Rechtbank Rotterdam, eerste aanleg - meervoudig strafrecht overig

Standpunt officier van justitie

Het Openbaar Ministerie heeft gerekwireerd tot bewezenverklaring van doodslag en heeft aangevoerd dat de handelingen van de verdachte naar hun uiterlijke verschijningsvorm kunnen worden aangemerkt als zozeer gericht op de dood, dat het niet anders kan dan dat de verdachte met haar handelen vol opzet op de dood van het slachtoffer heeft gehad.

Standpunt verdediging

De verdediging heeft aangevoerd dat de verdachte geen kwaad opzet heeft gehad om het slachtoffer van het leven te beroven, maar dat zij in een situatie terecht is gekomen waarbij zij niet anders kon handelen. Er is dus sprake van noodweer, dan wel noodweerexces. Mocht de rechtbank tot een bewezenverklaring komen, dan is sprake geweest van voorwaardelijk opzet.

Beoordeling door de rechtbank

Op 26 maart 2024, omstreeks 07:25 uur, krijgen verbalisanten een melding om te gaan naar het adres [adres 1] te [plaats 1] voor een reanimatie. Bij binnenkomst in de woning wordt in de deuropening van de keuken naar de slaapkamer op de grond een bebloede man met meerdere steek- en snijverwondingen op het lichaam aangetroffen. Het slachtoffer overlijdt ter plekke en blijkt te zijn: [slachtoffer] (hierna: [slachtoffer] ). In de slaapkamer treffen verbalisanten de verdachte op het bed aan. Binnen handbereik van de verdachte, op de grond naast het bed, ligt een groot bebloed keukenmes met een lemmet van circa 33 centimeter. De verdachte bekent op 19 april 2024 [slachtoffer] meermalen te hebben gestoken met dit mes.

Om te komen tot een bewezenverklaring van doodslag dient sprake te zijn van opzet op de dood van het slachtoffer. De rechtbank ziet zich dus allereerst voor de vraag gesteld of de verdachte opzet heeft gehad op de dood van [slachtoffer] . De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

Uit onderzoek van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) aan het stoffelijk overschot volgt dat 24 steekletsels en meerdere kras- en snijletsels aanwezig waren. De diepte van het diepste steekkanaal was circa 11 centimeter. Het overlijden van [slachtoffer] wordt verklaard door de gevolgen van drie steekletsels ter hoogte van de hals, de borstkas en de rug (met klieving van de linkerhalsader en perforatie van onder meer de borstholten, de longen en het hart). De overige 21 steekletsels kunnen door bloedverlies aan de snelheid van het overlijden hebben bijgedragen.

De rechtbank overweegt dat het meermalen steken met een keukenmes met een lemmet van circa 33 centimeter in de hals, borststreek en rug minst genomen een groot risico met zich brengt dat iemand als gevolg daarvan komt te overlijden, vanwege de vitale organen en slagaders die zich in die gebieden bevinden. Gelet op het aantal en de locaties van de steekverwondingen, is het handelen van de verdachte naar haar uiterlijke verschijningsvorm zozeer gericht op de dood, dat het niet anders kan dan dat de verdachte vol opzet op de dood van [slachtoffer] heeft gehad.

Conclusie

Op grond van voornoemde feiten en omstandigheden is bewezen dat de verdachte [slachtoffer] heeft gedood door hem meermaals te steken met een mes.

Standpunt verdediging

De verdediging heeft bepleit dat sprake was van een noodweersituatie, waardoor de verdachte dient te worden ontslagen van alle rechtsvervolging. Daartoe is aangevoerd dat op drie momenten sprake was van een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding van het lijf van de verdachte, waartegen zij zich mocht verdedigen en dat dit ook noodzakelijk was.

De verdachte werd door [slachtoffer] met een mes bedreigd, gebeten, geslagen, geschopt en bij haar nek/keel vastgepakt. Van een reële onttrekkingsmogelijkheid was geen sprake.

Standpunt Openbaar Ministerie

Het Openbaar Ministerie heeft zich op het standpunt gesteld dat geen sprake is geweest van een wederrechtelijke en ogenblikkelijke aanranding jegens de verdachte door [slachtoffer] , waardoor haar geen beroep op noodweer toekomt. Bovendien is niet voldaan aan de vereisten van proportionaliteit en subsidiariteit.

