Parket bij de Hoge Raad, ondernemingsrecht

De eerste klacht. (Voetnoot 16) Het hof heeft “het voorgaande” (Voetnoot 17) miskend door in rov. 3.106, 3.109, 3.115, 3.127 van het arrest te overwegen dat wetenschap (kennis) van [verweerder] in de functie van (indirect) bestuurder (in beginsel) heeft te gelden als wetenschap van de vennootschap in kwestie, behoudens bijzondere omstandigheden. Het hof is kennelijk uitgegaan van de regel van het Treston/HDI-arrest van de Hoge Raad, (Voetnoot 18) terwijl die regel - gelet op “het voorgaande” - niet van toepassing is als het gaat om een situatie waarbij de desbetreffende bestuurder een tegenstrijdig belang heeft, althans om zijn eigen interne bestuurdersaansprakelijkheid. Althans had het hof tot uitgangspunt moeten nemen dat in een zodanige situatie sprake is van een bijzondere omstandigheid die meebrengt dat een uitzondering moet worden gemaakt op het beginsel van toerekening van wetenschap van [verweerder] aan de vennootschap, althans in elk geval zolang die kennis van het onbehoorlijk bestuur niet is terechtgekomen bij de niet-geconflicteerde leden van het beslissingsbevoegde orgaan van de vennootschap.

De tweede klacht. (Voetnoot 19) Deze bouwt voort op de eerste klacht. Aldus dat het hof “[h]et in randnummer 22 en 23 gestelde” eveneens heeft miskend in rov. 3.109 (en 3.110), 3.115 (en 3.116) en 3.127-3.128, en wel door te overwegen dat een werknemer van de vennootschap (te weten [betrokkene 5] , hierna: [betrokkene 5]) wetenschap had en daaraan de conclusie te verbinden dat het onbehoorlijk handelen niet verborgen is gehouden voor de vennootschap. En door te overwegen dat kennis van de werknemer aan de vennootschap dient te worden toegerekend.

De derde klacht. (Voetnoot 20) Als het hof “het voorgaande” (dus het in de eerste en tweede klacht bedoelde) niet heeft miskend en in rov. 3.109, 3.110, 3.115, 3.116, 3.127 en/of 3.128 besloten zou liggen dat [betrokkene 5] zijn wetenschap heeft gedeeld met de niet-geconflicteerde leden van het beslissingsbevoegde orgaan van de vennootschap, is die overweging onjuist dan wel onbegrijpelijk. [verweerder] heeft namelijk niet de stelling ingenomen dat [betrokkene 5] zijn kennis heeft gedeeld met de niet-geconflicteerde leden van het beslissingsbevoegde orgaan toen hij op de hoogte raakte van de transacties (zie rov. 3.108, 3.114, 3.126). Dit brengt mee dat het hof buiten de grenzen van de rechtsstrijd is getreden als het hof tot uitgangspunt heeft genomen dat [betrokkene 5] zijn kennis heeft gedeeld met de niet-geconflicteerde leden van het beslissingsbevoegde orgaan, althans dat ’s hofs overwegingen blijk geven van een onbegrijpelijke uitleg van de stellingen van [verweerder] als het dat wel in de processtukken van [verweerder] heeft gelezen.

De vierde klacht. (Voetnoot 21) Als ’s hofs overwegingen zo zouden moeten worden gelezen dat het hof uit de stellingen van [Holding] heeft afgeleid dat [Holding] slechts heeft aangevoerd dat [verweerder] zijn handelen verborgen heeft gehouden voor anderen binnen de vennootschap, dan is die uitleg van de stellingen van [Holding] onbegrijpelijk in het licht van die stellingen en de reactie daarop van [verweerder] . En/of dan zijn ’s hofs overwegingen in rov. 3.109, 3.115, 3.128 innerlijk tegenstrijdig met rov. 3.105, tweede zin (“De rechtbank heeft niet in haar oordeel betrokken”, etc.) en met rov. 3.109, 3.115, 3.128, waar het hof daar overweegt dat [Holding] heeft beoogd te stellen dat [verweerder] zijn handelen verborgen heeft gehouden voor Genchart en/of Greenpark en/of [Holding] . [Holding] heeft zeer nadrukkelijk haar stelling met betrekking tot het verborgen houden van het handelen toegespitst op medebestuurders/commissarissen van de vennootschap en zo heeft [verweerder] de stelling ook begrepen. Het stond het hof niet vrij de stelling anders uit te leggen.

In rov. 3.105-3.134 gaat het hof in op de vorderingen van [Holding] die zijn gebaseerd op - kort gezegd - bestuurdersaansprakelijkheid van [verweerder] . Zie onder 2.7 hiervoor.

Het hof begint met een opmaat in rov. 3.105-3.106. Zie onder 2.7 sub a hiervoor. Daarin vat het hof de grieven 19-24 van [Holding] kort samen (rov. 3.105). Wijst het hof in het kader van grief 19 erop, kort gezegd, dat [Holding] aansluiting heeft gezocht bij het Treston/HDI-arrest van de Hoge Raad (Voetnoot 23) (rov. 3.105). En geeft het hof een inhoudelijke vooropstelling bij de beoordeling van genoemde grieven (rov. 3.106). Het sluitstuk van ’s hofs beoordeling in rov. 3.105-3.134 is de conclusie dat grieven 19-24 van [Holding] falen, althans niet tot vernietiging van het vonnis kunnen leiden (rov. 3.134). Zie wederom onder 2.7 sub a hiervoor.

Laat ik beginnen met op te merken dat, naar het hof tot uitdrukking brengt in rov. 3.105, voor-voorlaatste zin (“Bij memorie van grieven heeft [Holding] ”, etc.), [Holding] in haar pleitnotities in hoger beroep de vraag of in het onderhavige geval kennis van [verweerder] kan worden toegerekend aan de desbetreffende rechtspersonen juist specifiek heeft geplaatst in de sleutel van genoemd Hoge Raad-arrest inclusief genoemde regel (waarop het hof zich inderdaad baseert in rov. 3.106 e.v.). Zie onder 3.5-3.5.4 hiervoor. Deze uitleg van de gedingstukken door het hof is in cassatie onbestreden en overigens niet onbegrijpelijk. (Voetnoot 29) Er bestaat aldus een scherp contrast tussen [Holding] stellingname ter zake in hoger beroep en in cassatie, waarover de klacht zwijgt.

