijen, en dus eenvoudige gemeenschappen, zijn:

Deze eenvoudige gemeenschappen dienen te worden verdeeld.

Als peildatum voor de waardering van deze goederen geldt als maatstaf de datum van de feitelijke verdeling, te weten de datum van deze beschikking.

Partijen zijn gezamenlijk eigenaar woning aan [adres] . Op de woning rusten drie hypothecaire geldelingen bij de Rabobank, bekend onder de nummers [nummer] , [nummer] en [nummer] .

De vrouw wenst de woning toegedeeld te krijgen.

De man heeft geen bezwaar tegen toedeling van de woning aan de vrouw. Hij denkt echter dat de vrouw niet in staat zal zijn om de woning te herfinancieren. Mocht de vrouw haar wens handhaven, dan dient de woning te worden getaxeerd. Vervolgens zal de vrouw een termijn van drie maanden moeten krijgen om de financiering rond te krijgen en de man uit te kopen. Als de vrouw daarin niet slaagt, zal de woning aan een derde verkocht moeten worden.

De rechtbank zal bepalen dat de echtelijke woning aan de vrouw wordt toegedeeld tegen de waarde waarvoor deze conform het bepaalde hierna wordt getaxeerd, onder de voorwaarde dat zij binnen uiterlijk drie maanden vanaf de datum van deze beschikking, te weten op 1 oktober 2022,ervoor dient zorg te dragen dat de man wordt ontslagen uit zijn hoofdelijke aansprakelijkheid voor de hypothecaire geldleningen, met de bepaling dat de vrouw aan hem de helft van de overwaarde (na aftrek van de met de overdracht samenhangende kosten) dient te vergoeden, dan wel dat de onderwaarde door partijen ieder voor de helft zal worden gedragen.

Teneinde de waarde van de woning vast te stellen, zal de rechtbank bepalen dat de vrouw binnen één week na de datum van de beschikking drie makelaars/taxateurs van onroerend goed mag voorstellen aan de man voor het verrichten van een taxatie. Vervolgens mag de man binnen één week één van deze drie makelaars kiezen voor het verrichten van de taxatie. Partijen dienen deze makelaar vervolgens gezamenlijk opdracht te geven om de woning te taxeren, uitgaande van de vrije verkoopwaarde op de dag van deze beschikking. Deze getaxeerde waarde is bindend voor partijen. De kosten van deze taxatie dienen door partijen bij helfte te worden gedragen, nu het om gezamenlijk eigendom gaat.

Indien de vrouw niet de mogelijkheid heeft om het aandeel van de man in de woning over te nemen en hem te laten ontslaan uit zijn aansprakelijkheid voor de aan de woning verbonden hypothecaire leningen, zal de woning dienen te worden verkocht en geleverd aan een derde.

In geval van noodzakelijke verkoop van de woning aan een derde, dienen partijen binnen vier weken na afloop van de termijn van drie maanden vanaf de datum van deze beschikking, te weten op 29 oktober 2022, een gezamenlijke opdracht te geven tot verkoop aan een makelaar in onroerend goed. Indien partijen niet uiterlijk op 29 oktober 2022 gezamenlijk opdracht hebben gegeven tot verkoop, is ieder van partijen afzonderlijk bevoegd makelaar [makelaar] te [plaats] opdracht tot verkoop te geven.

Partijen zullen in onderling overleg met de makelaar de vraagprijs bepalen, die dient te zijn gebaseerd op de onroerend goed markt ter plaatse en de kwaliteit van de woning. Indien partijen er niet binnen twee weken na de opdrachtverlening in slagen om gezamenlijk de vraagprijs te bepalen, zal de makelaar de woning te koop aanbieden tegen een volgens hem/haar marktconforme vraagprijs.

Voorts zullen partijen in overleg met de makelaar de verkoopovereenkomst aangaan met degene die de hoogste prijs biedt, indien en voor zover die prijs volgens beide partijen de best mogelijke prijs is. In het geval partijen het niet eens kunnen worden over de vraag of een aanbod de best mogelijke prijs is, dan zal de makelaar dit naar beste weten kunnen bepalen.

