Rechtbank Zeeland-West-Brabant, op tegenspraak strafrecht overig

De tenlastelegging is als bijlage I aan dit vonnis gehecht.

De verdenking komt er, kort en feitelijk weergegeven, op neer dat verdachte

feit 1: op 19 oktober 2021 al dan niet met voorbedachten rade [slachtoffer 1] van het leven heeft beroofd, dan wel dat hij hem heeft mishandeld of opzettelijk zijn gezondheid heeft benadeeld met de dood ten gevolge, dan wel dat door zijn handelen of nalaten het aan zijn schuld te wijten is dat [slachtoffer 1] is overleden;

feit 2: op 14 december 2020 al dan niet met voorbedachten rade zijn partner [slachtoffer 2] van het leven heeft beroofd, dan wel dat hij haar heeft mishandeld terwijl dit de dood ten gevolge heeft gehad;

feit 3: op 14 december 2020 een hoeveelheid van 8 gram cocaïne en 28 gram amfetamine opzettelijk aanwezig heeft gehad;

feit 4: op 14 december 2020 een gasdrukpistool, een balletjespistool en een luchtdrukwapen voorhanden heeft gehad;

feit 5: op 14 december 2020 een centraalvuur gaspistool, stroomstootwapens en munitie voorhanden heeft gehad.

De dagvaarding is geldig.

De rechtbank is bevoegd.

De officier van justitie is ontvankelijk in de vervolging.

Er is geen reden voor schorsing van de vervolging.

Bespreking bevindingen patholoog

Forensisch [patholoog] heeft sectie verricht op het lichaam van de 33-jarige [slachtoffer 2] en hierover op 24 april 2021 gerapporteerd. Hij concludeert dat bij [slachtoffer 2] geen zekere doodsoorzaak is gebleken. Een ziekelijke en/of toxicologische oorzaak van het overlijden konden bij onderzoek met het blote oog en lichtmicroscopisch onderzoek niet worden vastgesteld. Dit sluit een overlijden door ziekelijke afwijkingen overigens niet geheel uit. Aan het lichaam waren talrijke letsels aanwezig als gevolg van meervoudig stomp botsende krachtinwerking op verschillende tijdstippen, deels hevig van aard. Hierbij kon geen zeker onderscheid worden gemaakt tussen accidenteel en toegebracht letsel.

Volgens de patholoog kan de krachtinwerking ter hoogte van de mond en/of hals hebben geleid tot of bijgedragen hebben aan het overlijden. Dit betreft dan een samendrukkende krachtsinwerking omdat de mond, neus en/of hals zouden moeten zijn afgesloten.

In antwoord op een vraag van de rechter-commissaris over het tijdstip van overlijden heeft de patholoog op 13 oktober 2021 bericht dat sprake is geweest van een hartstilstand enkele minuten tot enkele tientallen minuten voorafgaand aan de reanimatie.

Letsel mond

Over het letsel aan de mond heeft de patholoog gerapporteerd dat rondom de mond enkele ingedroogde huidbeschadigingen zichtbaar waren. Er was een forse verscheuring en bloeduitstorting aan de binnenzijde van de boven- en onderlip. De letsels ter hoogte van de mond zijn bij leven ontstaan door stomp botsende en/of (samen)drukkende krachtinwerking. Gezien de uitgebreidheid van het letsel aan de lippen is deze krachtinwerking hevig geweest. Indien sprake is geweest van bij leven afsluiten van de ademwegen door (samen)drukkende krachtinwerking op de mond en neus (smoren) kan dit via ademhalingsfunctiestoornissen hebben geleid tot of bijgedragen aan het overlijden.

[patholoog] is door de politie nader bevraagd over de letsels en heeft verklaard dat er bij het letsel aan de mond geen tekenen van (beginnende) genezing waren. Hij acht het daarom hoogst onwaarschijnlijk dat dit letsel twee dagen voor het overlijden zou zijn opgetreden.

Vervolgens heeft [patholoog] op 11 januari 2024 bij de rechter-commissaris verklaard dat voor de mond, het letsel aan de lippen, letseldatering niet geschikt is. Daar is geen biopt van genomen, maar daar is met het blote oog naar gekeken. Er waren geen tekenen van genezing. Een letsel aan slijmvliezen geneest vrij snel, omdat daar sprake is van een forse doorbloeding. Daar treden relatief snel tekenen van genezing op. Als het letsel een tweetal dagen geleden zou zijn ontstaan, dan is daar wel echt verandering te verwachten. De deskundige is tijdens zijn werk als patholoog en arts op de spoedeisende hulp niet eerder tegengekomen dat bij een oud letsel aan het slijmvlies nog geen verandering zichtbaar was na twee dagen. Het betreft een expert opinion. Bij een letsel tot meerdere uren oud is weinig verandering te verwachten. Op enig moment is er verandering zichtbaar, dat is vanaf meerdere uren. Na een dag zou de patholoog dus wel verandering verwachten. Ook heeft de patholoog verklaard dat het letsel aan de lippen niet kan zijn ontstaan door intubatie.

[patholoog] heeft bij de rechter-commissaris op 23 mei 2024 verklaard dat het letsel aan de lippen recent is en dat er geen aanwijzingen zijn voor oudere componenten. In zijn algemeenheid gesproken zou na één dag verandering qua genezing worden verwacht. De conditie van het lichaam van [slachtoffer 2] heeft daar geen invloed op. Het letsel past niet bij het ontstaan door op de lip te kauwen door [slachtoffer 2] zelf. Dat kan niet gezien de uitgebreidheid van het letsel als ook de locatie, heel centraal en heel hoog naar boven toe. Het is niet zo dat als er recidiverend letsel zou zijn aan de lippen dat daardoor de beoordeling van de genezing zou worden verstoord.

Letsel neus

De patholoog heeft gerapporteerd dat de neus gezwollen was met onderhuidse bloeduitstorting en meerdere inliggende kleinere oppervlakkige huidbeschadigingen.

Letsel kaakrand

[patholoog] heeft verder gerapporteerd dat ter hoogte van de kaakrand links enkele onderhuidse bloeduitstortingen waren, deels met inliggende oppervlakkige huidbeschadiging. Deze letsels passen bij een ouderdom van enkele tot meerdere minuten vóór het overlijden. De patholoog heeft tijdens het verhoor bij de rechter-commissaris op 11 januari 2024 verklaard dat het letsel aan de kaakrand normaal niet wordt gezien bij intubatie, maar dit niet volledig kan worden uitgesloten. Verder heeft de patholoog tijdens dat verhoor verklaard dat al het letsel aan de onderzijde van het hoofd en de onderste gelaatshelft voor smoren in aanmerking komt. Dat is het letsel aan de neus, de lippen en de wangen. Het letsel aan de kaakrand kan ook nog een gevolg zijn van smorende handelingen.

Letsel hals

De patholoog heeft gerapporteerd dat de letsels in de hals bij leven zijn ontstaan door stomp botsende krachtinwerking. Daarbij kan het niet worden uitgesloten dat deze zijn ontstaan door samendrukkende krachtinwerking. Omdat aanhoudende samendrukkende krachtsinwerking op de hals aanleiding kan geven tot zuurstoftekort van de hersenen, kan in strikte zin verwurging als oorzaak van of bijdrage aan het overlijden niet worden uitgesloten.