Hoe dan ook: de klacht miskent hier dat de Hoge Raad in genoemd arrest met genoemde regel een maatstaf hanteert die weliswaar oog heeft voor de feiten en omstandigheden van het concrete geval, (Voetnoot 30) maar - mede gezien de formulering ervan - tegelijkertijd bedoeld is om in algemene zin gelding te hebben. (Voetnoot 31) Ook waar zich voordoet waarop de klacht doelt, dus waar het gaat om een situatie waarbij de desbetreffende bestuurder een tegenstrijdig belang heeft, althans om zijn eigen interne bestuurdersaansprakelijkheid. Dit te meer nu in genoemd Hoge Raad-arrest eveneens verjaringsproblematiek aan de orde was. (Voetnoot 32) De andersluidende opvatting die de klacht hier voorstaat, met inbegrip van de uiteenzetting in nr. 22 van de procesinleiding als zodanig, vindt derhalve geen steun in het recht.

Volledigheidshalve: de in nrs. 5-14 van de procesinleiding aangehaalde wetgeving, rechtspraak en literatuur, waarnaar wordt verwezen in noot 23 bij nr. 22 van de procesinleiding, maken het voorgaande dus niet anders. (Voetnoot 33) Ook uit deze bronnen, waarin niet wordt gerept over genoemde opvatting (laat staan in bevestigende zin) en die overigens goeddeels dateren van voor genoemd Hoge Raad-arrest, volgt niet dat genoemde opvatting wel steun vindt in het recht. (Voetnoot 34) Een basis voor genoemde opvatting lees ik evenmin in de dissertatie van Katan, waarnaar (te) beperkt verwezen wordt in noten 23-24 bij nrs. 22-23 van de procesinleiding. (Voetnoot 35) Ik licht nog toe wat zij daar ter zake wel heeft betoogd.

Dit komt in totaliteit bezien erop neer (Voetnoot 36) dat, wat Katan betreft en bij wege van uitzondering, in het geval van een ‘frauderende bestuurder’ in de relatie tussen de rechtspersoon en die bestuurder wetenschap van laatstgenoemde niet wordt toegerekend aan de rechtspersoon. Met een ‘frauderende bestuurder’ doelt zij op schadeveroorzakend gedrag van de bestuurder dat leidt tot een vordering van de rechtspersoon op de bestuurder en door de bestuurder verborgen is gehouden voor anderen binnen de rechtspersoon. (Voetnoot 37) Is geen sprake van zulk verborgen houden door die bestuurder, bijvoorbeeld omdat hij een en ander niet heeft achtergehouden voor een andere functionaris binnen de rechtspersoon (die weliswaar niet zelf bevoegd is namens de rechtspersoon maatregelen te nemen, zoals de verjaring te stuiten, maar) tot wiens takenpakket het mag worden gerekend deze opgedane kennis door te geven aan een ter zake tot ingrijpen bevoegde persoon binnen de rechtspersoon en aldus maatregelen te nemen naar aanleiding van deze opgedane kennis, (Voetnoot 38) dan is in haar benadering evenmin sprake van een ‘frauderende bestuurder’. En speelt daarin genoemde uitzondering dus niet.

Voor dit laatste, zo stel ik vast, is volgens Katan dus geen vereiste dat die andere functionaris deel uitmaakt van een orgaan van de rechtspersoon. Zo’n specifieke, harde eis hanteert zij daar - m.i. terecht - niet, haar benadering is opener. Noch dat genoemde informatie is terechtgekomen bij (de niet-geconflicteerde leden van) het beslissingsbevoegde orgaan van de rechtspersoon. Zo’n specifieke, harde eis hanteert zij daar - m.i. terecht - evenmin. Is daarmee van zulk verborgen houden door die bestuurder geen sprake, zo stel ik verder vast, dan is een logische consequentie daarvan dat die bestuurder evenmin langs die weg heeft voorkomen dat (die leden van) dat orgaan op de hoogte kon(den) geraken van dit een en ander, dat de rechtspersoon buiten die bestuurder om maatregelen kon treffen tegen hem vanwege dit een en ander. (Voetnoot 39)

Laat ik beginnen met op te merken dat naar ’s hofs oordeel in rov. 3.105-3.134 van het arrest, gegeven het processuele debat, de vraag of in dit geval grond bestaat voor zo’n uitzondering wegens bijzondere omstandigheden om iets anders draait dan specifiek sub (i) of (ii) als bedoeld onder 3.8 hiervoor. Te weten om de vraag of [verweerder] het handelen dat hem door [Holding] wordt verweten verborgen heeft gehouden voor anderen binnen de betrokken rechtspersoon, een kring die niet op voorhand beperkt is tot de niet-geconflicteerde leden van het beslissingsbevoegde orgaan als bedoeld in de klacht. (Voetnoot 42) Welke vraag het hof daar ontkennend beantwoordt, gelet op de vastgestelde betrokkenheid en wetenschap ter zake van (niet-statutaire) financieel directeur [betrokkene 5] . Zie onder 3.5-3.5.4 hiervoor. De klacht besteedt hieraan geen aandacht. Voor zover dit een en ander verderop in de procesinleiding al wordt bestreden, geldt dat [Holding] (ook) daarmee geen succes boekt. Zie in het bijzonder onder 3.12-3.14.1 hierna.

Hoe dan ook: de klacht miskent hier dat de opvatting die het huldigt inzake zo’n uitzondering - in genoemde situatie “moet”, althans “in elk geval”, etc.: zie onder 3.8 sub (i)-(ii) hiervoor - evenmin steun vindt in het recht, want te categorisch en smal is. Hier is van overeenkomstige toepassing hetgeen ik uiteenzette onder 3.7.3-3.7.5 hiervoor. Daarbij betrek ik tevens dat voor zo’n opvatting evenmin een basis te vinden valt in genoemd Hoge Raad-arrest, waarin hij generiek verwijst naar het “onder bijzondere omstandigheden” mogelijk zijn van een uitzondering. Een casuïstische benadering dus, met oog voor de gehele context van het voorliggende geval; geen reductionistische benadering, waarin de gegeven feiten en omstandigheden hooguit zeer beperkt kunnen meewegen als voorgestaan door de klacht. Zie onder 3.7.2 hiervoor. Waarbij nog te bedenken valt dat de daar door de Hoge Raad bereikte uitkomst, erop neerkomend dat het bestreden oordeel in hoger beroep “geen blijk [geeft] van een onjuiste rechtsopvatting”, (Voetnoot 43) juist is toegespitst op de specifieke verhoudingen en overige feiten en omstandigheden van dát geval als gegeven in cassatie. (Voetnoot 44) Daarmee is een te onderscheiden geval als het onderhavige nog niet bestreken.