Beide partijen zijn gehouden – indien en voor zover de vrouw de woning niet binnen de daarvoor gestelde termijn kan overnemen – aan deze verkoop en de daaropvolgende overdracht mee te werken. Ieder der partijen is gehouden de helft van de kosten van de makelaar, de notaris en de overige kosten ter zake van de verkoop en levering te dragen.

Na verkoop en overdracht van de woning wordt de overwaarde (te weten de verkoopopbrengst die resteert na aflossing van de aan de woning verbonden hypothecaire geldleningen en na aftrek van de notariskosten en de overige kosten ter zake van de verkoop en levering) gelijkelijk tussen partijen verdeeld, dan wel zal ieder van partijen de helft van de restschuld (te weten de schuld die resteert nadat uit de verkoopopbrengst zoveel mogelijk de aflossing van de aan de woning verbonden hypothecaire leningen, de notariskosten en de overige kosten ter zake van de verkoop en levering zijn voldaan) als eigen schuld dragen en voldoen.

Partijen hebben de navolgende gezamenlijke rekeningen:

Ter zitting zijn partijen overeengekomen dat dat de rekening [rekeningnummer] wordt opgeheven, waarbij het saldo op de datum van de opheffing gedeeld dient te worden. Voorts zijn partijen overeengekomen dat de man de rekening in Spanje voortzet. De man zal de mogelijke roodstand voor zijn rekening nemen, zonder nadere verrekening.

Partijen hebben conform de artikelen 1 en 2 van de huwelijkse voorwaarden een gemeenschap van inboedel, die de woning of woningen van de echtgenoten betreft.

De vrouw stelt inboedel woning in [plaats] als verdeeld kan worden beschouwd. De man heeft zijn spullen uit die woning al meegenomen. De inboedel van woning in Spanje kan aan man worden toebedeeld.

De man kan ermee instemmen dat de vrouw de inboedel van echtelijke woning in [plaats] houdt en de man inboedel van woning in Spanje. De man is echter van mening dat de vrouw dan wordt overbedeeld. De man maakt daarom aanspraak op bedrag van € 5.000,- uit hoofde van onderbedeling. Indien de vrouw hier niet mee instemt, verzoekt de man te bepalen dat de inboedel bij helfte zal worden verdeeld.

Partijen erkennen beiden dat finaal verrekend moet worden op grond van artikel 15 van de huwelijkse voorwaarden, tenzij het vermogen van één der echtgenoten negatief is. De rechtbank verwerpt de stelling van de vrouw dat het vermogen van de man negatief is, omdat de vrouw ten onrechte het aandeel van de man in de eenvoudige gemeenschappen buiten beschouwing heeft gelaten. Dit betekent dat er moet worden verrekend.

Tussen partijen is niet in geschil dat het te verrekenen vermogen van de vrouw in ieder geval bestaat uit de volgende onderdelen:

De vrouw heeft een eenmanszaak genaamd [eenmanszaak] . Het eigen vermogen van de eenmanszaak bedroeg blijkens de door de vrouw als productie 5 overgelegde jaarrekening 2020 per 31 december 2020 € 8.049,33. Volgens de bepalingen in de huwelijkse voorwaarden moet worden verrekend twee/derde van deze waarde, te weten een bedrag van € 5.366,22.

De bankrekening bekend onder het nummer [rekeningnummer] staat op naam van de vrouw. De man heeft uit de door de vrouw overgelegde productie 31 afgeleid dat het saldo op de peildatum € 1.526,18 bedroeg. De vrouw heeft dat niet weersproken. Dit bedrag dient in zijn geheel in de verrekening te worden betrokken.

Op naam van de vrouw staat een personenauto, te weten een [merk auto] met kenteken [kenteken] . Partijen schatten de waarde van de auto op € 1.250,00. Ook dit bedrag dient in zijn geheel in de verrekening te worden betrokken.