Overlijden door maagzweer?

Het ter zitting door de verdediging geschetste scenario dat [slachtoffer 2] overleden zou zijn door een ziekelijke afwijking, namelijk een bloedende maagzweer, wordt niet ondersteund door het dossier. Uit het sectieverslag blijkt dat bij de inwendige schouw ook de maag is onderzocht. De maag was normaal van grootte, vorm en oppervlak. In de maag was circa 10 ml bruin vocht aanwezig en de maagwand was intact. Het maagslijmvlies toonde kleine gebieden met stipvormige bloeduitstortingen. De patholoog heeft niet gerapporteerd over een (bloedende) maagzweer. Bovendien heeft de patholoog nadrukkelijk gerapporteerd dat er geen aanwijzingen waren voor een ziekelijke doodsoorzaak, hetgeen voor de hand zou hebben gelegen indien er een verdenking van een maagzweer was. Niet gebleken is dat de donkere vlek op het matras waarop [slachtoffer 2] lag die is te zien op de foto van 06.39.09 uur bloed uit de maag van [slachtoffer 2] betreft. De rechtbank ziet voor dit scenario dan ook geen aanknopingspunt.

Tussenconclusie

Op grond van voorgaande bevindingen beschouwd in de context van het dossier, stelt de rechtbank vast dat niet is gebleken van een ziekelijke of toxicologische doodsoorzaak. Op het lichaam van [slachtoffer 2] waren talrijke letsels zichtbaar, waaronder op de neus, mond, kaak en hals. De bloeduitstorting aan de kaak past bij een ouderdom van enkele tot meerdere minuten voorafgaand aan het overlijden. De rechtbank stelt op grond van de verklaringen van de patholoog vast dat het letsel aan de mond van een ouderdom is van niet meer dan één dag. Deze letsels kunnen indien sprake is geweest van een samendrukkende krachtinwerking van langere duur hebben geleid tot of bijgedragen hebben aan het overlijden van [slachtoffer 2] . Een andere mogelijke doodsoorzaak is uit het onderzoek niet gebleken.

Geweld verdachte richting [slachtoffer 2]

Bij [slachtoffer 2] was sprake van talrijke letsels als gevolg van meervoudig stomp botsende krachtinwerking op verschillende tijdstippen, deels hevig van aard. De patholoog heeft verklaard dat er een bloeduitstorting zichtbaar was in het oogwit van het linkeroog en op het overliggende ooglid. Dit is een forse bloeduitstorting en dat past in dit geval bij een directe krachtinwerking op het oog. Dat dit is ontstaan door een slag is aannemelijker dan door een val, omdat het oog relatief beschermd zit door de oogkasrand. Daarnaast is er ook letsel geconstateerd aan de rug en het linker bovenbeen. Er waren uitgebreide onderhuidse bloeduitstortingen en lijnvormige oppervlakkige huidbeschadigingen zichtbaar op de rug. Hierbinnen waren twee bandvormige letsels met kruisend beloop aanwezig. Dit letsel was passend bij een ouderdom van enkele dagen. De patholoog omschrijft dit letsel als een opvallend patroon, wat mogelijk gerelateerd kan worden aan een langwerpig oorzakelijk voorwerp en/of fixatie. De rechtbank stelt vast dat de bevindingen over zowel het letsel aan het oog als het letsel aan de rug meer passen bij toegebracht letsel dan bij accidenteel letsel.

Uit getuigenverklaringen blijkt dat verdachte eerder geweld heeft gebruikt richting [slachtoffer 2] . [getuige 1] heeft verklaard dat zij in de zomer heeft gezien dat verdachte [slachtoffer 2] met beide handen bij haar keel vastgreep. [getuige 2] heeft verklaard dat zij in de zomer heeft gezien dat verdachte [slachtoffer 2] vastpakte, tegen de auto aangooide en meerdere malen naar haar uithaalde. Zij hoorde [slachtoffer 2] ook gillen. De rechtbank heeft geen reden om aan de betrouwbaarheid van deze getuigen te twijfelen, ook aangezien zij geen directe relatie hadden met verdachte of [slachtoffer 2] .

Op de telefoon van verdachte zijn vele filmpjes aangetroffen waarop verdachte en [slachtoffer 2] te zien en te horen zijn. Drie van deze filmpjes zijn door verdachte gemaakt op 25 en 26 oktober 2020 en maken onderdeel uit van het dossier. De eigen waarneming van de rechtbank van wat er op die filmpjes te zien en horen is, komt overeen met de bevindingen van de politie. Op alle drie de filmpjes is hoorbaar dat verdachte met verheven stem praat en op momenten schreeuwt tegen [slachtoffer 2] . Verdachte zegt constant tegen [slachtoffer 2] dat zij zich moet gaan wassen, omdat zij onder ontlasting zou zitten. Op het filmpje [bestandsnaam 1] is te zien dat verdachte [slachtoffer 2] tweemaal schopt tegen haar rug, terwijl zij op een matras ligt en hij daarop staat. Op het filmpje [bestandsnaam 2] is het geluid van een klap hoorbaar en een kreet van [slachtoffer 2] waarna te zien is dat [slachtoffer 2] op haar rug op de grond ligt op een fiets. Ze gaat dan zitten en vervolgens is weer een klap te horen en slaakt [slachtoffer 2] een kreet. Wanneer [slachtoffer 2] weer in beeld komt ligt zij op de grond. Op het filmpje [bestandsnaam 3] is te zien dat het beeld wegdraait en de haren van [slachtoffer 2] vervolgens overeind staan en dat [slachtoffer 2] vervolgens na het wegdraaien van het beeld op de grond ligt. De rechtbank ziet op deze filmpjes niet dat [slachtoffer 2] wankelt of valt en er zijn geen voorwerpen te zien waarover zij gestruikeld kan zijn. Gelet op die omstandigheden in combinatie met de manier van communiceren van verdachte en de inhoud van wat hij op die momenten zegt, stelt de rechtbank vast, anders dan door de verdediging is betoogd, dat verdachte tijdens deze filmpjes geweld uitoefent op [slachtoffer 2] .

Op grond van het voorgaande blijkt dat bij [slachtoffer 2] sprake was van talrijke letsels, waarvan enkele beter passen bij toegebracht letsel dan bij een accidentele toedracht. Daarnaast is gebleken dat verdachte op diverse momenten geweld heeft gebruikt tegen [slachtoffer 2] onder meer wanneer zij onder de ontlasting zou zitten. De rechtbank stelt dan ook vast dat verdachte gewelddadig was richting [slachtoffer 2] .

Daarnaast zijn op de telefoon van verdachte twee afbeeldingen aangetroffen van [slachtoffer 2] terwijl zij geheel naakt op haar linkerzij op een matras ligt. Tussen haar bovenbenen lijkt ontlasting te zitten. De afbeeldingen zijn gemaakt op 14 december 2020 om 06.23 uur. Verdachte heeft bij de politie in het geheel niet verklaard over het maken van deze foto’s. Ter zitting heeft hij verklaard dat hij zijn telefoon mogelijk al in zijn hand had omdat hij 112 ging bellen. Uit de historische verkeersgegevens van de telefoon van verdachte is gebleken dat verdachte om 06.33 uur naar 112 heeft gebeld. Nadat verdachte daarmee is geconfronteerd heeft hij verklaard dat hij zich niet kan herinneren wat hij in de tien minuten tussen het maken van de foto’s en het bellen naar 112 heeft gedaan. Voor het maken van de foto’s en voor hetgeen op de foto’s is te zien geeft verdachte geen uitleg.