Beoordeling door de rechtbank

In de nacht van 15 op 16 maart 2024 was de verdachte samen met haar partner [slachtoffer] in [plaats 2] . [slachtoffer] was op bezoek bij zijn (ex-)partner [persoon A] , terwijl de verdachte in de auto zat. Uit berichten die [slachtoffer] en de verdachte tijdens dit bezoek naar elkaar hebben verstuurd, blijkt dat zij ruzie hadden. De verdachte en [slachtoffer] vertrokken omstreeks 04:45 uur uit [plaats 2] naar de woning van de verdachte aan de [adres 1] te [plaats 1] , waar zij omstreeks 05:12 uur aankwamen. Uit onderzoek aan de telefoon van de verdachte blijkt dat de verdachte om 06:37 uur met haar telefoon een filmpje maakte van berichten op de telefoon van [slachtoffer] die hij eerder die nacht aan [persoon A] had gestuurd. Ook is op het filmpje te zien dat [slachtoffer] op dat moment met zijn ogen dicht op bed lag. De verdachte stuurde om 06:55 uur een bericht naar haar zus waarin zij zegt: “Ik heb weer de hele nacht niet geslapen" “ [slachtoffer] vond t weer nodig me te terroriseren" “dit keer op een heel andere level.. eerst moest ik weer me hele verzonnen verhaal aan hem ophangen" en als klap op de vuurpijl werd ik mee genomen naar [plaats 2] waar meneer rustig is gaan neuken en daarna even komt doen alsof ik hem iets heb aangedaan" “want dit had ik zogenaamd met hem gedaan" “zieker dan dit wordt t niet. hij maakt me geest ziek me hart kapot en me hoofd dood". Eén van de buren, de bewoner van [adres 2] , heeft verklaard om iets voor 07:00 uur een schreeuwende vrouw en gebonk te hebben gehoord en dat het na een kwartier doodstil werd. De verdachte heeft om 07:10 uur haar zus gebeld en hierover verklaard dat zij haar zus belde nadat het steekincident had plaatsgevonden.

Omstreeks 07:25 uur kregen verbalisanten een melding om te gaan naar het adres [adres 1] te [plaats 1] voor een reanimatie. Bij binnenkomst in de woning werd [slachtoffer] op de grond aangetroffen in de deuropening van de keuken naar de slaapkamer met meerdere steek- en snijverwondingen. [slachtoffer] is ter plekke overleden. In de slaapkamer troffen verbalisanten op bed de verdachte aan. De verdachte had bloed en verwondingen op haar beide armen. Binnen handbereik van de verdachte, op de grond naast het bed, lag een groot bebloed keukenmes met een lemmet van circa 30 centimeter. De verdachte verklaarde dat zij ruzie had gehad met [slachtoffer] .

De verdachte heeft bij de politie op 16 maart 2024, 17 maart 2024 en 26 maart 2024 geen verklaring willen afleggen. Op 19 april 2024, 24 mei 2024 en op de terechtzitting heeft zij verklaard dat zij zich niet goed meer kan herinneren hoe het op 16 maart 2024 precies is gegaan en welke (gewelds)handelingen zij heeft verricht. Zij heeft bekend dat zij [slachtoffer] heeft gedood en heeft hierover het volgende verklaard. Zij lag samen in bed met [slachtoffer] . [slachtoffer] lag aan de zijde van de tuin, de verdachte aan de zijde van de keuken. Zij had twee telefoons in haar handen; haar eigen telefoon en de telefoon van [slachtoffer] . [slachtoffer] lag rechts van haar te slapen. [slachtoffer] werd wakker en zag op dat moment dat zij de twee telefoons vasthield. Hij zei: “Kankerhoer, wat doe je? Ik maak je af” tegen haar en draaide zich al liggend om. [slachtoffer] pakte ergens uit de buurt van de rechterzijde van het bed een mes en draaide zich naar haar toe om haar te steken. Hierop pakte de verdachte [slachtoffer] bij zijn beide polsen vast en kwamen zij in een worsteling terecht. In deze worsteling heeft [slachtoffer] het mes losgelaten en is het op het bed gevallen. De verdachte heeft het mes gepakt en [slachtoffer] eenmaal in de voorzijde van zijn bovenlichaam gestoken. Zij ging aan het voeteneinde van het bed af. [slachtoffer] bleef roepen dat hij haar dood ging maken en viel haar aan door vanaf het bed te slaan, schoppen en te bijten. Hierop heeft de verdachte [slachtoffer] nogmaals gestoken in de voorzijde van zijn bovenlichaam. Zij liep in de richting van de deur richting de keuken, [slachtoffer] kwam wederom achter haar aan en pakte haar vast bij haar hals/nek, waardoor zij geen lucht kreeg. Zij probeerde weg te komen en stak met beide handen meerdere malen over haar rechterschouder. Zij voelde dat [slachtoffer] iets los liet, waarna zij zich omdraaide en [slachtoffer] vervolgens nogmaals stak. [slachtoffer] zakte in elkaar. Toen [slachtoffer] op de grond lag, bleef de verdachte op [slachtoffer] insteken. Zij handelde in een waas en weet niet hoe vaak zij heeft gestoken. Zij kon alleen maar denken dat ze uit de situatie moest komen en moest zien te overleven. Zij heeft haar zus gebeld op het moment dat bij haar ‘de lichtknop weer aanging’.