In zoverre strandt de klacht in het voetspoor van de eerste klacht. Zie onder 3.4-3.8.2 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

Ook in zoverre strandt de klacht. Voor zover de klacht beroep doet op nr. 23 van de procesinleiding voldoet deze niet aan de eisen van art. 407 lid 2 Rv. Ik lees in dat nr. 23 niets wat ziet op genoemd oordeel van het hof ten aanzien van [betrokkene 5] . Het gaat in dat nr. 23 over het onder 3.10-3.10.1 hiervoor bedoelde, te onderscheiden oordeel van het hof ten aanzien van [verweerder] . Voor zover de klacht beroep doet op nr. 22 van de procesinleiding geldt dat de daarin vervatte uiteenzetting hoe dan ook niet maakt dat genoemd oordeel van het hof ten aanzien van [betrokkene 5] blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting. Ter beantwoording van de vraag of wetenschap ter zake van [betrokkene 5] dient te worden toegerekend aan de betrokken rechtspersoon neemt het hof als vertrekpunt, in rov. 3.106, eerste zin, “dat kennis van een functionaris van een rechtspersoon in beginsel aan die rechtspersoon wordt toegerekend indien deze kennis naar verkeersopvattingen als kennis van de rechtspersoon heeft te gelden, wat afhangt van alle feiten en omstandigheden van het geval waaronder de positie van de betrokken functionaris.” Dit is terecht. (Voetnoot 45) Ook hier is van overeenkomstige toepassing hetgeen ik uiteenzette onder 3.7.3-3.7.5 hiervoor. Dit wordt niet anders door het Treston/HDI-arrest van de Hoge Raad, dat bovendien betrekking heeft op een andere casus. (Voetnoot 46) Zie ook onder 3.7.2 en 3.8.2 hiervoor. Anders dan de klacht kennelijk betoogt, geldt rechtens dus niet een harde correctie op genoemd vertrekpunt als bedoeld in dat nr. 22. Kortom, deze door de klacht voorgestane opvatting vindt evenmin steun in het recht. Daarmee is het pleit reeds beslecht. (Voetnoot 47)

Voor zover deze voortbouwt op de eerste en tweede klacht, die falen, deelt de klacht in dit lot. Zie onder 3.4-3.11.1 hiervoor. Ook overigens loopt de klacht vast. Ik licht dit toe.

In rov. 3.109-3.110, 3.115-3.116 en 3.127-3.128 van het arrest gaat het hof alleen in rov. 3.127 in op de vraag met wie [betrokkene 5] zijn wetenschap ter zake heeft gedeeld. Dit betreft de vordering inzake de garantstellingsprovisies. In rov. 3.127, laatste zin wijst het hof erop dat [betrokkene 5] blijkens diens verklaring al ten tijde van de desbetreffende transacties en betalingen melding daarvan heeft gemaakt bij zijn superieuren bij Genchart en het bestuur van Greenpark. En daarbij heeft aangegeven dat hij de gang van zaken onzuiver vond. Voor zover de klacht veronderstelt dat het hof in rov. 3.109-3.110, 3.115-3.116 en 3.127-3.128 nog ruimer ingaat op de vraag met wie [betrokkene 5] zijn wetenschap ter zake heeft gedeeld, mist deze dus feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Voor zover de klacht wel feitelijke grondslag heeft, sneeft deze reeds omdat [verweerder] c.s., naar ’s hofs niet onbegrijpelijke (en ook in rov. 3.126 verdisconteerde) oordeel, wel degelijk datgene heeft gesteld wat het hof ook signaleert in rov. 3.127, laatste zin (“Uit deze verklaring volgt ook”, etc.). (Voetnoot 48) Daarmee is het einde oefening voor de klacht.

Bij het voorgaande verlies ik niet uit het oog wat het hof overweegt in rov. 3.112, derde zin betreffende de vordering inzake de ship management fees. Te weten dat, naar volgt uit productie 31 bij conclusie van eis in reconventie, [betrokkene 5] in de daar bedoelde periode [betrokkene 3] en de belastingadviseur van [Holding] ook over de desbetreffende betalingen heeft geïnformeerd. (Voetnoot 49) Daarop ziet de klacht evenwel niet. Bovendien geldt dat het hof dit laatste betrekt in het kader van [Holding] betoog, samengevat in rov. 3.111, dat [verweerder] naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid geen beroep toekomt op verjaring. Bij de behandeling van dit betoog in rov. 3.112 had het hof de ruimte, gezien ook [Holding] eigen stellingname, (Voetnoot 50) te wijzen op die productie 31 gelijk het doet in rov. 3.112, derde zin.

Daarover kom ik te spreken onder 3.13.6-3.13.8 hierna, tegen de achtergrond van hetgeen ik uiteenzet onder 3.13.2-3.13.5 hierna.

Naar blijkt uit ’s hofs beoordeling in rov. 3.105-3.134 van het arrest - zie in het bijzonder rov. 3.109-3.110, 3.115-3.116 en 3.127-3.128 - leidt het uit de algemene stellingen van [Holding] over verjaring af dat zij beoogt te stellen dat [verweerder] het handelen dat zij hem verwijt, verborgen heeft gehouden voor anderen binnen de betrokken rechtspersoon (dus [Holding] , Genchart, Greenpark), en daarmee voor de betrokken rechtspersoon. Welke “anderen” niet beperkt zijn tot de kring van [verweerder] ’ medebestuurders en -commissarissen van de betrokken rechtspersoon.