Geen andere, afdoende verklaring voor letsels mond dan samendrukkend geweld

De rechtbank heeft reeds vastgesteld dat het letsel aan de mond van [slachtoffer 2] van een ouderdom is van niet meer dan één dag. Verdachte heeft wisselend verklaard over wat er de dagen voorafgaand aan het overlijden gebeurd zou kunnen zijn en komt niet met een eenduidige verklaring voor hoe het letsel aan de mond van [slachtoffer 2] is ontstaan. Aanvankelijk heeft hij verklaard dat [slachtoffer 2] op vrijdag of zaterdag in het park in elkaar zou zijn geslagen. Later verklaart hij dat dit niet dat bewuste weekend maar op een eerder moment zou zijn gebeurd (en dat de politie verkeerd had begrepen dat hij het had over die vrijdag of zaterdag) en dat ze op vrijdag met haar mond op de reling van het balkon is gevallen. Weer later verklaart hij dat dit op zaterdag 12 december 2020 zou zijn gebeurd. Gelet op het feit dat het letsel een ouderdom heeft van niet meer dan één dag, kan het letsel aan de mond niet zijn ontstaan op 12 december 2020 in de middag, waarbij [slachtoffer 2] tussen 14.04 en 14.05 uur op camerabeelden is te zien met letsel aan haar neus en mond. Verdachte heeft nog wel verklaard dat [slachtoffer 2] zich in de nacht van 13 op 14 december 2024 heeft bezeerd aan de televisiekast en zij ook later die nacht vermoedelijk nog is gevallen, maar ook daar is hij niet eenduidig in. Hij heeft als mogelijke oorzaak voor het letsel voorts nog genoemd dat zij haar mond aan de hoek de salontafel zou hebben gestoten. De rechtbank is van oordeel dat verdachte voor het ontstaan van dit letsel niet een afdoende verklaring of alternatief heeft gegeven. De rechtbank is tevens van oordeel dat er geen aanknopingspunten zijn dat het letsel accidenteel is ontstaan. Daarentegen zijn er, gelet op het feit dat verdachte geweld gebruikte tegen [slachtoffer 2] , wel aanknopingspunten dat het letsel is toegebracht.

Tussenconclusie

De rechtbank stelt vast dat [slachtoffer 2] pas 33 jaar oud was en er geen aanwijzingen zijn voor een ziekelijke of toxicologische doodsoorzaak. Verdachte was de enige volwassene die aanwezig was in de woning toen [slachtoffer 2] overleed. Hij gebruikte geweld tegen [slachtoffer 2] onder meer op momenten dat zij onder de ontlasting zat. Op de foto’s van 06.23 uur in de ochtend van het overlijden is ook ontlasting zichtbaar. Er is letsel aangetroffen aan de hals, neus en mond van [slachtoffer 2] dat kan zijn ontstaan als gevolg van een samendrukkende krachtsinwerking en verdachte heeft voor deze letsels geen afdoende verklaring gegeven. De rechtbank concludeert dat verdachte een krachtinwerking heeft uitgeoefend op de mond, neus, hoofd en/of hals waarmee de ademwegen zijn afgesloten wat heeft geleid tot de dood van [slachtoffer 2] .

Voor een bewezenverklaring van de onder feit 2 impliciet subsidiair ten laste gelegde doodslag, is vereist dat verdachte het opzet heeft gehad op het van het leven beroven van [slachtoffer 2] . In beginsel betekent dit dat de verdachte gewild en geweten heeft dat door te handelen zoals tenlastegelegd het slachtoffer van het leven zou worden beroofd. Van vol opzet op het doden van [slachtoffer 2] is niet gebleken. Er bestaat ook de mogelijkheid om ter zake van het vereiste opzet dergelijk handelen aanwezig te achten in de zin van ‘voorwaardelijk opzet’.

Voorwaardelijk opzet op een bepaald gevolg – zoals hier de dood – is volgens bestendige jurisprudentie aanwezig indien de verdachte zich willens en wetens heeft blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat dat gevolg zal intreden. Daarbij geldt dat de beantwoording van de vraag of de gedraging de aanmerkelijke kans op een bepaald gevolg in het leven roept, afhankelijk is van de omstandigheden van het geval, waarbij betekenis toekomt aan de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht. Het moet daarbij gaan om een naar algemene ervaringsregels aanmerkelijke kans die in de gegeven omstandigheden de reële, niet onwaarschijnlijke mogelijkheid creëert dat het gevolg intreedt. Een dergelijke mogelijkheid of kans op het gevolg kan ook worden omschreven als de geenszins als denkbeeldig te verwaarlozen kans op het gevolg. Deze kans is echter niet afhankelijk van de aard van het gevolg waar die kans betrekking op heeft. De verdachte die wetenschap heeft van de aanmerkelijke kans dat het gevolg zal intreden, dient tevens die kans ten tijde van de gedraging bewust te hebben aanvaard (op de koop toe te hebben genomen). Bepaalde gedragingen kunnen naar hun uiterlijke verschijningsvorm worden aangemerkt als zo zeer gericht op een bepaald gevolg dat het – behoudens contra-indicaties – niet anders kan zijn dan dat de verdachte de aanmerkelijke kans op het desbetreffende gevolg heeft aanvaard.

Verdachte heeft samendrukkend en/of afdrukkend en/of smorend geweld uitgeoefend op de mond en/of neus en/of hoofd en/of hals van [slachtoffer 2] . Hiermee zijn de ademwegen afgesloten wat heeft geleid tot het overlijden. Door het samendrukkend en/of afdrukkend en/of smorend geweld bestond er een aanmerkelijke kans dat [slachtoffer 2] zou overlijden. Aangezien de krachtsinwerking op de mond hevig moet zijn geweest en bovendien enige tijd moet hebben geduurd, is de rechtbank van oordeel dat verdachte onder deze omstandigheden met zijn gedragingen bewust de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat [slachtoffer 2] zou overlijden zodat sprake is van voorwaardelijk opzet op de dood.

Op grond van het voorgaande acht de rechtbank de onder feit 2 impliciet subsidiair tenlastegelegde doodslag wettig en overtuigend bewezen.

Feit 1

Inleiding

Op 19 oktober 2021 om 13.04 uur heeft verdachte naar 112 gebeld. De politie is vervolgens naar de woning aan de [adres] te [plaats 2] gekomen. De politie trof verdachte aan in de woning. In een slaapkamer op het matras op de grond trof de politie een volledig naakte man aan. Het rechteroog was blauw gekleurd en aan de binnenzijde van de lippen en neus was een op bloed gelijkende substantie aanwezig. De man was al lijkstijf en daarom werd geen reanimatie meer gestart. De man bleek [slachtoffer 1] te zijn. In de woning waren toen ook [broer slachtoffer 1] , de broer van het slachtoffer, en zijn vriendin aanwezig.