De man stelt zich op het standpunt dat tot het te verrekenen vermogen van de vrouw tevens behoort het perceel grond dat de vrouw [perceel grond] noemt. De vrouw betwist dit.

De vrouw stelt dat [perceel grond] bij notariële akte van [datum] namens haar vader aan haar is geleverd. De vrouw stelt, onder verwijzing naar de door haar als productie 19 overgelegde verklaring van haar zus (vervat in een notariële akte gedateerd [datum] ), dat zij het bedrag waarmee zij [perceel grond] heeft aangekocht kort voor de levering geschonken heeft gekregen van haar vader. Omdat er sprake is van schenking, althans de grond is aangekocht met geschonken geld, dient de waarde van [perceel grond] volgens de vrouw niet in de verrekening betrokken te worden.

De man betwist de lezing van de vrouw. Als er sprake was van een schenking, dan had dit moeten blijken uit de notariële akte van [datum] . Uit deze akte blijkt dit geenszins. Integendeel, in de akte wordt expliciet gemeld dat de koopprijs door de vrouw is gestort op de kwaliteitsrekening bij de notaris. De man acht het merkwaardig dat de zus van de vrouw bijna vijf jaar later, op [datum] (als de man en de vrouw al ruim een jaar uit elkaar zijn), bij de notaris verklaart dat de vrouw destijds de koopprijs geschonken heeft gekregen van haar vader. Het heeft er alle schijn van dat deze verklaring is opgesteld om de man in het kader van de afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden te benadelen. De man is dan ook van mening dat aan de verklaring van de zus geen waarde kan worden gehecht. De vrouw heeft niet aangetoond dat zij [perceel grond] heeft verworven met geschonken geld. De man stelt zich dan ook op het standpunt dat hij uit hoofde van het finaal verrekenbeding recht heeft op de helft van de waarde van [perceel grond] . De man verzoekt de rechtbank om een taxateur te benoemen om de waarde van de grond vast te stellen.

De rechtbank overweegt als volgt. Blijkens de notariële akte van [datum] is [perceel grond] namens de vader van de vrouw aan de vrouw geleverd. In die notariële akte is geen uitsluitingsclausule opgenomen. De stelling van de vrouw dat zij het stuk grond heeft aangekocht met geld dat door haar vader aan haar is geschonken, heeft zij enkel onderbouwd met een – in de notariële akte van [datum] vastgelegde – verklaring van haar zus. Gezien de datering van deze verklaring, het ontbreken van overig bewijs voor haar stelling en de betwisting door de man, is de rechtbank van oordeel dat de vrouw niet heeft aangetoond dat zij [perceel grond] heeft aangekocht met aan haar geschonken geld. De rechtbank is daarom van oordeel dat [perceel grond] tot het te verrekenen vermogen van de vrouw behoort.

Het te verrekenen vermogen van de vrouw betreft een bedrag van (€ 5.366,22. + € 1.526,18 + € 1.250 =) € 8.142,40 plus de waarde van [perceel grond] .

Tussen partijen is niet in geschil dat het te verrekenen vermogen van de man in ieder geval bestaat uit de volgende onderdelen:

De man heeft een eenmanszaak genaamd [eenmanszaak] . Tussen partijen is niet in geschil dat het saldo van het eigen vermogen van de eenmanszaak per 31 december 2020 € 3.760,09 bedroeg. Volgens de bepalingen in de huwelijkse voorwaarden moet worden verrekend twee/derde van deze waarde, te weten een bedrag van € 2.506,73.

De man heeft alle onderstaande schulden met producties onderbouwd:

Het te verrekenen vermogen van de man beslaat een bedrag van ((€ 2.506,73 + € 94,96 + € 2.860,22 + € 1.500,00) - € 97.334,01 =) - € 90.372,10.

De man betwist deze vorderingen van de vrouw.

