Centrale Raad van Beroep, hoger beroep socialezekerheidsrecht

Op 10 mei 2023 heeft appellant bij het Uwv per 6 mei 2023 een uitkering aangevraagd op grond van de Werkloosheidswet (WW) en een toeslag op grond van de Toeslagenwet (TW). Daarbij heeft appellant vermeld dat zijn contract eerder is beëindigd, omdat hij ziek is en niet tegen de enorme werkdruk kan. Bij besluit van 22 mei 2023 heeft het Uwv beslist dat appellant in aanmerking komt voor een WW-uitkering maar dat deze niet tot uitbetaling komt, omdat appellant, door zelf ontslag te nemen zonder dat dit nodig was, verwijtbaar werkloos is geworden.

Appellant is het met die uitspraak van de rechtbank niet eens. Appellant heeft aangevoerd dat hij ontslag heeft genomen wegens medische omstandigheden, waardoor geen sprake is van verwijtbare werkloosheid. Hij heeft weliswaar niet het advies gekregen van een specialist of behandelaar om ontslag te nemen, maar volgens appellant is hem op de Spoedeisende Hulp in verband met zijn hartklachten geadviseerd om met zijn werk te stoppen. Aangezien zijn [werkgever] desgevraagd geen rekening wilde houden met zijn medische klachten, was hij genoodzaakt om ontslag te nemen. Het bestreden besluit is in strijd met evenredigheidsbeginsel nu ook een minder vergaande maatregel opgelegd had kunnen worden dan het volledig weigeren van de WW-uitkering. Bovendien heeft het Uwv onvoldoende onderzoek gedaan naar zijn medische klachten. Het Uwv had moeten onderzoeken of het ontslag hem gezien zijn psychische toestand te verwijten is en of het schadelijk zou zijn geweest voor zijn gezondheid wanneer hij weer zou zijn gaan werken. Tenslotte voert appellant aan dat, als al sprake zou zijn van verwijtbare werkloosheid, hem dit niet in overwegende mate kan worden verweten, zodat de uitkering slechts gedeeltelijk niet tot uitbetaling dient te worden gebracht.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen en daarbij verwezen naar het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 12 maart 2024.

De wettelijke regels die voor de beoordeling van het hoger beroep belangrijk zijn, zijn te vinden in de bijlage bij deze uitspraak. De bijlage maakt deel uit van de uitspraak.

In wat appellant heeft aangevoerd, ziet de Raad geen aanknopingspunten voor het oordeel dat voortzetting van het dienstverband redelijkerwijs niet van hem kon worden gevergd. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in het rapport van 12 maart 2024 inzichtelijk uiteengezet dat de dossiergegevens, waaronder de door appellant ingebrachte medische stukken van de huisartsenpost, de huisarts en de behandelend cardioloog, geen argumenten bevatten voor de conclusie dat voorzetting van de dienstbetrekking tot schade voor de gezondheid zou hebben geleid dan wel dat de psychische situatie van appellant ten tijde van het ontslag zo was dat hij de gevolgen van het ontslag niet kon overzien. Daarbij is overwogen dat de onderzoeken die in maart 2023 op de huisartsenpost en in april 2023 bij de cardioloog werden verricht, geen aanwijzingen gaven voor alarmerende bevindingen op hartniveau. Deze conclusies van de verzekeringsarts bezwaar en beroep zijn inzichtelijk en voldoende gemotiveerd. De medische stukken bevatten geen aanknopingspunten dat appellant door een arts is geadviseerd om te stoppen met zijn werk bij zijn [werkgever] .

Voor zover appellant heeft gesteld dat hij een hoge werkdruk en stress ervaarde, doordat van hem werd gevergd (te) veel ritten te maken en de [werkgever] niet bereid was daarmee rekening te houden, bieden de stukken daarvoor onvoldoende aanknopingspunten. Daarbij heeft het Uwv er terecht op gewezen dat appellant zich ziek had kunnen melden als de onregelmatige werktijden hem teveel stress en gezondheidsklachten gaven.

Uit 4.3 tot en met 4.4 volgt dat appellant verwijtbaar werkloos is geworden. Voor de conclusie dat die werkloosheid appellant niet in overwegende mate zou kunnen worden verweten als bedoeld in artikel 27, eerste lid, van de WW ziet de Raad geen aanleiding. Het betoog van betrokkene dat sprake is van strijd met het evenredigheidsbeginsel, stuit af op het ontbreken van ruimte om de in artikel 27, tweede lid, van de WW dwingend voorgeschreven maatregel te toetsen aan het evenredigheidsbeginsel aangezien in dit geval niet is gebleken van bijzondere omstandigheden die niet (ten volle) zijn verdisconteerd in de afweging van de wetgever en die deze wettelijke bepaling zozeer in strijd doen zijn met het evenredigheidsbeginsel dat de toepassing achterwege moet blijven. (Voetnoot 2) Voor zover appellant een beroep heeft gedaan op de uitspraak van de Raad van 12 augustus 2021 (Voetnoot 3), slaagt dit niet. De feiten en omstandigheden die in die zaak aanleiding hebben gegeven om tot verminderde verwijtbaarheid te concluderen, zijn niet vergelijkbaar met zijn situatie.

De conclusie is dat het Uwv terecht heeft besloten dat de WW-uitkering niet tot uitbetaling komt.