De politie werd geïnformeerd over het feit dat er in december 2020 een vrouw onder verdachte omstandigheden dood in de woning was aangetroffen. Hierop werden alle personen uit de woning gehaald en werd de woning als plaats delict beschouwd.

Door gemeentelijk lijkschouwer [schouwarts] is op 19 oktober 2021 een schouw verricht. De schouwarts heeft gerapporteerd dat de man werd gevonden in een verkrampte houding, met gebalde vuisten en gestrekte benen en voeten. Op zijn hoofd waren enkele bloeduitstortingen zichtbaar. Uit de neus kwam wat bloed. Het was niet duidelijk waaraan [slachtoffer 1] was overleden, maar gezien de omstandigheden kon niet zonder meer worden geconcludeerd dat het een natuurlijk overlijden betrof.

Er werd sectie verricht op het lichaam van [slachtoffer 1] . Uit het voorlopig sectierapport volgt dat er gewelddadige, ziekelijke en toxicologische doodsoorzaken worden overwogen. Aanvullend onderzoek was noodzakelijk.

Naar aanleiding van deze bevindingen werd nader onderzoek gedaan door de districtsrecherche in het onderzoek genaamd Draaihals.

De rechtbank zal de bewijsoverweging opdelen in een aantal deelvragen. Deze deelvragen luiden:1. Wat is de doodsoorzaak van [slachtoffer 1] ?

Bespreking bevindingen toxicoloog en patholoog

Dr. [naam 2] , apotheker-toxicoloog bij het NFI, heeft een toxicologisch onderzoek aan het lichaamsmateriaal van [slachtoffer 1] verricht en hierover op 26 januari 2022 gerapporteerd. Verhoogde glucose- en lactaatconcentraties in het glasvocht wijzen op de aanwezigheid van

een ernstige, mogelijk fatale hyperglycemie ten tijde van het overlijden. Een hoge HbA1c-waarde in het hartbloed wijst verder op een verstoorde suikerhuishouding in de weken voorafgaand aan het overlijden. Hoge BHB-concentraties in het femoraalbloed en het glasvocht geven een aanwijzing voor de aanwezigheid van een fatale ketoacidose (een verzuring van het bloed door de verbranding van vetzuren) ten tijde van het overlijden. De deskundige concludeert dat de resultaten van het biochemische onderzoek wijzen op de aanwezigheid van een ernstige diabetische ketoacidose (een ketoacidose als gevolg van hyperglycemie) ten tijde van het overlijden die bij uitsluiting van een meer waarschijnlijke doodsoorzaak het overlijden kan verklaren.

[forensisch patholoog] heeft sectie verricht op het lichaam van de 37-jarige [slachtoffer 1] en hierover op 2 augustus 2022 gerapporteerd. Uit de medische stukken blijkt dat [slachtoffer 1] sinds augustus 2018 onder behandeling was voor suikerziekte (diabetes mellitus type 1). Diabetes mellitus is een chronische ziekte, waarbij er een noodzaak is tot het gebruik van medicatie, in de vorm van toedienen van insuline injecties. Wanneer er te weinig medicatie wordt gebruikt, kan dit leiden tot een zeer hoog bloedsuikergehalte (hyperglycemie). Dit kan leiden tot bewustzijnsdaling, een hulpeloze toestand en uiteindelijk het overlijden. Op basis van de resultaten van het biochemisch onderzoek kan worden geconcludeerd dat de suikerhuishouding voorafgaand aan het overlijden verstoord was, waarbij gedurende een langere periode een te hoog bloedsuikergehalte aanwezig was. Daarnaast was er sprake van een ernstige verzuring van het bloed als gevolg van een te hoog bloedsuikergehalte (diabetische ketoacidose), wat kan leiden tot onder andere slaperigheid, misselijkheid, braken, veel plassen, snelle ademhaling, zwakte, bewustzijnsstoornissen, bewustzijnsverlies en uiteindelijk het overlijden. De patholoog heeft beeldmateriaal bekeken van [slachtoffer 1] in de uren voor zijn overlijden. Hij stelt dat de gedragingen van [slachtoffer 1] op dit beeldmateriaal hierbij zouden kunnen passen. Een dergelijke diabetische ketoacidose herstelt zichzelf niet spontaan. Volgens de patholoog was [slachtoffer 1] op dat moment daarom mogelijk reeds in hulpbehoevende toestand. Er kan op basis van de beelden niet worden beoordeeld of er sprake was van een levensbedreigend stadium. Er waren geen overige ziekelijke afwijkingen die het overlijden kunnen verklaren, of die hiervoor van betekenis kunnen zijn geweest.

Daarnaast heeft de patholoog gerapporteerd dat er een breuk was van het rechter bovenste hoorntje van het schildkraakbeen met omgevende bloeduitstorting. Deze breuk is bij leven ontstaan als gevolg van (samen)drukkende en/of stomp botsende krachtinwerking op de hals. Een dergelijke breuk leidt op zichzelf niet tot het overlijden, maar kan een belangrijke aanwijzing zijn voor een mogelijke (samendrukkende) krachtinwerking op de hals. Indien sprake is geweest van langdurige (samen)drukkend geweld op de hals, kan dit wel hebben geleid tot zuurstofgebrek van de hersenen en het overlijden. Doorgaans gaat dit gepaard met stuwingstekenen. In dit geval waren er slechts enkele stipvormige bloeduitstortingen op de bovenste oogleden, die tevens verklaard kunnen worden door directe stomp botsende krachtsinwerking. Echter, het ontbreken van puntvormige bloeduitstortingen in de bindvliezen van de oogleden (petechiën) en andere stuwingsverschijnselen sluit (samen)drukkend geweld op de hals niet geheel uit. Verwurging kan bij een volwassen persoon gepaard gaan met geringe letsels wanneer er sprake is van een bewustzijnsdaling. Gezien de bevindingen van het biochemisch onderzoek (de rechtbank begrijpt: de ernstige diabetische ketoacidose) is het zeer aannemelijk dat er sprake was van een bewustzijnsdaling voorafgaand aan het overlijden. Er was ook sprake van een bloeduitstorting in de rechter onderkaakspeekselklier. Deze kan naast een (samen)drukkende krachtsinwerking op de hals ook zijn ontstaan door een directe stomp botsende krachtsinwerking en/of door stuwing. In de hals waren uitwendig geen bijzonderheden.

Er waren meerdere bloeduitstortingen in het slijmvlies in de mond die bij leven zijn ontstaan door een stomp botsende (zoals vallen, stoten of geslagen worden) of (af)drukkende krachtinwerking (zoals smoren). Indien er sprake is geweest van het gelijktijdig (af)drukken van de mond en neus kan dit hebben geleid tot belemmering van de ademhaling (smoren) en zodoende (bijdragen aan) het overlijden. Er bestaan echter geen sectiebevindingen die smoren, met mogelijk de dood tot gevolg, kunnen bewijzen of uitsluiten. Smoren kan bij een volwassen persoon gepaard gaan met geringe letsels wanneer er sprake is van een

bewustzijnsdaling, die de patholoog dus zeer aannemelijk vindt gezien de bevindingen van biochemische onderzoek.

