Rechtbank Rotterdam, eerste aanleg - meervoudig bestuursrecht overig

Deze beroepsgrond slaagt niet. In het rapport van bevindingen is de naam van de opsteller niet genoemd, maar wel het nummer van de betreffende toezichthouder en het rapport is ook door de toezichthouder ondertekend. De rechtbank is ambtshalve bekend dat verweerder vanwege vervelende incidenten in het verleden ervoor heeft gekozen om niet meer de naam van de toezichthouder te vermelden maar om deze functionarissen te identificeren met een toezichthoudernummer. Aan de hand van dit nummer kan worden achterhaald wie het rapport heeft opgemaakt, zo ook het rapport van bevindingen in deze zaak. Daarnaast blijkt uit het rapport duidelijk dat de opsteller ook de toezichthouder was die het bedrijf van eiseres heeft bezocht en daarbij de directeur van eiseres heeft gesproken. Eiseres erkent ook dat deze toezichthouder zich toen heeft gelegitimeerd. De opsteller van het rapport is dus voor eiseres kenbaar en zij heeft geen enkele reden genoemd waarom aan de bevoegdheid van deze toezichthouder zou moeten worden getwijfeld. De rechtbank ziet dan ook geen aanleiding om niet van de juistheid van het rapport of de bevoegdheid van de opsteller uit te gaan.

De rechtbank stelt vast dat eiseres erkent dat zij kopersulfaat heeft verkocht aan [de cöoperatie] . Op de zitting heeft zij uitdrukkelijk verklaard dat zij wist dat zij het product verkocht aan een mengvoederbedrijf en dat zij wist dat dit bedrijf het zou gebruiken bij de productie van schapenbrokken. De rechtbank wil benadrukken dat verweerder eiseres niet verwijt dat bij die productie van schapenbrokken iets fout is gegaan waardoor schapen zijn doodgegaan. Het gaat in deze zaak alleen om het ontbreken van een erkenning voor de handel in toevoegingsmiddelen.

Bij Uitvoeringsverordening 2018/1039 is voor kopersulfaat vergunning verleend als nutritioneel toevoegingsmiddel in het kader van Verordening 1831/2003. Op grond van artikel 10, eerste lid, aanhef en onder a, van Verordening 183/2005 moeten diervoederbedrijven zijn erkend als ze toevoegingsmiddelen in de handel brengen die vallen onder Verordening 1831/2003, zoals aangegeven in bijlage IV, hoofdstuk 1. Op de zitting heeft eiseres erkend dat kopersulfaat een toevoegingsmiddel voor diervoeder is, maar heeft zij gesteld dat zij dit middel doorgaans verkoopt voor ontsmettingsdoeleinden. Dat maakt echter geen verschil. Het staat immers vast dat eiseres in dit geval het kopersulfaat ook daadwerkelijk heeft verhandeld voor gebruik als toevoegingsmiddel in diervoeder.

Daarnaast staat vast dat eiseres het kopersulfaat heeft verkocht aan een mengvoederbedrijf. Zij heeft dus een toevoegingsmiddel verhandeld als groothandel aan een professioneel bedrijf dat mengvoeder maakt voor vee. Daaruit leidt de rechtbank af dat eiseres kennelijk niet alleen transacties doet in de hoedanigheid van detailhandel in voeder voor gezelschapsdieren. Bovendien staat ook in het uittreksel van de Kamer van Koophandel dat eiseres een groothandel is in akkerbouwproducten en veevoeder algemeen assortiment. Er kan dus niet worden geconcludeerd dat eiseres (uitsluitend) een detailhandel in voeder voor gezelschapsdieren voert en dus is zij niet uitgezonderd van de werkingssfeer van Verordening 183/2005. Eiseres had dus op grond van artikel 10, eerste lid, van Verordening 183/2005 wel een erkenning nodig. Nu eiseres die erkenning niet had, heeft verweerder terecht de overtreding vastgesteld.

Op grond van artikel 2.3, aanhef en onder a, van het Besluit handhaving wordt het bedrag, bedoeld in artikel 2.2, eerste lid, gehalveerd, indien de risico’s of de gevolgen van een overtreding voor de volksgezondheid, diergezondheid, dierenwelzijn of milieu gering zijn of ontbreken. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder terecht gesteld dat hiervan in dit geval geen sprake is. Verordening 183/2005 heeft tot doel een hoog beschermingsniveau voor de gezondheid van mens en dier en voor het milieu te garanderen. Zoals volgt uit Verordening 183/2005 en ook ter zitting is besproken, is de erkenning verplicht gesteld vanwege de grote risico’s die het gebruik van toevoegingsmiddelen met zich brengt. Een diervoederbedrijf wordt pas erkend als na een bedrijfsbezoek is vastgesteld dat het aan de voorschriften voldoet met betrekking tot onder andere personeel, kwaliteitsbeheersing, opslag en traceerbaarheid. Eiseres heeft die erkenning niet en dus is niet gecontroleerd of zij aan die voorschriften voldoet. Bovendien gaat Verordening 183/2005 uit van een gesloten systeem waarbinnen alleen geregistreerde en erkende bedrijven handelen in diervoeders en toevoegingsmiddelen. Dit dient ertoe volledige traceerbaarheid te garanderen. Dat is essentieel voor de voederveiligheid (zie overwegingen 7, 17 en 21 van de preambule van Verordening 183/2005). Door het ontbreken van een erkenning valt eiseres buiten dit systeem. Daardoor wordt het snel in de gehele keten kunnen traceren van een toevoegingsmiddel voor diervoeder ernstig bemoeilijkt, zo niet onmogelijk. De overtreding heeft dus wel degelijk een aanmerkelijk risico betekend voor de volksgezondheid, diergezondheid en het milieu.

De door eiseres aangevoerde omstandigheid dat zij ervan uitging dat het gecertificeerd mengvoederbedrijf wist hoe te handelen met kopersulfaat, treft geen doel. Zoals hiervoor is overwogen is de boete immers niet opgelegd omdat verkeerd is omgegaan met het toevoegingsmiddel maar enkel omdat eiseres geen erkenning had voor het verhandelen van dit middel. Ook van verminderde verwijtbaarheid is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake. Eiseres beroept zich op de uitzondering van artikel 2, tweede lid, aanhef en onder e, van Verordening 183/2005, wat niet slaagt. Als zij gebruik wil maken van die mogelijkheid om niet aan de voorschriften van Verordening 183/2005 te hoeven voldoen is juist van belang dat zij precies de regels kent die daarvoor gelden. Daarnaast hebben eiseres en [diervoedergroothandel B] gekozen voor een zodanige constructie dat de overtreding ook makkelijker kon worden begaan. De bedrijven zitten namelijk op hetzelfde terrein en eiseres had toegang tot de producten van [diervoedergroothandel B] . Die toegang maakte mogelijk dat eiseres ook andere transacties kon doen dan behorend bij een detailhandel in voeder voor gezelschapsdieren. Eiseres heeft geen andere bijzondere omstandigheden aangevoerd die reden zouden moeten zijn om de boete te matigen. Ook de rechtbank is daarvan niet gebleken. De rechtbank vindt de opgelegde boete niet onevenredig.