De rechtbank overweegt in algemene zin als volgt. Degene die een vergoedingsrecht stelt te hebben, dient bij betwisting dit recht ook te bewijzen. Ter zitting heeft de man onweersproken gesteld dat partijen op grote voet hebben geleefd en dat er structureel meer geld is uitgegeven dan er aan inkomsten binnenkwam. De niet bovenmatige spaarsaldi op de bankrekeningen van partijen lijken deze stelling van de man te ondersteunen. Op grond van artikel 8 van de huwelijkse voorwaarden dienden partijen eerst naar evenredigheid van hun inkomen te voorzien in de kosten van de huishouding, en als dat niet voldoende was dan naar evenredigheid uit ieders vermogen. Op grond van de huwelijkse voorwaarden dienden partijen dus zo nodig uit hun privé vermogen bij te dragen in de kosten van de huishouding.

De vrouw stelt als volgt. De vrouw heeft op 16 september 2002 geschonken en in eigendom overgedragen gekregen van haar vader een perceel tuingrond met daarop een schuur/atelier (perceel [perceel] ). De waarde van het geschonkene is destijds gesteld op € 90.756,00. De schenking heeft plaatsgevonden onder een uitsluitingsclausule, zowel ten aanzien van het geschonkene als de revenuen daarvan als ten aanzien van hetgeen voor het geschonkene in de plaats komt.

Bij notariële akte van [datum] is op voornoemd perceel een hypotheek gevestigd voor een bedrag van € 250.000,00, waarschijnlijk aangewend als garantstelling voor de aankoop van de woning in Spanje.

Bij notariële akte van [datum] is het perceel nogmaals bezwaard met een hypothecaire inschrijving, ditmaal ten behoeve van de aankoop van de gezamenlijke woning aan [adres] .

Bij notariële akte van [datum] heeft er een ruiling zonder toegift plaatsgevonden tussen de vrouw en haar vader, waarbij de vrouw in eigendom heeft verkregen het perceel grond met daarop een stacaravan aan de [perceel] te [plaats] . Het perceel is geruild tegen de [perceel] te [plaats] , welk perceel weer in eigendom is gekomen van de vader van de vrouw.

Het perceel [perceel] is op dezelfde dag, naast het pand aan [adres] , bezwaard met een hypothecaire inschrijving. De hypothecaire inschrijving op het perceel [perceel] is geroyeerd.

Bij notariële akte van [datum] heeft de vrouw aan haar vader verkocht en geleverd een gedeelte van het perceel [perceel] tegen een koopprijs van € 73.300,00. Betaling door de vader van de vrouw heeft deels plaatsgevonden door middel van schuldvermenging wegens door de vader aan de vrouw geleende gelden. Uiteindelijk is er door de notaris een bedrag overgemaakt op de gezamenlijke rekening van partijen van € 28.552,61.

Ter zitting heeft de vrouw, vanwege het verweer van de man, haar vordering ter beperkt tot het bedrag van € 28.552,61, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf datum indiening verzoek..

De rechtbank is van oordeel dat de vrouw er niet in is geslaagd bewijs te leveren van deze vordering. Met haar enkele stelling dat het resterende bedrag (na aftrek van kosten) van € 28.552,61 is overgemaakt op een gezamenlijke rekening van partijen, heeft de vrouw niet aangetoond dat er vermogen van haar is onttrokken ten bate van het vermogen van de man. Er is geen bewijs geleverd dat dit bedrag daadwerkelijk op een gezamenlijke rekening is gestort en evenmin van wat er daarna met dat geld is gebeurd. Niet uitgesloten is dat het bedrag, overeenkomstig de huwelijkse voorwaarden, vanuit het vermogen van de vrouw is besteed aan de kosten van de huishouding. De rechtbank wijst deze vordering dan ook af.

De vrouw heeft deze vordering ter zitting ingetrokken, zodat dit geen bespreking behoeft.