Relevant hier is tevens de wijze waarop [verweerder] c.s. vervolgens, blijkens diens memorie van antwoord, dit door [Holding] in hoger beroep gepresenteerde standpunt in totaliteit heeft begrepen. En wel onmiskenbaar aldus (Voetnoot 60) dat, volgens [Holding] , [verweerder] de ter zake in het kader van verjaring relevantie informatie (omtrent de schade en de aansprakelijke persoon als bedoeld in art. 3:310 lid 1 BW) verborgen heeft gehouden voor anderen binnen [Holding] en de relevante werkmaatschappijen. Welke “anderen” niet beperkt zijn tot de kring van [verweerder] ’ medebestuurders en -commissarissen van de betrokken rechtspersoon. Genoemd standpunt van [Holding] is daar door [verweerder] c.s. gemotiveerd bestreden. (Voetnoot 61)

In het licht van 3.13.3-3.13.5 hiervoor, hetgeen de klacht buiten beschouwing laat, (Voetnoot 68) valt ’s hofs uitleg van de gedingstukken als bedoeld onder 3.13.2 hiervoor m.i. niet aan te merken als onbegrijpelijk. Evenmin indien daarbij wordt betrokken wat de klacht ter zake wel noemt aan stellingen van partijen (met vindplaatsverwijzingen). (Voetnoot 69) Dit sluit in dat het hof ervan uit kon gaan, gelijk het doet, dat in hoger beroep [Holding] níet “zeer nadrukkelijk haar stelling met betrekking tot het verborgen houden van het handelen [heeft] toegespitst op medebestuurders/commissarissen van de vennootschap” en [verweerder] c.s. de stellingname van [Holding] níet “ook zo” begrepen heeft. (Voetnoot 70)

Anders dan de klacht nog suggereert, zijn bij de onder 3.13.2 hiervoor bedoelde uitleg van de gedingstukken ’s hofs overwegingen in rov. 3.109, 3.115 en 3.128 niet innerlijk tegenstrijdig met rov. 3.105, tweede zin of met rov. 3.109, 3.115, 3.128. Rov. 3.105, tweede zin is onderdeel van ’s hofs korte samenvatting in rov. 3.105 van grief 19 van [Holding] , het hof brengt daar duidelijk nog niet tot uitdrukking wat naar zijn oordeel [Holding] beoogt te stellen over het door [verweerder] verborgen houden van het handelen dat zij hem verwijt. Deze samenvatting en uitleg kunnen prima naast elkaar staan. Genoemde uitleg en ’s hofs overwegingen in rov. 3.109, 3.115, 3.128 (dat [Holding] heeft beoogd te stellen dat [verweerder] zijn handelen verborgen heeft gehouden voor de betrokken rechtspersoon, dus [Holding] , Genchart, Greenpark) bijten elkaar evenmin. Met dit laatste bedoelt het hof immers duidelijk niet iets anders dan genoemde uitleg.

Kortom, ook deze klacht mislukt.

Deze loopt vast in het voetspoor van de vierde klacht, op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Zie onder 3.13-3.13.8 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

De eerste klacht. (Voetnoot 72) Voor zover het hof bij de beoordeling van het verjaringsverweer van [verweerder] in rov. 3.109, 3.110, 3.113, 3.115, 3.125, 3.127 van het arrest tot uitgangspunt heeft genomen dat [Holding] slechts heeft gesteld dat [verweerder] de betalingen respectievelijk de transacties en betalingen verborgen heeft gehouden voor de vennootschap, is ’s hofs uitleg van de stellingen van [Holding] onbegrijpelijk in het licht van die stellingen en de reactie daarop van [verweerder] . En/of zijn ’s hofs overwegingen in rov. 3.109, 3.115, 3.128 innerlijk tegenstrijdig met rov. 3.105, tweede zin (“onbehoorlijk”, “informatie daarover”), rov. 3.107, twaalfde zin (“geen rechtsgeldige titel”) en met rov. 3.109, 3.115 en 3.128, waar het hof daar overweegt dat [Holding] heeft gesteld dat [verweerder] het handelen dat zij hem verwijt (te weten “geen rechtsgeldige titel”, respectievelijk het aangaan van verplichtingen “zonder zakelijke reden” respectievelijk “zonder noodzaak”) verborgen heeft gehouden. Bovendien heeft het hof dan de negatieve zijde van de devolutieve werking miskend, gezien bepaalde - onbestreden - overwegingen van de rechtbank in het vonnis. (Voetnoot 73)

Deze loopt vast op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Ik licht dit toe.

Uit rov. 3.109-3.310 blijkt dat het hof daar, wat betreft het handelen van [verweerder] dat hij volgens [Holding] verborgen heeft gehouden voor (anderen binnen) Genchart, steeds het oog heeft op het handelen van [verweerder] inzake de ship management fees dat [Holding] hem verwijt als uiteengezet in rov. 3.107. Dus inclusief het in rov. 3.107, twaalfde zin bedoelde ontbreken van een rechtsgeldige titel voor de betalingen (“lag geen rechtsgeldige titel ten grondslag”). De klacht veronderstelt hier ten onrechte het tegendeel.

Uit rov. 3.115-3.116 blijkt dat het hof daar, wat betreft het handelen van [verweerder] dat hij volgens [Holding] verborgen heeft gehouden voor (anderen binnen) [Holding] , steeds het oog heeft op het handelen van [verweerder] inzake de Spaanse villa dat [Holding] hem verwijt als uiteengezet in rov. 3.113. Dus inclusief het in rov. 3.113, voorlaatste zin bedoelde onzakelijke karakter van de desbetreffende transactie en betalingen (“zonder zakelijke reden”). De klacht veronderstelt ook hier ten onrechte het tegendeel.

Uit rov. 3.127-3.129 blijkt dat het hof daar, wat betreft het handelen van [verweerder] dat hij volgens [Holding] verborgen heeft gehouden voor (anderen binnen) Genchart, Greenpark en [Holding] , steeds het oog heeft op het handelen van [verweerder] inzake de garantstellingsprovisies dat [Holding] hem verwijt als uiteengezet in rov. 3.125. Dus inclusief het in rov. 3.125, tweede zin bedoelde ontbreken van een grond voor de onttrekkingen (“zonder grond”). De klacht veronderstelt ook hier ten onrechte het tegendeel.

Daarmee ontvalt de bodem aan de klacht: de daarin bedoelde onbegrijpelijkheid, innerlijke tegenstrijdigheid en miskenning doen zich in werkelijkheid niet voor.

Nu deze voortbouwt op de voorgaande klachten in het onderdeel, die falen, deelt de klacht in dit lot. Zie onder 3.4-3.15 en 3.17-3.18.5 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

De eerste klacht. (Voetnoot 76) Als in rov. 3.109-3.110 van het arrest besloten ligt dat [betrokkene 5] geen ondergeschikte was ten opzichte van [verweerder] en/of anderszins in de positie verkeerde om rechtsmaatregelen te treffen namens de betrokken rechtspersoon (zoals het entameren van een bestuurdersaansprakelijkheidsprocedure), dan geven ’s hofs overwegingen blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Dan heeft het hof in elk geval art. 2:240 BW miskend. Althans zijn ’s hofs overwegingen zonder nadere toelichting onbegrijpelijk en heeft het hof in elk geval verzuimd bepaalde essentiële stellingen van [Holding] te bespreken. Als het hof die stellingen had betrokken bij zijn oordeel, dan had het niet, althans niet zonder nadere motivering, tot de slotsom kunnen komen dat “kennis van [betrokkene 5] heeft te gelden als kennis van Genchart”. [betrokkene 5] was immers vanwege zijn positie als werknemer van de vennootschap en ten opzichte van [verweerder] (nota bene de wederpartij van de vennootschap) niet in staat om maatregelen te treffen ter bescherming van de vennootschap.

