Rechtbank Rotterdam, eerste aanleg - enkelvoudig bestuursrecht overig

Verzoekster woonde in een kamer in het pand aan de [adres]. [naam] is de eigenaar van dit pand. Hij had het pand verhuurd aan [bedrijf] Door [bedrijf] waren vervolgens kamers (onder)verhuurd in het pand, onder andere aan verzoekster. Op 13 augustus 2024 is [bedrijf] failliet verklaard. Bij brief van 10 september 2024 heeft de curator de (onder)huurovereenkomst met inachtneming van de wettelijke opzegtermijn van drie maanden opgezegd, te weten per 1 december 2024. Tegen de opzegging heeft verzoekster zich verzet. Vervolgens heeft [naam] een ontruimingsprocedure gestart. Bij vonnis van 17 juli 2025 heeft de kantonrechter de vordering tot ontruiming van [naam] toegewezen en verzoekster veroordeeld binnen 14 dagen na betekening van de uitspraak de kamer te ontruimen.

Verzoekster heeft zich op 21 juli 2025 in Rotterdam gemeld voor maatschappelijke opvang op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015). Het college heeft verzoeksters aanvraag om maatschappelijk opvang afgewezen.

Op 6 augustus 2025 heeft [naam] het ontruimingsvonnis op het adres van verzoekster laten betekenen met het verzoek het gehuurde uiterlijk 20 augustus 2025 te ontruimen. Op 20 augustus 2025 heeft verzoeker zich opnieuw gemeld voor maatschappelijke opvang. Toen heeft een medewerker verzoekster gewezen op de mogelijkheid om bezwaar te maken tegen de eerdere weigering tot toelating. Dezelfde dag heeft verzoekster een bezwaarschrift ingediend.

Een procedure bij de voorzieningenrechter is een spoedprocedure. Een voorlopige voorziening wordt alleen getroffen als er een spoedeisend belang is, waardoor iemand niet kan wachten op een beslissing op zijn bezwaar- of beroepschrift.

De voorzieningenrechter vindt dat een spoedeisend belang voldoende aannemelijk is. Verzoekster is dakloos en leeft al ruim een maand als bankslaper. Daarom zal de voorzieningenrechter het verzoek om voorlopige voorziening inhoudelijk beoordelen.

De voor deze uitspraak relevante artikelen in de Wmo 2015, de Verordening maatschappelijke ondersteuning en Jeugdhulp Rotterdam 2025, en Beleidsregels maatschappelijke ondersteuning en jeugdhulp 2025, zoals geldend ten tijde van het bestreden besluit en voor zover van belang, zijn opgenomen in de aan deze uitspraak gehechte bijlage, die onderdeel uitmaakt van deze uitspraak.

De voorzieningenrechter stelt voorop dat iemand die feitelijk geen onderdak heeft, niet alleen al om die reden voor een maatwerkvoorziening opvang in aanmerking komt (vergelijk de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 29 juli 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:1651). Een maatwerkvoorziening opvang als bedoeld in de Wmo 2015 is bedoeld voor personen die niet in staat zijn zich op eigen kracht, met gebruikelijke hulp, met mantelzorg of met hulp van andere personen uit het sociale netwerk te handhaven in de samenleving. Gelet op de hulpvraag van verzoekster moet in de eerste plaats worden beoordeeld of zij door problemen bij het zich handhaven in de samenleving niet in staat is zelf in onderdak te voorzien.

Het college heeft de aanvraag van verzoekster om maatschappelijke opvang afgewezen, omdat verzoekster in staat wordt geacht om zich op eigen kracht, met de gebruikelijke voorzieningen en met hulp van haar netwerk, te handhaven in de samenleving.

Het enkele feit dat verzoekster geen onderdak heeft, is onvoldoende voor de vaststelling dat zij niet in staat is zich te handhaven in de samenleving. Ter zitting is toegelicht dat verzoekster weliswaar hulp nodig heeft bij financiële en medische problemen, maar dat dit niet maakt dat verzoekster niet in staat is om zelf huisvesting te regelen. De gestelde terugval na ontruiming is niet onderbouwd door medische stukken. Verzoekster is in het verleden ook in staat gebleken om huisvesting te regelen met de kamer waar zij tot 20 augustus 2025 verbleef. Ook heeft verzoekster aangegeven dat zij werkzaam is geweest in de IT sector als project management officer en volgt uit de stukken dat zij 6,5 jaar als woningzoekende staat ingeschreven en zelf een briefadres heeft geregeld. In wat verzoekster naar voren heeft gebracht ziet de voorzieningenrechter geen aanknopingspunten voor de conclusie dat verzoekster, anders dan voorheen, nu niet meer zelfredzaam kan worden geacht. Het college heeft op de zitting goed en navolgbaar uitgelegd dat en waarom verzoekster niet voor de gevraagde voorziening in aanmerking komt. De voorzieningenrechter volgt het standpunt van het college dat hier eerst en vooral sprake is van een huisvestingsprobleem, waarvoor maatschappelijke opvang niet is bedoeld. De voorzieningenrechter is daarom van oordeel dat in bezwaar het bestreden besluit naar verwachting in stand kan blijven, zodat er geen aanleiding is voor het treffen van een voorlopige voorziening.