Er zaten nog enkele andere letsels op het hoofd. De bloeduitstorting rondom het rechteroog met enkele stipvormige bloeduitstortingen aan het bovenooglid zijn bij leven ontstaan door een stomp botsende krachtsinwerking, zoals stoten, vallen of geslagen worden. De enkele stipvormige bloeduitstortingen aan het bovenooglid van het rechteroog kunnen het gevolgd zijn van langdurig (samen)drukkend geweld op de hals (stuwingstekenen), maar ook van directe stomp botsende krachtsinwerking. Er waren bloeduitstortingen te zien in de linker ooghoek, de rechterwang, links op het voorhoofd en in de beide slaapspieren. Onder het harde hersenvlies was circa 20 ml (deels gestold) bloed. De zachte hersenvliezen waren gestuwd. De letsels op het hoofd zijn bij leven ontstaan door een stomp botsende krachtsinwerking, zoals stoten, vallen of geslagen worden. Deze letsels waren gering en hebben op zichzelf geen bijdrage geleverd aan het overlijden. Wel kunnen zij hebben geleid tot een bewustzijnsdaling. De bloeduitstorting aan het rechteroog had bij letseldateringsonderzoek het aspect van een meerdere uren oud letsel. De datering van de geringe hoeveelheid bloed onder het harde hersenvlies paste bij een ouderdom van een halve dag tot maximaal één dag.

Op beide zijden van de borstkas waren bloeduitstortingen zichtbaar. Inwendig waren aan de rechterzijde meerdere ribbreuken met omgevende bloeduitstorting aanwezig. Voorts waren er in de rugspieren bloeduitstortingen. Deze letsels zijn bij leven ontstaan door een stomp botsende krachtsinwerking, zoals door stoten, vallen of geslagen worden. Deze letsels kunnen ook zijn ontstaan door een (samen)drukkende krachtsinwerking, zoals het op de grond drukken van de borstkas. De patholoog voegt hieraan toe dat er volgens informatie niet zou zijn gereanimeerd.

De patholoog concludeert dat het een complexe casus betreft met meerdere doodsoorzakelijk relevante bevindingen en overwegingen. Het overlijden kan worden verklaard door een stoornis in de suikerhuishouding bij suikerziekte met verzuring van het bloed (diabetische ketoacidose). Een gewelddadige oorzaak van het overlijden kan echter niet worden uitgesloten. Ten aanzien hiervan worden de volgende doodsoorzaken (op zichzelf of in combinatie) overwogen:

Alle letsels op één na zouden kunnen worden verklaard door herhaaldelijk stoten en/of vallen, zoals in het kader van een te hoog suikergehalte met verzuring van het bloed (diabetische ketoacidose). Hierbij kan toegebracht geweld door derden (of een combinatie van beide) echter niet worden uitgesloten. Met name de bloeduitstortingen rond de ogen en de breuk van het bovenste hoorntje van het schildkraakbeen worden eerder gezien bij toegebracht geweld door derden. Het gebroken hoorntje van het schildkraakbeen past beter bij een bij leven ontstane (samen)drukkende krachtsinwerking op de hals (zoals verwurgen). Deze bevinding is echter niet bewijzend voor overlijden als gevolg van deze krachtsinwerking.

Vervolgens heeft [forensisch patholoog] op 11 januari 2024 ook aanvullende vragen beantwoord bij de rechter-commissaris. Hij heeft verklaard dat niet kan worden gezegd of [slachtoffer 1] op de beelden aan het begin van een ketoacidose zat waarbij hij deze symptomen ontwikkelde of dat hij al redelijk bij het einde zat waarbij hij mogelijk op een gegeven moment zou gaan overlijden, omdat iedere persoon daar anders op reageert. Hoelang iemand een diabetische ketoacidose kan overleven verschilt van persoon tot persoon. Dat gaat meer in de richting van een dag of meerdere dagen dan uren.

Het verwurgen wordt als mogelijke doodsoorzaak overwogen omdat er in de hals een breuk van het bovenste hoorntje van het schildkraakbeen is. Dat is een structuur die in principe vrij beschermd in de hals ligt. Het aantreffen van die bevinding past beter bij een samendrukkende krachtinwerking op de hals, dus bijvoorbeeld verwurgen, dan bij stomp botsende krachtinwerking zoals slaan of vallen. Als puur wordt gekeken naar de breuk van het bovenste hoorntje dan is die bevinding waarschijnlijker onder de hypothese van verwurging dan onder de hypothese van stomp botsende krachtinwerking. Ook als iemand kortdurend wordt gewurgd kan dit leiden tot een breuk van het hoorntje.

Smoren wordt als mogelijke doodsoorzaak overwogen, omdat er in de mond enkele bloeduitstortingen en slijmvliesbeschadigingen zijn aangetroffen. Algemeen is het zo dat er geen enkel letsel is dat smoren bewijst. Met name bij mensen waarbij er sprake is van een bewustzijnsdaling, die bijvoorbeeld zichzelf niet kunnen verdedigen, is het makkelijker om hen te smoren. In dit geval zijn er wel letsels in de mond, namelijk slijmvliesbeschadigingen en bloeduitstortingen. Dat zou goed kunnen passen bij smoren, maar het kan ook op een andere manier zijn ontstaan.

Het belemmeren van de ademhalingsbewegingen wordt als mogelijke doodsoorzaak genoemd, vanwege de ribbreuken en bloeduitstortingen. Ribbreuken kunnen ook op verschillende manieren ontstaan: dat kan zijn door er tegenaan geslagen te worden, te vallen, of ergens tegenaan te stoten, maar het kan ook ontstaan als iemand op de borst drukt waardoor de ademhaling belemmerd wordt. In dit geval is er geen andere goede verklaring voor de ribbreuken, er is bijvoorbeeld niet gereanimeerd.

Ook ‘burking’, een combinatie van belemmering van de ademhaling van de borst en van smoren, behoort tot de mogelijke doodsoorzaken.

Verwurgings- of smoringshandelingen en diabetische ketoacidose kunnen elkaar versnellen. Bij een diabetische ketoacidose probeert het lichaam het zuur uit het lichaam te krijgen door heel snel te ademen. Als iemand ervoor zorgt dat de ademhaling wordt belemmerd door te smoren, verwurgen of op de borst te drukken dan zal dat sneller leiden tot het overlijden.

Een bewustzijnsdaling vóór het overlijden is zeer aannemelijk, omdat een ketoacidose ervoor zorgt dat het bloed verzuurt en ervoor zorgt dat een persoon het bewustzijn verliest, in coma raakt en uiteindelijk overlijdt.

De patholoog kan niet aangeven welke doodsoorzaak het meest waarschijnlijk is. Tussen de ziekelijke doodsoorzaak diabetische ketoacidose of een gewelddadige doodsoorzaak door krachtinwerking is geen hiërarchie aan te brengen.

Voorts is [forensisch patholoog] nogmaals bevraagd bij de rechter-commissaris op 27 mei 2024. Hij heeft verklaard dat het gebroken hoorntje gelet op de bloeduitstorting een recente breuk is. Het kan dat die breuk eerder is opgetreden, rondom het overlijden (de rechtbank begrijpt: rondom het overlijden of bij een eerder recent voorval). Het letsel past beter bij verwurging dan bij stomp botsende krachtinwerking vanwege de locatie van het hoorntje, wat dieper in de hals en wat verder naar achter toe. Bij samendrukkende krachtinwerking kunnen de hoorntjes naar binnen worden geduwd en afbreken. Naast dat het anatomisch te verklaren is, blijkt ook uit wetenschappelijke literatuur dat een gebroken hoorntje waarschijnlijker is bij een samendrukkende krachtinwerking.