De tweede klacht. (Voetnoot 77) Als in rov. 3.109-3.110 besloten ligt dat voor de toerekening van kennis van [betrokkene 5] niet relevant is of hij in de positie verkeerde om maatregelen te treffen om de vennootschap te beschermen, geeft dat oordeel blijk van een onjuiste rechtsopvatting gezien nrs. 38-40 van de procesinleiding, (Voetnoot 78) althans zijn ’s hofs overwegingen zonder nadere toelichting eveneens onbegrijpelijk.

Deze loopt vast op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest, nu de klacht ten onrechte veronderstelt dat in rov. 3.109-3.110 besloten ligt dat [betrokkene 5] geen ondergeschikte was ten opzichte van [verweerder] en/of anderszins in de positie verkeerde om rechtsmaatregelen te treffen namens de rechtspersoon. Ik licht dit toe.

Het hof wijst in rov. 3.109, eerste alinea inzake de ship management fees op de betrokkenheid en wetenschap ter zake van [betrokkene 5] , die fungeerde als (niet-statutaire) financieel directeur van Genchart. Het hof overweegt in rov. 3.109, tweede alinea dat die aldus opgedane kennis van [betrokkene 5] in het maatschappelijk verkeer te gelden heeft als kennis van Genchart, gelet op [betrokkene 5] positie van financieel directeur van Genchart. (Voetnoot 81) Daarbij gaat het hof klaarblijkelijk ervan uit dat van [betrokkene 5] gezien die opgedane kennis, diens daadwerkelijke functie bij Genchart en diens daarmee verband houdende taak/verantwoordelijkheid, verwacht mocht worden dat hij de relevantie van die kennis inzag en deze doorgeleidde binnen de organisatie naar degene(n) die bevoegd was (waren) ter zake te handelen (zoals rechtsmaatregelen te nemen namens de rechtspersoon), waartoe afdoende mogelijkheid bestond. (Voetnoot 82) ’s Hofs oordeel in rov. 3.110 bouwt mede hierop voort.

Het hof oordeelt nergens in rov. 3.109-3.110 expliciet of impliciet dat [betrokkene 5] op enigerlei wijze in de positie verkeerde (bevoegd was) zelf ter zake rechtsmaatregelen te treffen namens de rechtspersoon. Een dergelijk oordeel is in ’s hofs redenering ook niet nodig. Enige miskenning van art. 2:240 BW door het hof doet zich dan evenmin voor, dit spreekt voor zich. Wel stelt het hof in rov. 3.109 voorop dat het hier gaat om [verweerder] in diens functie van “(indirect) bestuurder” van Genchart en om [betrokkene 5] in diens functie van “(niet-statutaire) financieel directeur” van die rechtspersoon. Waarmee het hof laat zien voor ogen te hebben dat [betrokkene 5] als financieel directeur binnen Genchart geen deel uitmaakte van het bestuur, maar functioneel daaronder ressorteerde, en aldus ondergeschikt was ten opzichte van [verweerder] in genoemde hoedanigheid. (Voetnoot 83) Wat evenwel niet afdoet aan die door [betrokkene 5] opgedane kennis, diens daadwerkelijke functie bij Genchart en diens daarmee verband houdende taak/verantwoordelijkheid, waarover nader onder 3.25.2 hiervoor.

Hierop loopt de klacht stuk. Overigens brengen ook bij een juiste lezing van het arrest de stellingen van [Holding] als genoemd in nr. 41 van de procesinleiding niet mee dat het hof niet, althans niet zonder nadere motivering, in rov. 3.109, tweede alinea tot de slotsom kon komen dat “de kennis van [betrokkene 5] heeft te gelden als kennis van Genchart”. Voor zover daarin al iets te lezen valt over de vraag of [betrokkene 5] een ondergeschikte was ten opzichte van [verweerder] en/of anderszins in de positie verkeerde om rechtsmaatregelen te treffen namens de betrokken rechtspersoon, (Voetnoot 84) staan die stellingen van [Holding] hoe dan ook niet in de weg aan wat het hof doet in rov. 3.109-3.110 als uiteengezet onder 3.25.1-3.25.3 hiervoor. Zie ook onder 3.7.4-3.7.5 en 3.11.1 hiervoor.

Voor zover deze voortbouwt op de eerste klacht, die faalt, deelt de klacht in dit lot. Zie onder 3.25-3.25.4 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

Voor zover de klacht los daarvan veronderstelt dat in rov. 3.109-3.110 van het arrest besloten ligt dat voor de toerekening van kennis van [betrokkene 5] niet relevant is of hij in de positie verkeerde om “maatregelen te treffen om de vennootschap te beschermen”, mist deze feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Ik licht dit toe.

Onder 3.25.1-3.25.3 hiervoor zette ik uiteen wat het hof doet in rov. 3.109-3.110 wat betreft het aanmerken van de kennis van [betrokkene 5] als kennis van Genchart. Langs díe weg acht het hof daar voor de toerekening van die kennis van [betrokkene 5] aan Genchart dus wel degelijk relevant dat hij in de positie verkeerde om, naar aanleiding van de opgedane kennis, “maatregelen te treffen om de vennootschap te beschermen”. (Voetnoot 85) Zie ook onder 3.7.4-3.7.5 en 3.11.1 hiervoor.

Hierop loopt de klacht stuk. Overigens geeft hetgeen het hof aldus oordeelt in rov. 3.109-3.110 geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting. (Voetnoot 86) Zie ook onder 3.7.4-3.7.5 en 3.11.1 hiervoor. En voldoet de verwijzing in de klacht naar het “zonder nadere toelichting eveneens onbegrijpelijk [zijn]” van ’s hofs overwegingen niet aan de eisen van art. 407 lid 2 Rv.