De vrouw stelt dat op 13 februari 2015 het gezamenlijk bezit van partijen aan de [perceel] te [plaats] is verkocht. Haar eigen perceel aan de [perceel] met daarop een stacaravan verkoopt en levert de vrouw op 17 april 2015 voor een bedrag van € 297.000,00 aan [naam] en [naam] . Uit de nota van afrekening blijkt dat een bedrag van € 71.000,00 is gebruikt om de lening aan de ouders van de man af te lossen. Voor zover de vrouw bekend betrof het een aflossing van een hypothecaire lening van € 43.000,00 en betrof de rest de aflossing van een persoonlijke schuld van de man of is het onverschuldigd aan de ouders van de man betaald. Het restantbedrag van € 206.005,00 is overgemaakt op rekeningnummer [rekeningnummer] ten name van de man. De vrouw dacht dat het bedrag zou worden overgemaakt naar een gezamenlijke rekening van partijen en dat het bedrag zou worden aangewend voor aflossing van een gezamenlijke hypothecaire geldlening. Dit is echter nooit gebeurd. Het bedrag is uitdrukkelijk niet door de vrouw aan de man geschonken. De vrouw verzoekt de man te veroordelen € 297.000,00 aan de vrouw te betalen, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf datum indiening verzoek.

De rechtbank overweegt als volgt. Door de man is erkend dat het perceel eigendom was van de vrouw. De verkoopopbrengst was dus ook privévermogen van de vrouw. Partijen hebben met een gedeelte van deze verkoopopbrengst, te weten een bedrag van € 71.000,00, ingelost op een lening van partijen aan de ouders van de man. De vrouw heeft naar het oordeel van de rechtbank, gezien de betwisting van de man en de vermelding ‘aflossing hypothecaire lening [namen] ’ op de nota van afrekening bij het bedrag van € 71.000,00, niet aangetoond dat deze lening deels een persoonlijke lening van de man betrof en evenmin aangetoond dat er sprake zou zijn van een (deels) onverschuldigde betaling aan de ouders van de man. De rechtbank is daarom van oordeel dat ervan moet worden uitgegaan dat met het bedrag van € 71.000,00 een gezamenlijke lening van partijen is afgelost. Dit bedrag is onttrokken aan het vermogen van de vrouw en voor de helft ten goede gekomen aan de man. De vrouw komt daarom een vergoedingsrecht toe ter hoogte van de helft van dit bedrag, te weten een bedrag van € 35.500,00.

Voor het overige bedrag van € 206.005,00 geldt dat de vrouw niet heeft aangetoond dat het is onttrokken aan haar vermogen en ten goede is gekomen aan de man. Het enkele feit dat dit bedrag is gestort op een bankrekening op naam van de man, is daarvoor ontoereikend. De rechtbank overweegt in dit verband dat veel kosten van de huishouding kennelijk zijn voldaan vanaf de bankrekening van de man en dat die kosten bij het leven op (te) grote voet mede uit de vermogens van partijen moesten worden voldaan. Ook is niet uitgesloten dat dat bedrag (deels) is besteed aan de aanschaf van een [merk auto] voor de vrouw. De rechtbank zal dit gedeelte van de deelvordering daarom afwijzen.

De vrouw stelt dat bij notariële akte van [datum] het aan de man en de vrouw tezamen in eigendom toebehorende perceel met opslagruimte aan de [adres] is verkocht voor een bedrag van € 110.000,00. Met de verkoopopbrengst is een hypothecaire geldlening van € 27.500,00 afgelost. Het is de vrouw niet bekend waarnaar het restant van de verkoopopbrengst ad € 81.829,85 is overgemaakt. De vrouw verzoekt de man te veroordelen € 81.829,85 aan de vrouw te betalen, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf datum indiening verzoek.