Tussenconclusie

Uit het pathologisch onderzoek zijn meerdere mogelijke doodsoorzaken gebleken. Zowel een ziekelijke doodsoorzaak bestaande uit een diabetische ketoacidose als een gewelddadige doodsoorzaak door krachtinwerking (verwurgen, smoren en/of belemmeren van de ademhaling) is mogelijk. De patholoog kan niet aangeven welke doodsoorzaak waarschijnlijker is. Het is zeer aannemelijk dat door de diabetische ketoacidose sprake is geweest van een bewustzijnsdaling. Het gebroken bovenste hoorntje van het schildkraakbeen is bij leven ontstaan en is waarschijnlijker bij een samendrukkende krachtinwerking dan bij een stomp botsende krachtinwerking. Ook de bloeduitstorting rond de ogen wordt eerder gezien bij toegebracht geweld waarbij sprake kan zijn van een stomp botsende of (samen)drukkende krachtsinwerking. Daarnaast waren er andere letsels zichtbaar zoals meerdere bloeduitstortingen en beschadigingen in het slijmvlies van de mond en enkele ribbreuken met bloeduitstortingen waarbij sprake kan zijn van een stomp botsende of (samen)drukkende krachtsinwerking.

In de nacht van 18 op 19 oktober 2021 heeft verdachte met zijn telefoon meerdere foto’s en filmpjes van [slachtoffer 1] gemaakt. De acht filmpjes die door verdachte van zijn telefoon waren verwijderd heeft de politie kunnen terughalen. Het eerste filmpje (A) is gemaakt om 00.23 uur. [slachtoffer 1] ligt met kleding aan op het matras op de grond in de slaapkamer. Verdachte praat op een rustige toon en [slachtoffer 1] beantwoordt de vragen die hem worden gesteld. Verdachte zegt daarbij onder andere: “misschien ben je ziek”, “misschien zal ik je naar het ziekenhuis brengen”, “ik wil niet dat je hier de pijp uit gaat”, “moet ik je verdomme naar het ziekenhuis brengen” en “word maar beter gezond”. Om 04.29 uur heeft verdachte een drietal foto’s gemaakt van [slachtoffer 1] . Het tweede filmpje (B) is gemaakt om 04.30 uur. [slachtoffer 1] staat volledig naakt in de woonkamer en oogt verward. Hij zwalkt en moet zich aan dingen vasthouden om zijn evenwicht te bewaren. Verdachte stuurt [slachtoffer 1] naar zijn kamer. Op het gezicht van [slachtoffer 1] is geen letsel zichtbaar. Dan zijn er zes filmpjes die elkaar opvolgen van 05.13 uur tot 05.33 uur. Op het derde filmpje (C) is zichtbaar dat [slachtoffer 1] naakt op een stoel aan de eetkamertafel zit met zijn armen en hoofd op tafel. De toon waarop verdachte praat is luider dan op de eerdere filmpjes. Verdachte schopt [slachtoffer 1] in zijn zij en slaat hem op zijn hoofd. [slachtoffer 1] grijpt daarop naar zijn hoofd. Op het vierde filmpje (D) is zichtbaar dat [slachtoffer 1] zwaar ademt en dat onder zijn rechteroog een blauwe verkleuring zit en er bloed uit zijn neus komt. Verdachte slaat hem drie keer tegen zijn hoofd terwijl [slachtoffer 1] nog aan de eettafel zit. Vervolgens slaat verdachte [slachtoffer 1] nogmaals als hij gehurkt in bad zit. Op het vijfde filmpje (E) zit [slachtoffer 1] in de badkuip en ademt zwaar. Op zijn voorhoofd aan de linkerzijde is een plek zichtbaar. Tijdens het zesde filmpje (F) ligt [slachtoffer 1] in de badkuip en richt verdachte twee minuten lang de straal met water voornamelijk op het hoofd van [slachtoffer 1] . Hierna uit verdachte de bedreigende woorden “dan smijt ik je over het balkon”. Ook op het zevende filmpje (G) praat verdachte luid en uit hij de bedreiging “als ik je nog hoor dan zal ik je kop eraf rukken”. Ruim tien minuten later is op het laatste filmpje (H) zichtbaar dat [slachtoffer 1] nog steeds in bad zit en zwaar ademt. Hij heeft moeite met uit bad komen en naar de slaapkamer lopen. Hij gaat links naast het matras liggen. Naarmate de tijd vordert, is op de filmpjes zichtbaar dat het steeds slechter gaat met [slachtoffer 1] . Tevens is op de filmpjes te horen (zo blijkt ook uit de vertaling), dat [slachtoffer 1] telkens dezelfde onbegrijpelijke uitspraak herhaalt.

Medische hulp onthouden

De rechtbank stelt vast dat uit de beelden blijkt dat de manier waarop verdachte tegen [slachtoffer 1] praat verandert naarmate de tijd verstrijkt. In het begin van de nacht is er enige mate van bezorgdheid hoorbaar en geeft verdachte aan dat hij niet wil dat [slachtoffer 1] in huis de pijp uit gaat en vraagt hij [slachtoffer 1] of hij ziek is. Daaruit leidt de rechtbank af dat verdachte zich er op dat moment al van bewust was dat het niet goed ging met [slachtoffer 1] . Verdachte heeft verklaard dat hij dacht dat [slachtoffer 1] dronken was. Die verklaring rijmt niet met de verklaring van verdachte ter zitting waarin hij heeft verklaard dat hij [slachtoffer 1] nog nooit eerder zo had gezien. Verdachte heeft namelijk verklaard dat [slachtoffer 1] wel vaker dronk en dus wist hij hoe [slachtoffer 1] zich gedroeg als hij had gedronken. Ook waren er geen andere aanwijzingen dat [slachtoffer 1] had gedronken. Bovendien wist verdachte al vanaf die middag ervoor dat [slachtoffer 1] zich niet goed voelde. Hij was notabene zelf naar de Poolse supermarkt geweest voor [slachtoffer 1] en had [broer slachtoffer 1] ingelicht. De rechtbank acht de verklaring van verdachte dat hij dacht dat [slachtoffer 1] dronken was dan ook ongeloofwaardig.

De rechtbank is van oordeel dat gelet op de uiterlijke kenmerken die zijn te zien op de filmpjes, in het bijzonder het wankelen, moeizaam ademen, verward kijken en het onsamenhangend praten zonder te reageren op wat er gezegd wordt, zichtbaar is dat [slachtoffer 1] zich in een hulpbehoevende toestand bevond. Verdachte was de hele nacht in de woning aanwezig en heeft de verslechtering van de toestand van [slachtoffer 1] waargenomen. Uit de verklaring van [forensisch patholoog] bij de rechter-commissaris op 11 januari 2024 blijkt dat het noodzakelijk was om gelet op de diabetische ketoacidose medische hulp in te schakelen. De rechtbank is dan ook van oordeel dat de noodzaak bestond om medische hulp in te schakelen. Verdachte heeft dit nagelaten en pas na het overlijden van [slachtoffer 1] 112 gebeld.