Nu deze voortbouwt op de voorgaande klachten in het subonderdeel, die falen, deelt de klacht in dit lot. Zie onder 3.25-3.26.4 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

De eerste klacht. (Voetnoot 88) Het hof heeft inzake de ship management fees in strijd met art. 24 Rv de feitelijke grondslag van [verweerder] ’ verweer aangevuld als het tot uitgangspunt heeft genomen dat [betrokkene 5] wist van het foutieve karakter van de betalingen aan Fox. Te weten dat deze zonder rechtsgrond (rechtsgeldige titel) zijn verricht, oftewel dat Fox geen aanspraak daarop had. Want nergens heeft [verweerder] gesteld (laat staan gemotiveerd) dat [betrokkene 5] bekend was met dat foutieve karakter. Voor zover het hof uit [verweerder] ’ stellingen heeft afgeleid dat hij (gemotiveerd) heeft gesteld dat [betrokkene 5] op de hoogte was van dat foutieve karakter, is het in rov. 3.108-3.110 van het arrest uitgegaan van een onbegrijpelijke lezing van die stellingen. Althans had het hof conform art. 149 Rv moeten constateren dat [verweerder] niet aan de stelplicht heeft voldaan, doordat [Holding] de kale stelling dat [betrokkene 5] “de afspraken kende”, gemotiveerd heeft betwist. Als het hof uit productie 31 bij conclusie van eis in reconventie heeft afgeleid dat [betrokkene 5] op de hoogte was van dat foutieve karakter is het buiten de grenzen van de rechtsstrijd getreden, want [verweerder] heeft niet met een beroep op deze productie gesteld dat [betrokkene 5] daarvan op de hoogte was. Dan is bovendien die overweging onbegrijpelijk, gezien de inhoud van die productie.

De tweede klacht. (Voetnoot 89) ’s Hofs overweging getuigt van een onjuiste rechtsopvatting, althans is zonder nadere motivering onbegrijpelijk, indien het hof in rov. 3.109-3.110 tot uitgangspunt heeft genomen: dat kennis van de betalingen van Clipper aan Fox voldoende is voor het laten aanvangen van de verjaringstermijn van art. 3:310 BW. Althans dat niet nodig is dat [betrokkene 5] kennis en inzicht had in het foutieve karakter van de betalingen. Althans dat [betrokkene 5] met de schade en de aansprakelijke persoon bekend had kunnen of moeten zijn.

De derde klacht. (Voetnoot 90) [Holding] voert de voorgaande klachten in het subonderdeel ook aan tegen ’s hofs overweging in rov. 3.109, eerste alinea dat de betrokkenheid en kennis van [betrokkene 5] zich niet verdragen met de stelling dat [verweerder] zijn onbehoorlijk handelen voor Genchart verborgen heeft gehouden. In dit kader verwijst [Holding] ook naar “de klacht uit onderdeel 1B”. Het hof heeft of kon niet (juist en/of begrijpelijk) vaststellen dat [betrokkene 5] (via [verweerder] ) het foutieve karakter van de betalingen kende, waardoor de slotsom dat de stelling van [Holding] over het verborgen houden zich niet verdraagt met de betrokkenheid en kennis van [betrokkene 5] , niet in stand kan blijven.

De vierde klacht. (Voetnoot 91) Uit het partijdebat over [betrokkene 5] kennis in het kader van de betaling van USD 610.000 blijkt dat het hof in rov. 3.109, eerste alinea buiten de grenzen van de rechtsstrijd is getreden, door uit productie 176 bij conclusie van dupliek in reconventie af te leiden dat [betrokkene 5] op de hoogte was van de constructie waarmee dit bedrag ten goede kwam aan Fox. Namelijk door overdracht van een (andere) vordering en bijbetaling van het verschil. Die constructie heeft [verweerder] niet gesteld; hij heeft slechts verwezen naar die productie met de opmerking dat [betrokkene 5] wist “van de achtergronden” van de betalingen aan Fox. [verweerder] heeft niet gesteld wat de “achtergronden” dan inhouden; het hof destilleert die achtergrond zelfstandig, en dus in strijd met art. 24 Rv, uit de productie.

De vijfde klacht. (Voetnoot 92) ’s Hofs overweging getuigt ook van een onjuiste opvatting als het de constructie al rechtstreeks mocht afleiden uit productie 94 bij conclusie van repliek in reconventie en in rov. 3.109-3.110 tot uitgangspunt heeft genomen: dat kennis van de constructie (te weten “door overdracht van een (andere) vordering en bijbetaling van het verschil”) voldoende is voor het laten aanvangen van de verjaringstermijn van art. 3:310 BW. Althans dat niet nodig is dat [betrokkene 5] kennis en inzicht had in het foutieve karakter van die constructie. Althans dat [betrokkene 5] met de schade en de aansprakelijke persoon bekend had kunnen of moeten zijn.

De zesde klacht. (Voetnoot 93) Als het hof in rov. 3.109-3.110 weliswaar tot uitgangspunt heeft genomen dat de verjaringstermijn pas begint te lopen als [betrokkene 5] kennis en inzicht had in het foutief handelen van [verweerder] , kunnen deze overwegingen evenmin in stand blijven. “ [Holding] verwijst en herhaalt haar klachten uit randnummer 45.”

Gezien dit een en ander valt m.i. niet vol te houden dat het hof in rov. 3.108-3.110 van het arrest uitgaat van een onbegrijpelijke uitleg van de gedingstukken door aan te nemen, wat het doet, dat [verweerder] c.s. in het kader van diens te onderscheiden verjaringsberoep afdoende gemotiveerd heeft gesteld dat [betrokkene 5] in maart 2006 bekend was met, wat de klacht noemt, “het foutieve karakter” van die betalingen aan Fox (in rov. 3.107 geduid als “geen rechtsgeldige titel”). (Voetnoot 115) Overigens ligt het in de rede dat [verweerder] c.s. dit ook beoogde, nu de slagingskans van dat - door hem telkens zo vooropgestelde - verjaringsberoep vanzelfsprekend toeneemt naarmate het datgene bestrijkt waarop [Holding] haar vordering inzake de ship management fees baseerde. Bij deze stand van zaken valt evenmin vol te houden dat het hof in strijd met art. 24 Rv de feitelijke grondslag van het verweer van [verweerder] c.s. heeft aangevuld, zoals bedoeld in de klacht.