Bij de beoordeling van het beroep op noodweer, dient allereerst vastgesteld te worden of de feitelijke grondslag ervan aannemelijk wordt geacht. Hiertoe dient de verklaring van de verdachte – wat immers de grondslag vormt voor haar beroep op noodweer – te worden beoordeeld aan de hand van de informatie uit het dossier. Nu de verklaring van de verdachte op cruciale onderdelen wordt weersproken door (de objectieve) inhoud van het procesdossier, komt de rechtbank tot de conclusie dat de door de verdachte geschetste feitelijke grondslag van haar beroep op noodweer niet aannemelijk is geworden. De rechtbank overweegt hiertoe als volgt.

Allereerst klopt de verklaring van de verdachte niet met het tijdverloop dat uit het procesdossier naar voren komt. De verdachte heeft verklaard dat zij een filmpje maakte van de telefoon van [slachtoffer] en dat zij verder niets in zijn telefoon heeft bekeken. Zij heeft naar eigen zeggen op dat moment de telefoon van [slachtoffer] maar even vast gehad. Zij heeft verder verklaard dat [slachtoffer] wakker werd op het moment dat zij het filmpje maakte van zijn telefoon, dat hij direct hierop het mes heeft gepakt en dat zij vervolgens in een worsteling zijn gekomen. Uit het dossier blijkt dat het filmpje is gemaakt om 06:37 uur. Zij stuurt 18 minuten later, te weten om 06:55 uur, nog het hierboven geciteerde bericht naar haar zus. Dit bericht aan haar zus valt niet te rijmen met de verklaring van de verdachte dat zij zou zijn aangevallen terwijl zij de twee telefoons in haar handen had. Dit zou immers met zich moeten brengen dat zij de telefoon minstens 18 minuten – en niet slechts heel even, zoals zij heeft verklaard – in handen zou moeten hebben gehad. Ook sluit de geschetste gang van zaken niet aan bij de verklaring van de bewoner van [adres 2] dat de geluiden een kwartier hebben aangehouden.

Daarnaast sluit de verklaring van de verdachte over wanneer zij waar heeft gestoken met het mes niet aan bij de aangetroffen gevolgen van steekbewegingen. Zo heeft de verdachte verklaard geen steekbewegingen te hebben gemaakt toen [slachtoffer] nog op het bed lag, maar zijn er wel steekgaten – waarvan één bebloed – aangetroffen in het matras waarop hij lag.

Verder constateert de rechtbank dat [slachtoffer] drie steekletsels had ter hoogte van de hals, de borstkas en de rug (met klieving van de linkerhalsader en perforatie van onder meer de borstholten, de longen en het hart) en 21 steek- en snijletsels. Uit forensisch onderzoek is gebleken dat de eerstgenoemde drie steekverwondingen uiteenlopende dieptes hadden tussen de (minimaal) 3,1 en 7,6 centimeter. Uit het rapport blijkt dat de concentratie van letsels ter hoogte van de linkerzijde van het achterhoofd, de nek/hals en de bovenrug suggestief zijn voor een weinig dynamische context ten tijde van toebrenging, wat kan worden verklaard door het toebrengen van steekverwondingen op het moment dat [slachtoffer] reeds stil op de grond lag. Uit de ernst van het letsel van [slachtoffer] volgt dat de verdachte zeer hevig geweld heeft toegepast en dat het slachtoffer – alvorens hij stil liggend op de grond veelvuldig werd gestoken – meerdere keren met een groot mes met enige diepte in zijn lichaam moet zijn gestoken. Gelet hierop acht de rechtbank de verklaring van de verdachte dat [slachtoffer] haar meermaals heeft aangevallen en dat hij achter haar aan bleef komen nadat zij hem twee maal in zijn bovenlichaam heeft gestoken, niet aannemelijk. Immers is het oplopen van dergelijke steekwonden in onder meer de hals en borstkas dusdanig pijnlijk en schokkend dat het bijzonder onwaarschijnlijk is dat het slachtoffer vervolgens nog voor een derde keer achter haar aan zou komen terwijl zij juist de kamer zou willen verlaten.