Toegebracht samendrukkend/afdrukkend/smorend geweld

Op de filmpjes is zichtbaar dat verdachte die nacht geweld uitoefent op [slachtoffer 1] . De rechtbank volgt de verklaring van verdachte, dat dit niet met kracht is gebeurd, niet. Gelet op het geluid dat hoorbaar is in combinatie met de reactie van [slachtoffer 1] en het bij [slachtoffer 1] aangetroffen letsel, is de rechtbank van oordeel dat dit wel met enige kracht is gegaan. Tegelijkertijd met het verslechteren van de situatie van [slachtoffer 1] blijkt uit de beelden dat het gedrag van verdachte verandert: hij verheft zijn stem, past geweld toe en uit bedreigingen tegen [slachtoffer 1] .

Uit het sectieverslag en de aanvullende deskundigenverklaringen van [forensisch patholoog] maakt de rechtbank op dat uit de wetenschappelijke literatuur blijkt dat een breuk van het bovenste hoorntje van het schildkraakbeen waarschijnlijker is bij samendrukkende krachtinwerking, dan bij een stomp botsende krachtinwerking. Dit vanwege de locatie van het hoorntje, wat dieper en wat verder naar achter toe in de hals. Naast deze breuk was er ook nog sprake van een bloeduitstorting aan het rechteroog met enkele stipvormige bloeduitstortingen aan het bovenooglid, een bloeduitstorting in de rechter onderkaakspeekselklier, bloeduitstortingen en beschadigingen in het slijmvlies van de mond, enkele ribbreuken met bloeduitstortingen en bloeduitstortingen aan beide kanten van de borstkas die kunnen passen bij samendrukkend geweld. Zowel de bloeduitstorting aan het rechteroog als aan de rechterzijde van de borst waren passend bij een ouderdom van meerdere uren.

In het dossier zijn geen aanwijzingen te vinden dat het letsel aan het hoorntje, de mond en de borstkas kan zijn ontstaan door toegebracht stomp botsend geweld.

Het door verdachte geschetste scenario van een val waardoor het letsel zou zijn ontstaan is niet verenigbaar met het bij [slachtoffer 1] aangetroffen letsel en de bevindingen van de patholoog. Het geschetste scenario van een val wordt ook niet ondersteund door de beelden en verdachte heeft ook niet verklaard waar en hoe deze val zou hebben plaatsgevonden. Dat het merendeel van het letsel aan de rechterzijde van het lichaam aanwezig is, maakt niet dat dit door een val zou zijn ontstaan, zoals door de verdediging is betoogd. Al het letsel bij elkaar is daarvoor te divers en daardoor is het niet aannemelijk dat al deze letsels zouden zijn ontstaan door een val op de rechterzijde van het lichaam. De rechtbank schuift het door de verdachte naar voren gebrachte scenario dan ook terzijde.

Tussenconclusie

Op het moment van overlijden was in ieder geval sprake van een diabetische ketoacidose. Het is zeer aannemelijk dat deze diabetische ketoacidose bewustzijnsverlaging tot gevolg heeft gehad. In dat geval overlijdt iemand sneller in geval van verwurging, smoren of het belemmeren van de ademhaling. Daarnaast kan iemand door een verwurgingshandeling of smoringshandeling versneld in een diabetische ketoacidose terecht komen. Door heel snel te ademen probeert het lichaam het zuur uit het lichaam te krijgen, waardoor het belemmeren van de ademhaling door te smoren, verwurgen of op de borst te drukken sneller tot het overlijden zal leiden.

Verdachte was de enige die in de woning aanwezig was bij [slachtoffer 1] die bewuste nacht. Gelet op het feit dat verdachte die nacht gewelddadig was richting [slachtoffer 1] , de ouderdom van de letsels, de plaatsen waar de letsels zijn aangetroffen en de omstandigheid dat verdachte geen verklaring heeft voor het ontstaan van deze letsels, brengt de rechtbank tot het oordeel dat sprake is van toegebracht letsel door verdachte bestaande uit samendrukkend en/of afdrukkend en/of smorend geweld.

De rechtbank stelt vast dat [slachtoffer 1] is overleden aan de gevolgen van een diabetische ketoacidose of door samendrukkend, afdrukkend en/of smorend geweld dat op hem is toegepast of door een combinatie hiervan.

Voor een bewezenverklaring van de onder feit 1 impliciet subsidiair ten laste gelegde doodslag, is vereist dat verdachte het opzet heeft gehad op het van het leven beroven van [slachtoffer 1] . In beginsel betekent dit dat de verdachte gewild en geweten heeft dat door te handelen zoals tenlastegelegd het slachtoffer van het leven zou worden beroofd. Van vol opzet op het doden van [slachtoffer 1] is niet gebleken. Er bestaat ook de mogelijkheid om ter zake van het vereiste opzet dergelijk handelen aanwezig te achten in de zin van ‘voorwaardelijk opzet’.

Voorwaardelijk opzet op een bepaald gevolg – zoals hier de dood – is volgens bestendige jurisprudentie aanwezig indien de verdachte zich willens en wetens heeft blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat dat gevolg zal intreden. Daarbij geldt dat de beantwoording van de vraag of de gedraging de aanmerkelijke kans op een bepaald gevolg in het leven roept, afhankelijk is van de omstandigheden van het geval, waarbij betekenis toekomt aan de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht. Het moet daarbij gaan om een naar algemene ervaringsregels aanmerkelijke kans die in de gegeven omstandigheden de reële, niet onwaarschijnlijke mogelijkheid creëert dat het gevolg intreedt. Een dergelijke mogelijkheid of kans op het gevolg kan ook worden omschreven als de geenszins als denkbeeldig te verwaarlozen kans op het gevolg. Deze kans is echter niet afhankelijk van de aard van het gevolg waar die kans betrekking op heeft. De verdachte die wetenschap heeft van de aanmerkelijke kans dat het gevolg zal intreden, dient tevens die kans ten tijde van de gedraging bewust te hebben aanvaard (op de koop toe te hebben genomen). Bepaalde gedragingen kunnen naar hun uiterlijke verschijningsvorm worden aangemerkt als zo zeer gericht op een bepaald gevolg dat het – behoudens contra-indicaties – niet anders kan zijn dan dat de verdachte de aanmerkelijke kans op het desbetreffende gevolg heeft aanvaard.

Verdachte had medische hulp moeten inschakelen en heeft door dat niet te doen [slachtoffer 1] de noodzakelijke medische hulp onthouden. Door geen medische hulp in de schakelen, was er gelet op de diabetische ketoacidose bij [slachtoffer 1] sprake van een aanmerkelijke kans dat [slachtoffer 1] hierdoor zou komen te overlijden. [forensisch patholoog] heeft hierover in zijn verhoor bij de rechter-commissaris van 11 januari 2024 verklaard dat diabetische ketoacidose een soort eindstadium is. Het is een serieuze conditie. Als tijdig insuline wordt gespoten dan wordt een dergelijke situatie voorkomen. Als iemand zich in dit stadium bevindt, dan moet die persoon worden opgenomen en moet er naast insuline ook vocht worden toegediend en worden gemonitord. De tijd dat iemand kan overleven met een diabetische ketoacidose gaat meer richting een dag of meerdere dagen dan over uren. [slachtoffer 1] had dus binnen afzienbare tijd medische hulp nodig om ervoor te zorgen dat hij niet zou overlijden aan de gevolgen van de diabetische ketoacidose.