Voor zover de klacht aanvoert dat het hof conform art. 149 Rv had moeten constateren dat [verweerder] c.s. niet aan de stelplicht heeft voldaan doordat “ [Holding] de kale stelling dat [betrokkene 5] “de afspraken kende”, gemotiveerd heeft betwist”, boekt deze evenmin succes. Daarbij betrek ik dat de klacht met die “stelling” slechts doelt op “voetnoot 36 in de conclusie van antwoord in reconventie van 13 januari 2016”. (Voetnoot 116) Daarbij betrek ik verder het door [verweerder] c.s. aangevoerde als bedoeld onder 3.32.1 sub a, c en e en 3.32.2 sub b hiervoor. Alsook dat [Holding] na haar akte van 4 oktober 2017 geen aandacht meer heeft besteed aan dat aan de betrokkenheid/kennis van [betrokkene 5] gerelateerde verjaringsberoep van [verweerder] c.s. Zie onder 3.32.1 sub f en 3.32.2 sub a en c-d hiervoor. En dat wat [Holding] opmerkte in die akte als bedoeld onder 3.32.1 sub d hiervoor geen recht doet aan de inhoud van de stukken waarop zij die stellingname baseerde. (Voetnoot 117)

Hetgeen de klacht tot slot nog aanvoert over productie 31 bij conclusie van eis in reconventie baat [Holding] evenmin. De klacht mist daar feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest, want veronderstelt ten onrechte - zie ook rov. 3.109, tweede alinea, laatste zin - dat het hof enkel uit die productie 31 “heeft afgeleid dat [betrokkene 5] van het foutieve karakter van de betalingen op de hoogte was”. Overigens heeft [verweerder] c.s. die productie ook betrokken in genoemd verjaringsberoep. (Voetnoot 118)

Deze loopt vast op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Ik licht dit toe.

Het hof neemt in rov. 3.109-3.110 niet tot uitgangspunt - noch met betrekking tot [verweerder] , noch met betrekking tot [betrokkene 5] - dat enkele kennis van de betalingen van Clipper aan Fox al voldoende is voor het laten aanvangen van de verjaringstermijn van art. 3:310 BW. Hetzelfde geldt trouwens voor enkele kennis van de in rov. 3.109, eerste alinea bedoelde constructie waarmee het door Clipper aan Genchart betaalde bedrag (USD 610.000) ten goede kwam aan Fox. Het hof trekt de lijnen bepaald ruimer, mede gezien rov. 3.109, eerste alinea, voor-voorlaatste zin (“De stelling van [Holding] dat [verweerder] ”, etc.) en laatste alinea, laatste zin (“ [Holding] heeft in het licht van genoemde documenten en stellingen”, etc.). Waarop rov. 3.110 mede voortbouwt. Zie ook onder 3.33.1-3.33.3 hiervoor.

Het hof neemt in rov. 3.109-3.110 evenmin tot uitgangspunt dat niet nodig is dat [betrokkene 5] kennis/inzicht had in het foutieve karakter van genoemde betalingen. Hetzelfde geldt trouwens voor genoemde constructie. Uit rov. 3.109 in verbinding met rov. 3.110 blijkt immers dat het hof de in rov. 3.109 bedoelde kennis van [betrokkene 5] (die in het maatschappelijk verkeer te gelden heeft als kennis van Genchart) beschouwt als zelfstandig dragende grond voor de in rov. 3.110 bereikte uitkomst. Dus dat Genchart in maart 2006 “op de hoogte was” van de feiten die de grondslag vormen van het aan [verweerder] verweten onbehoorlijk bestuur en de gestelde schade (waarover ook rov. 3.107). (Voetnoot 119) Waaronder het foutieve karakter van genoemde betalingen. Zie ook onder 3.33.1-3.33.3 hiervoor.

Naar reeds volgt uit 3.34.2-3.34.3 hiervoor neemt het hof in rov. 3.109-3.110 evenmin tot uitgangspunt dat [betrokkene 5] met de schade en de aansprakelijke persoon bekend had kunnen of moeten zijn. Het hof gaat uit van [betrokkene 5] daadwerkelijke bekendheid (subjectieve wetenschap) ter zake.

Volledigheidshalve wijs ik nog op de behandeling van subonderdeel 1B, waaronder 3.18-3.18.2 hiervoor.

Vooropgesteld: de klacht bestrijdt ’s hofs overweging in rov. 3.109, eerste alinea, voor-voorlaatste zin van het arrest (“De stelling van [Holding] dat [verweerder] ”, etc.), die de klacht anders verwoordt dan in het arrest staat.

Nu de klacht in wezen opnieuw de voorgaande klachten in het subonderdeel en “de klacht uit onderdeel 1B” in stelling brengt, die falen, deelt de klacht in dit lot. Zie onder 3.17-3.20 en 3.30-3.34.5 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

Anders dan deze veronderstelt, leidt het hof in rov. 3.109 van het arrest niet enkel uit productie 176 bij conclusie van dupliek in reconventie af dat [betrokkene 5] op de hoogte was van de constructie waarmee dat bedrag van USD 610.000 ten goede kwam aan Fox, namelijk door overdracht van een (andere) vordering en bijbetaling van het verschil. Het hof betrekt daarbij immers ook - zie rov. 3.109, eerste alinea - de te onderscheiden productie 94 bij conclusie van repliek in reconventie.

Bovendien treedt het hof niet buiten de grenzen van de rechtsstrijd door dit mede af te leiden uit die productie 176. [verweerder] c.s. heeft immers, blijkens de gedingstukken, wel degelijk gewezen op die constructie mede met een beroep op die productie (naast bijvoorbeeld die productie 94). (Voetnoot 120) Het hof destilleert dit dus niet zelfstandig - in strijd met art. 24 Rv - uit die productie(s). Daarmee ontvalt de bodem aan de klacht.

Deze strandt in het voetspoor van de tweede en vierde klacht. Zie onder 3.34-3.34.5 en 3.36-3.36.2 hiervoor. Ik licht dit toe.

Het hof leidt “de constructie” niet rechtstreeks af uit productie 94 bij conclusie van repliek in reconventie. Dit volgt al uit 3.36.1-3.36.2 hiervoor en behoeft geen verdere toelichting.

Het hof neemt in rov. 3.109-3.110 van het arrest niet tot uitgangspunt dat kennis van de constructie (door overdracht van een (andere) vordering en bijbetaling van het verschil) reeds voldoende is voor het laten aanvangen van de verjaringstermijn van art. 3:310 BW. Dit volgt al uit 3.34.1-3.34.2 hiervoor en behoeft geen verdere toelichting.

Het hof neemt in rov. 3.109-3.110 evenmin tot uitgangspunt dat niet nodig is dat [betrokkene 5] kennis/inzicht had in het foutieve karakter van genoemde constructie. Dit volgt al uit 3.34.1 en 3.34.3 hiervoor en behoeft geen verdere toelichting.