Hiernaast vinden de steekletsels aan de onderzijde van de rug van [slachtoffer] (in het forensisch onderzoek aangeduid als W en X) geen steun in de lezing van de verdachte. Daar komt bij dat gelet op de afweerverwondingen (steekletsel aan de linkerhandrug, snijletsel aan de rechterduim en snijletsel aan de linkerbovenarm) sterke aanwijzingen bestaan dat juist [slachtoffer] zich heeft proberen te verdedigen tegen de geweldshandelingen van de verdachte. De rechtbank acht het aannemelijk dat verdachte daarbij zelf ook enig letsel heeft opgelopen. De ernst en mate van de verwondingen aan de armen van de verdachte bieden naar het oordeel van de rechtbank geen ondersteuning voor het door de verdediging geschetste scenario dat zij zich heeft moeten verdedigen. In dit kader acht de rechtbank het ook onwaarschijnlijk dat [slachtoffer] , nadat hij zojuist met het grote mes in de voorzijde van zijn torso was gestoken, de verdachte zou aanvallen door haar in binnenzijde van de linkerarm te bijten, terwijl zij op dat moment het mes in haar rechterhand zou hebben gehouden. Verder valt op dat de verdachte heeft verklaard dat [slachtoffer] een (nagenoeg volledige) fles cognac zou hebben gedronken op de avond voor zijn overlijden, terwijl uit het toxicologisch onderzoek blijkt dat in het bloed van [slachtoffer] hiervan geen sporen zijn aangetroffen.

Conclusie

Het scenario waarin verdachte zichzelf zou hebben moeten verdedigen tegen een ogenblikkelijke en wederrechtelijke aanval door [slachtoffer] is niet aannemelijk geworden. Er is daarmee geen sprake van een noodweersituatie, zodat het beroep op noodweer niet slaagt.

Het verweer wordt verworpen.

Eigen schuld

De rechtbank stelt voorop dat het bij een beroep op ‘eigen schuld’ aan de verdediging is om de feiten en omstandigheden te stellen op grond waarvan de geleden schade mede aan het slachtoffer kan worden toegerekend. Bij de beantwoording van de vraag of en in hoeverre ‘eigen schuld’ in de zin van art. 6:101, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek (hierna: BW) leidt tot vermindering van een schadevergoedingsplicht, moet aan de hand van die informatie allereerst worden beoordeeld in welke mate enerzijds het gedrag van het slachtoffer en anderzijds het gedrag van de verdachte aan het ontstaan van de schade heeft bijgedragen (primaire maatstaf).

De verdediging heeft bepleit dat er sprake is van een vorm van eigen schuld, gelet op de verklaringen van de verdachte. Gelet op hetgeen hiervoor in het vonnis is overwogen, te weten dat de rechtbank de lezing van de verdachte over de omstandigheden van de avond en het algemene verloop van de relatie niet volgt, kan niet worden vastgesteld dat sprake is van ‘eigen schuld’ aan de zijde van [slachtoffer] , zodat er eveneens geen aanleiding is over te gaan tot vermindering van de schadevergoedingsverplichting jegens de nabestaanden of tot niet-ontvankelijkverklaring van de benadeelde partijen in hun vordering.

Materiële schade

De verdediging heeft zich op het standpunt gesteld dat [benadeelde partij 2] voor zover haar vordering ziet op de lijkbezorging niet-ontvankelijk dient te worden verklaard, nu nader onderzoek nodig is naar de vraag of de verzekering heeft uitgekeerd en of het bedrag dat is opgehaald via crowdfunding in mindering is gebracht op de aangevoerde kosten. Subsidiair heeft de verdediging gesteld dat de materiële schade, met uitzondering van de begrafeniskosten, de kosten voor plaatsings- en onderhoudsrecht van het graf en de grafgedenksteen, niet vallen onder de wettelijke omschrijving van de kosten voor lijkbezorging en om die reden dienen te worden afgewezen.

