Parket bij de Hoge Raad, burgerlijk procesrecht

Niet in geschil is dat [eiser] in Singapore woont en dus ‘zonder woonplaats of gewone verblijfplaats in Nederland’ is als bedoeld in het eerste lid van art. 224 Rv, welk artikel in art. 414 Rv ook van toepassing wordt verklaard in cassatie. Vaststaat dat hij (rechtsopvolger van) oorspronkelijk eiser is en dat op grond van de art. 224 en 414 Rv dus zekerheidsstelling voor de proceskosten tegen hem gevorderd kan worden.

Staedion wijst erop dat [eiser] de proceskosten in eerste aanleg en hoger beroep niet volledig heeft voldaan, namelijk niet voor zover deze de door het hof bevolen zekerheidsstelling te boven gaan. (Voetnoot 6) Ik merk daarom volledigheidshalve op dat geen zekerheidsstelling kan worden gevorderd voor niet-betaalde kosten van vorige instanties. (Voetnoot 7) Die zekerheidsstelling vordert Staedion dan ook niet.

Wel vordert Staedion zekerheidsstelling voor het griffierecht dat zij in cassatie heeft voldaan – zijnde een bedrag van € 7.115,-, naar zij stelt en naar de griffie van de Hoge Raad mij heeft bevestigd –, de te verwachten kostenveroordeling voor salaris advocaat in de hoofdzaak in cassatie – het reguliere bedrag van € 2.200,- in geval van een verwerping van het cassatieberoep in een vorderingszaak (zie het liquidatietarief van de Hoge Raad op diens website) – de te verwachten kostenveroordeling voor salaris advocaat in dit incident – volgens haar € 800,-, hetgeen inderdaad het hiervoor gebruikelijke bedrag is (zie opnieuw genoemd liquidatietarief) – en de nakosten – € 157,- volgens haar. (Voetnoot 8) Dit zijn allemaal kosten die onder art. 224 lid 1 Rv vallen en waarover de zekerheidsstelling zich dus kan uitstrekken. (Voetnoot 9)

Hoewel [eiser] zich in dit incident heeft gerefereerd, bestaat m.i. geen grond om van een kostenveroordeling in het incident af te zien. [eiser] heeft immers niet aangevoerd dat Staedion dit incident onnodig is begonnen, omdat [eiser] ook zonder beslissing van de Hoge Raad bereid was om de verlangde zekerheid te stellen. (Voetnoot 10) Dat zo zijnde is een veroordeling van [eiser] in de kosten van dit incident op zijn plaats.

Het voorgaande betekent dat de gevorderde zekerheidsstelling, ten bedrage van € 10.272,- (het totaal van de hiervoor in 3.4 genoemde bedragen), toewijsbaar is.

Staedion heeft aangevoerd zekerheid te wensen in de vorm van een storting op de derdengeldenrekening van het kantoor van de cassatieadvocaten van [eiser]. Over deze wens behoeft in dit incident niet te worden beslist. Art. 224 lid 5 Rv houdt slechts in dat de uitspraak waarbij het stellen van zekerheid wordt bevolen, de som uitdrukt tot beloop waarvan de zekerheid moet worden verstrekt. Het is aan de veroordeelde om te bepalen hoe hij zekerheid stelt. Te dien aanzien gelden slechts de eisen van art. 6:51 lid 2 BW, te weten dat de aangeboden zekerheid ‘behoorlijke dekking’ moet vormen voor hetgeen verschuldigd zal zijn, en dat de schuldeiser daarop ‘zonder moeite verhaal’ moet kunnen nemen. (Voetnoot 11)

De rechter kan op de vraag of bepaalde zekerheid voldoet, eventueel wel al ingaan bij het bevel tot het stellen daarvan. (Voetnoot 12) Daarom merk ik op dat storting op de derdengeldenrekening van de eigen advocaat in beginsel voldoende kan worden geacht. (Voetnoot 13) Dat is ook wat [eiser] in zijn verweerschrift tot referte heeft aangeboden. Staedion heeft niet aangevoerd dat deze vorm van zekerheid in dit geval niet aan genoemde eisen van art. 6:51 lid 2 BW voldoet.

Staedion verlangt mede dat [eiser] wordt bevolen om aanvullende zekerheid te stellen voor het geval dat blijkt dat de zekerheid die op grond van het in dit incident te wijzen arrest moet worden gesteld, niet voldoende is. (Voetnoot 14) Voor deze veroordeling zie ik in dit geval geen grond, nu Staedion niet heeft toegelicht dat en waarom het hiervoor in 3.6 genoemde bedrag mogelijk te laag zal zijn en dat zonder die toelichting niet onmiddellijk valt in te zien. Staedion heeft op dit punt niets aangevoerd. Zij heeft zelfs geen bedrag voor deze aanvullende zekerheid genoemd, zodat het ook niet goed mogelijk is om te voldoen aan het genoemde voorschrift van art. 224 lid 5 Rv, dat de uitspraak waarbij het stellen van zekerheid wordt bevolen, de som vermeldt waarvoor zekerheid moet worden gesteld. Dit onderdeel van de vordering is dus onvoldoende onderbouwd.

Staedion verlangt tot slot, naar ik begrijp, dat een termijn wordt gesteld waarbinnen de zekerheid moet zijn gesteld op straffe van niet-ontvankelijkheid van [eiser] in zijn cassatieberoep. (Voetnoot 15) Dit verlangen valt wel in te willigen. Uit de aard van het in de art. 224 en 414 Rv bepaalde volgt dat oorspronkelijk eiser niet-ontvankelijk is in zijn beroep als (en zolang, ben ik geneigd eraan toe te voegen) hij geen zekerheid stelt. Art. 224 Rv geeft echter niet de mogelijkheid om een (fatale) termijn te stellen voor het verstrekken van de zekerheid. Art. 616 Rv, dat het stellen van processuele zekerheid in het algemeen regelt, geeft die mogelijkheid wel (in lid 3), met de mogelijkheid te bepalen dat de zekerheid binnen de gestelde termijn moet zijn gesteld of aangeboden ‘op straffe van verval van de bevoegdheid met het oog op welker uitoefening de zekerheidstelling is bevolen’ (art. 616 lid 3, aanhef en onder a, Rv), en met ook de mogelijkheid van termijnverlenging (art. 616 lid 4 Rv). Art. 616 Rv is ook van toepassing te achten op de zekerheid bedoeld in de art. 224 en 414 Rv. (Voetnoot 16) In de rechtspraak van de Hoge Raad op art. 414 Rv wordt art. 616 lid 3 Rv dan ook toegepast. (Voetnoot 17) Aan het bevel valt dan ook een termijn te verbinden met genoemde sanctie.