De man betwist de vordering van de vrouw. De man erkent dat partijen in 2018 een gezamenlijk stuk grond hebben verkocht. Het is de man echter een raadsel waarom de vrouw van oordeel is dat zij recht heeft op de volledige verkoopopbrengst, die resteerde na aflossing van de hypotheek. Het betrof immers een gezamenlijk onroerend goed. De helft van de verkoopopbrengst kwam sowieso aan de man toe. De man weet ook niet wat er met de verkoopopbrengst is gebeurd en gaat ervan uit dat dit is opgegaan aan de kosten van de huishouding.

De rechtbank overweegt dat wederom niet duidelijk is wat er met het bedrag van € 81.829,85 is gebeurd. Net als de man kan de rechtbank niet volgen waarom de vrouw meent recht te hebben op de volledige (resterende) verkoopopbrengst van een gezamenlijk onroerend goed. Ook voor dit bedrag geldt dat het vermoedelijk is besteed aan de kosten van de huishouding. De vrouw heeft geen bewijs geleverd voor dit vergoedingsrecht en de rechtbank zal het verzoek van de vrouw op dit punt daarom afwijzen.

De vrouw stelt dat zij in april 2003 in privé van haar vader een bedrag van € 100.000,00 in cash geschonken heeft gekregen. De man is volgens haar bekend met deze schenking. Het geld is volgens haar aangewend voor de aankoop van de woning in Spanje. De vrouw verzoekt de man te veroordelen € 100.000,00 aan de vrouw te betalen, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf datum indiening verzoek.

De man heeft hiertegen verweer gevoerd. De stelling van de vrouw wordt volgens de man op geen enkele wijze onderbouwd met stukken. Voor de woning in Spanje is een hypotheek aangegaan. Mocht het bedrag al geïnvesteerd zijn in de woning in Spanje, dan zou de vrouw slechts recht hebben op een bedrag van € 50.000,00. De vrouw is immers medeeigenaar van de woning in Spanje. De man vermoedt dat de vrouw zelf ook wel weet dat deze vordering geen kans van slagen heeft, omdat het bedrag niet terugkomt in het petitum.

Nu de vordering niet is opgenomen in het petitum, is de rechtbank van oordeel dat daarover niet behoeft te worden beslist. Ten overvloede overweegt dat het verzoek niet met stukken is onderbouwd, zodat de vrouw geen bewijs van haar vordering heeft geleverd.

De vrouw stelt dat op het aan haar in eigendom toebehorende perceel [perceel] te [plaats] zich een stacaravan bevond. Deze stacaravan is in de periode van 16 juli 2004 tot 17 april 2015 regelmatig verhuurd door partijen. De vrouw stelt dat de man de map met huurcontracten in zijn bezit heeft. De maandelijkse huur bedroeg rond de € 700,00 en werd geïnd door de man. De huurinkomsten betreffen inkomsten uit goederen die de vrouw uit hoofde van schenking heeft verkregen en dienen, conform artikel 15 lid 8 van de akte huwelijkse voorwaarden, niet in de verrekening tussen partijen te worden betrokken. De vrouw heeft een vordering op de man voor het totaalbedrag van de ontvangen huursom. De man dient opgave te doen van de ontvangen huurbedragen zodat de vrouw haar vordering kan vaststellen.

De rechtbank is van oordeel dat huurinkomsten onder het ruime inkomensbegrip van artikel 7 lid 1 van de huwelijkse voorwaarden kunnen worden geschaard, in het bijzonder onder ‘resultaat uit overige werkzaamheden’. De huurinkomsten moesten daarom (mede) worden aangewend voor het voldoen van de kosten van de huishouding. Bij gebrek aan bescheiden die anders aantonen, neemt de rechtbank aan dat de huurinkomsten daaraan zijn besteed. Voor zover er huurinkomsten zouden resteren, mag worden aangenomen dat die op een bankrekening van partijen staan en bij de verdeling van de banksaldi in de afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden zijn betrokken. Ook deze vordering wijst de rechtbank af.

Op grond van het voorgaande heeft de vrouw recht op een vergoedingsrecht van de man ter hoogte van € 35.500,00, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf datum indiening verzoek.