Ten aanzien van de begrafeniskosten overweegt de rechtbank dat deze schade door de verdediging genoegzaam is betwist. Onduidelijk is of (een gedeelte) van de schade is vergoed door de verzekering en of een bedrag uit crowdfunding is verkregen en voor de vergoeding van de begrafeniskosten is ingezet. Daarmee is niet duidelijk wat de daadwerkelijk schade behelst. De benadeelde partij zal in dat gedeelte van de vordering niet-ontvankelijk worden verklaard, nu de behandeling van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert. Ten aanzien van de overige materiële schade is niet komen vast te staan dat de schade waarvan vergoeding wordt gevorderd rechtstreeks verband houdt met het bewezen verklaarde feit. De [benadeelde partij 2] zal derhalve in het overige (materiële) gedeelte van de vordering eveneens niet-ontvankelijk worden verklaard. De vordering kan slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht.

Affectieschade

Op grond van artikel 6:108 lid 3 BW is, wanneer iemand overlijdt door een gebeurtenis waarvoor een ander jegens hem aansprakelijk is, die ander gehouden tot vergoeding van affectieschade aan de in lid 4 van dat artikel genoemde naasten, waaronder de kinderen en de ouders van de overledene alsmede andere personen die ten tijde van de gebeurtenis in een zodanige nauwe persoonlijke relatie tot de overledene stonden, dat uit de eisen van redelijkheid en billijkheid voortvloeit dat zij voor de toepassing van artikel 6:108 lid 3 BW als naasten moeten worden aangemerkt. Vergoeding van affectieschade ziet bij overleden slachtoffers op het leed en verdriet dat nabestaanden is aangedaan. De omvang van deze vergoeding vloeit rechtstreeks voort uit het Besluit Vergoeding Affectieschade (hierna: het Besluit), waarin per categorie naasten vaste normbedragen zijn vastgesteld.

Alle benadeelde partijen hebben vergoeding van immateriële schade in de vorm van affectieschade gevorderd. Daarbij ziet de rechtbank zich allereerst voor de vraag gesteld of zij behoren tot de (limitatieve) kring van personen die op grond van artikel 6:108 leden 3 en 4 BW met succes een dergelijke schadevergoedings-vordering kunnen instellen.

De rechtbank bepaalt dat het te vergoeden schadebedrag vermeerderd wordt met wettelijke rente vanaf 16 maart 2024.

Nu de vordering van de benadeelde partij zal worden toegewezen, zal de verdachte worden veroordeeld in de kosten door de benadeelde partij gemaakt, tot op heden begroot op nihil, en in de kosten ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken.

De benadeelde partijen hebben gevorderd het te vergoeden bedrag te vermeerderen met wettelijke rente. De rechtbank bepaalt dat de te vergoeden schadebedragen vermeerderd worden met wettelijke rente vanaf 16 maart 2024.

Nu de vorderingen van de benadeelde partijen zullen worden toegewezen, zal de verdachte worden veroordeeld in de kosten door de benadeelde partijen gemaakt, tot op heden begroot op nihil, en in de kosten ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken.

De rechtbank stelt vast dat [slachtoffer] de benadeelde partij niet heeft erkend. Wel is naar het oordeel van de rechtbank uit het dossier, de toelichting van de benadeelde partij en de behandeling ter terechtzitting voldoende vast komen te staan dat de benadeelde partij de biologische dochter is van [slachtoffer] . Ook de verdachte heeft dit in haar verhoor van 19 april 2024 verklaard. Tegelijkertijd stelt de rechtbank vast dat [slachtoffer] de benadeelde partij niet heeft erkend, waardoor de rechtbank zich voor de vraag ziet gesteld of zij aangemerkt kan worden als ‘kind’ in de zin van artikel 6:108, vierde lid, onder d, BW en dus tot de kring van gerechtigden behoort. Deze vraag beantwoord de rechtbank – in overeenstemming met de ratio van de wettelijke regeling – in positieve zin. Het enkele gegeven dat [slachtoffer] haar in formele zin niet heeft erkend, maakt niet dat zij niet, net als haar wel erkende broer, ten volle met de gevolgen van het verlies te leven heeft.