Daarnaast heeft verdachte samendrukkend en/of afdrukkend en/of smorend geweld tegen de neus en/of mond en/of hals en/of borstkas van [slachtoffer 1] toegepast. Bij zulk geweld bestaat er een aanmerkelijke kans op overlijden.

Door in de situatie waarin [slachtoffer 1] verkeerde, waarbij verdachte wist dat [slachtoffer 1] aan suikerziekte leed en hij vermoedde dat [slachtoffer 1] ziek was en zag dat [slachtoffer 1] zeer verontrustende symptomen vertoonde, geen medische hulp in te schakelen en daarnaast samendrukkend en/of afdrukkend en/of smorend geweld te gebruiken richting [slachtoffer 1] , heeft verdachte bewust de aanmerkelijke kans op het overlijden van [slachtoffer 1] aanvaard. De rechtbank komt dan ook tot het oordeel dat sprake is van voorwaardelijk opzet op de dood.

De rechtbank zal verdachte partieel vrijspreken van het onthouden van het toedienen van een insuline injectie, omdat van hem niet kon worden verwacht dat hij wist hoe en welke hoeveelheid insuline hij aan [slachtoffer 1] had moeten toedienen. Nu uit het pathologisch onderzoek geen aanwijzingen volgen dat [slachtoffer 1] onderkoeld is geweest, zal de rechtbank verdachte ook partieel vrijspreken van dit onderdeel van de tenlastelegging.

De rechtbank stelde al vast dat [slachtoffer 1] is overleden aan de gevolgen van een diabetische ketoacidose of door samendrukkend, afdrukkend en/of smorend geweld dat op hem is toegepast of door een combinatie hiervan. Nu verdachte heeft nagelaten om medische hulp in te schakelen en daardoor [slachtoffer 1] medische hulp heeft onthouden en hij daarnaast geweld op de neus, mond, hals en/of borstkas van [slachtoffer 1] heeft uitgeoefend, is de rechtbank van oordeel dat verdachte degene is die strafrechtelijk voor het overlijden van [slachtoffer 1] verantwoordelijk is.

Op grond van het voorgaande acht de rechtbank de onder feit 1 impliciet subsidiair tenlastegelegde doodslag wettig en overtuigend bewezen. Nu dit kan zijn gebeurd door het onthouden van medische hulp of door samendrukkend en/of afdrukkend en/of smorend geweld toe te passen of een combinatie hiervan, zal de rechtbank de in de tenlastelegging genoemde alternatieve mogelijkheden bewezen verklaren.

Feit 3

Met de officier van justitie en de verdediging acht de rechtbank, mede gelet op de bekennende verklaring van verdachte, het aanwezig hebben van ruim 8 gram cocaïne en ruim 28 gram amfetamine wettig en overtuigend bewezen.

Feit 4 en 5

Bij de doorzoeking van de woning van verdachte aan de [adres] in [plaats 2] is in de woonkamer op de eettafel een zwart luchtdrukwapen aangetroffen. In een afgesloten afstortlade in de berging behorende bij de woning van verdachte zijn een zilveren balletjespistool, een zwart gasdrukwapen, een centraalvuur gaspistool en 10 kogelpatronen aangetroffen. Daarnaast is er in de auto van verdachte een stroomstootwapen aangetroffen. De vraag die de rechtbank dient te beantwoorden is, of verdachte wetenschap had van de aanwezigheid van, en de beschikkingsmacht had over de wapens en munitie.

Volgens de jurisprudentie van de Hoge Raad is voor een bewezenverklaring van het voorhanden hebben van een wapen en/of munitie onder meer vereist dat verdachte zich in meer of mindere mate bewust is geweest van de aanwezigheid van de wapens en de munitie. In dat kader worden doorgaans de volgende aspecten onderkend: een wapen bij of in de directe omgeving van de verdachte, de beschikkingsmacht van de verdachte over dat wapen en de bewustheid van verdachte met betrekking tot dat wapen.

De verdediging heeft geen verweer gevoerd ten aanzien van het in de woonkamer van verdachte aangetroffen zwarte luchtdrukwapen en de in de auto aangetroffen stroomstootwapen. De rechtbank stelt vast dat deze goederen zijn onderzocht en dat is vastgesteld dat het voorhanden hebben van deze goederen strafbaar is gesteld onder de Wet wapens en munitie.

Verdachte heeft over de in de afstortlade in de berging aangetroffen wapens verklaard dat hij deze kluis voor een kennis moest bewaren omdat die ging verhuizen. Die kennis had verteld dat er een mes en een nepwapen in zaten en dat hij niet wilde dat iemand dat zou zien. Het stoorde verdachte niet en daarom heeft hij het in de berging gezet. Hij heeft niet verder gevraagd. Volgens de verdediging was er bij verdachte geen bewustheid over de wapens en munitie. Hij beschikte ook niet over de sleutel van de afgesloten kluis. Hierdoor wordt volgens de verdediging ook niet voldaan aan het criterium van de feitelijke macht.

In beginsel mag ervan worden uitgegaan dat een bewoner weet wat er in zijn woning en bijhorende berging aanwezig is. Dit is alleen anders indien de bewoner komt met een aannemelijke, alternatieve verklaring waaruit volgt dat hij zich van die aanwezigheid niet bewust hoefde te zijn. De bewustheid hoeft zich niet uit te strekken tot de specifieke eigenschappen en kenmerken van de wapens of munitie. Voor het bewijs van dergelijke bewustheid geldt dat daarvan ook sprake kan zijn in een geval dat het niet anders kan dan dat de verdachte zulke bewustheid heeft gehad. De rechtbank is van oordeel dat daarvan sprake is. Verdachte wist dat in de kluis een mes en een nepwapen zaten. Hij heeft er bewust voor gekozen de kluis te bewaren, terwijl hij wist dat hier wapens in zaten. De rechtbank gaat voorbij aan de verklaring dat verdachte niet zou hebben geweten dat er munitie aanwezig was in de kluis. Bovendien is de verklaring van verdachte op geen enkele manier onderbouwd. Op grond van de hiervoor genoemde omstandigheden is de rechtbank dan ook van oordeel dat verdachte wetenschap had van de wapens en munitie die in de berging van zijn woning zijn aangetroffen. Nu de wapens en munitie zijn aangetroffen in de berging van zijn woning had verdachte ook de beschikkingsmacht over de wapens. Dat de wapens in een afgesloten kluis lagen, maakt dat niet anders.

Nu niet is gebleken dat verdachte een tweede stroomstootwapen en de overige twee kogelpatronen ook voorhanden heeft gehad op 14 december 2020, zal de rechtbank verdachte van dat onderdeel van de tenlastelegging partieel vrijspreken.

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte een zwart gasdrukpistool, een zilverkleurig balletjespistool, een zwart luchtdrukwapen (feit 4) en een centraalvuur gaspistool, een stroomstootwapen en 10 kogelpatronen (feit 5) voorhanden heeft gehad.

Verdachte is strafbaar, omdat niet is gebleken van een omstandigheid die zijn strafbaarheid uitsluit.