Het verweer van de verdediging dat er geen affectieschade verschuldigd is omdat de benadeelde partij geen contact had met haar vader, slaagt eveneens niet. Als het juist is dat de benadeelde partij – zoals de verdediging stelt – geen contact had met haar vader, maakt dit alsnog niet dat zij geen aanspraak kan maken op vergoeding van affectieschade. Tussen een ouder en een kind bestaat een onvoorwaardelijke (bloed)band en dat maakt dat het verlies van een ouder pijn doet, ongeacht de mate van contact. Bovendien is het herstel van contact en het hebben van een band met het slachtoffer in de toekomst door het overlijden niet meer mogelijk. De rechtbank wijst het bedrag aan gevorderde affectieschade conform artikel 6:108 BW, gelezen in samenhang met artikel 1 van het Besluit, toe tot een bedrag van € 20.000,-.

De benadeelde partij heeft gevorderd het te vergoeden bedrag te vermeerderen met wettelijke rente. De rechtbank bepaalt dat het te vergoeden schadebedrag vermeerderd wordt met wettelijke rente vanaf 16 maart 2024.

Nu de vorderingen van de benadeelde partijen zullen worden toegewezen, zal de verdachte worden veroordeeld in de kosten door de benadeelde partijen gemaakt, tot op heden begroot op nihil, en in de kosten ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken.

Dat in het onderhavige geval sprake is van een warme en waardevolle familieband staat buiten kijf, gelet op de overgelegde informatie. Het overlijden van [slachtoffer] heeft zijn zus veel leed berokkend. Echter kan op basis van het gesteld niet vastgesteld worden dat de specifieke omstandigheden van de benadeelde dusdanig uitzonderlijk zijn dat deze een beroep op de hardheidsclausule in de zin van artikel 6:108 lid 4 onder g BW, zoals de wetgever deze heeft bedoeld, rechtvaardigen. De omstandigheid dat zij veel en heel goed contact hadden en elkaar hebben bijgestaan bij majeure levensgebeurtenissen, wordt daartoe onvoldoende geacht. Uit hetgeen de benadeelde naar voren heeft gebracht en uit de in het geding gebrachte verklaringen blijkt onvoldoende dat de verhouding tussen benadeelde en het slachtoffer sterk afweek van wat in het algemeen geldt, althans kan gelden, voor volwassen kinderen uit één gezin. Gelet hierop komt de benadeelde partij ook geen beroep toe op de hardheidclausule als bedoeld in artikel 6:108 lid 4 onder g BW. De vordering zal voor dit gedeelte dan ook niet-ontvankelijk worden verklaard.

Nu de benadeelde partij niet-ontvankelijk zal worden verklaard, zal de benadeelde partij worden veroordeeld in de kosten door de verdachte ter verdediging van de vordering gemaakt, welke kosten tot op heden worden begroot op nihil.

Voor zover hier relevant, heeft de benadeelde partij een beroep gedaan op toepassing van de hardheidsclausule in verband met de nauwe, persoonlijke relatie. Ter zitting, in de tweede termijn en dus na het verweer namens de verdachte, heeft de verdediging nadere stukken overgelegd ter onderbouwing van deze relatie.

De verdediging heeft zich ten aanzien van deze onderbouwing op het standpunt gesteld dat hij niet de mogelijkheid heeft om de aanvullende stukken te bestuderen en te bespreken met de verdachte, zodat hij onvoldoende in de gelegenheid is geweest verweer te voeren tegen de vordering. Hij verzoekt daarom de benadeelde partij in diens vordering niet-ontvankelijk te verklaren.

Dit verweer slaagt. Door het late tijdstip waarop de stukken ter onderbouwing zijn overlegd, is de verdediging niet in voldoende mate in de gelegenheid gesteld om hiertegen verweer te kunnen voeren. Het bieden van een nadere mogelijkheid hiertoe zou dienen te resulteren in een aanhouding van de strafzaak, wat een onevenredige belasting van het strafproces zou vormen. De benadeelde partij zal om die reden niet-ontvankelijk worden verklaard. De vordering kan derhalve slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht.

Nu de benadeelde partij niet-ontvankelijk zal worden verklaard, zal de benadeelde partij worden veroordeeld in de kosten door de verdachte ter verdediging van de vordering gemaakt, welke kosten tot op heden worden begroot op nihil.