Naar reeds volgt uit 3.37.3-3.37.4 hiervoor neemt het hof in rov. 3.109-3.110 evenmin tot uitgangspunt dat [betrokkene 5] met de schade en de aansprakelijke persoon bekend had kunnen of moeten zijn. Het hof gaat uit van [betrokkene 5] daadwerkelijke bekendheid (subjectieve wetenschap) ter zake. Zie ook onder 3.34.4 hiervoor.

Tot slot: ook hier geldt wat ik schreef onder 3.34.5 hiervoor.

Nu deze kennelijk voortbouwt op de voorgaande klachten in het subonderdeel, die falen, deelt de klacht in dit lot. Zie onder 3.30-3.37.6 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

Deze strandt in het voetspoor van de derde klacht. Zie onder 3.35-3.35.2 hiervoor. Ik licht dit toe.

De vooropstelling onder 3.35.1 hiervoor geldt ook hier.

Nu de klacht in wezen opnieuw de vierde t/m zesde klacht in het subonderdeel en “de klacht uit onderdeel 1B” in stelling brengt, die falen, deelt de klacht in dit lot. Zie onder 3.17-3.20, 3.30 en 3.36-3.38.1 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

De eerste klacht. (Voetnoot 122) Als een of verschillende van de klachten in onderdeel 1, subonderdeel 2A en/of subonderdeel 2B slaagt/slagen, dan kan rov. 3.112 van het arrest evenmin in stand blijven. Rov. 3.112 bouwt immers voort op rov. 3.109-3.110.

De tweede klacht. (Voetnoot 123) Voor zover het hof uit productie 31 bij conclusie van eis in reconventie heeft afgeleid dat Genchart op basis van de e-mail van [betrokkene 5] aan [betrokkene 3] en de belastingadviseur van [Holding] van 29 december 2010 (Voetnoot 124) daadwerkelijk bekend was met de schade en de aansprakelijke persoon in de zin van art. 3:310 lid 1 BW, kan die overweging op verschillende gronden - want rechtens onjuist dan wel ontoereikend gemotiveerd, zoals nader uitgewerkt in de klacht - niet in stand blijven.

De derde klacht. (Voetnoot 125) Ook is onjuist dan wel onbegrijpelijk dat het hof kennis van de belastingadviseur van [Holding] heeft toegerekend aan Genchart. In 2010, toen Genchart haar art. 2:9 BW-vordering nog niet had gecedeerd aan [Holding] , ging het nog om de vraag of Genchart “in staat was een vordering tegen [verweerder] in te stellen”. Voor zover het hof in rov. 3.112 heeft beoordeeld of [Holding] in 2010 in staat was een vordering tegen [verweerder] in te stellen, is het hof uitgegaan van een onjuiste rechtsopvatting over art. 3:310 BW, althans is ’s hofs overweging zonder nadere toelichting onbegrijpelijk. Art. 3:310 BW verlangt bekendheid met de schade van de benadeelde en de aansprakelijke persoon. Niet ter discussie staat dat Genchart de benadeelde is in de zin van art. 3:310 BW (zie rov. 3.107).

Nu deze voortbouwt op de klachten in onderdeel 1 en subonderdelen 2A-2B, die falen, deelt de klacht in dit lot. Zie onder 3.4-3.15, 3.17-3.20, 3.24-3.28 en 3.30-3.40 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

Deze loopt vast op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Ik licht dit toe.

Voor zover de klacht veronderstelt dat het hof in rov. 3.109 (en 3.110) uit productie 31 bij conclusie van eis in reconventie afleidt dat Genchart op basis van de e-mail van 29 december 2010 (Voetnoot 127) daadwerkelijk bekend was met de schade en de aansprakelijke persoon in de zin van art. 3:310 lid 1 BW, ziet de klacht eraan voorbij dat het hof die productie daar slechts betrekt vanwege de daarin vervatte e-mails tussen [verweerder] , [betrokkene 5] en Clipper van 1 t/m 9 maart 2006. Waaruit volgt, aldus het hof, dat [betrokkene 5] op de hoogte was van de betaling van de bedragen van USD 1.343.882,56 en USD 75.000 door Clipper aan Fox.

Voor zover de klacht veronderstelt dat het hof in rov. 3.112 uit die productie 31 afleidt dat Genchart op basis van de e-mail van 29 december 2010 daadwerkelijk bekend was met de schade en de aansprakelijke persoon in de zin van art. 3:310 lid 1 BW, ziet de klacht eraan voorbij dat het hof al in rov. 3.110 oordeelt over die subjectieve wetenschap van Genchart en deze aanneemt per maart 2006, in het kader van de beoordeling van het verjaringsberoep van [verweerder] c.s. als bedoeld in rov. 3.108. (Voetnoot 128) En dat het hof in rov. 3.112 genoemde e-mail als vervat in die productie betrekt voor iets anders dan toerekening van kennis aan Genchart, in het kader van de te onderscheiden beoordeling van [Holding] betoog als bedoeld in rov. 3.111. (Voetnoot 129)

Ook deze loopt vast op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Ik licht dit toe.

Noch in rov. 3.109 (en 3.110) noch in rov. 3.112 rekent het hof aan Genchart kennis toe van [Holding] belastingadviseur, die eerst wordt genoemd in rov. 3.112. Ook niet via de e-mail van [betrokkene 5] aan [betrokkene 3] en de belastingadviseur van [Holding] van 29 december 2010, zoals vervat in productie 31 bij conclusie van eis in reconventie en bedoeld in rov. 3.112, derde zin (“ [betrokkene 5] heeft [betrokkene 3] en de belastingadviseur”, etc.). Zie tevens de behandeling van de tweede klacht, onder 3.44-3.44.3 hiervoor.

Evenmin beoordeelt het hof in rov. 3.112, tegen de achtergrond van rov. 3.111, of [Holding] in 2010 in staat was een vordering tegen [verweerder] in te stellen. Zoiets staat daar niet en ligt daarin evenmin besloten, gezien ook rov. 3.107-3.110 (waaronder rov. 3.107, laatste zin) en rov. 3.112, eerste twee zinnen. Het hof heeft in rov. 3.112 scherp voor ogen dat bezien naar 2010, toen Genchart de onderhavige vordering nog lang niet had gecedeerd aan [Holding] (dat gebeurde eerst op 6 juli 2015), de vraag omtrent het in staat zijn een vordering tegen [verweerder] in te stellen betrekking heeft op Genchart.

Volledigheidshalve: naar blijkt uit rov. 3.109-3.110 betrekt het hof, in lijn met rov. 3.107-3.108, de in art. 3:310 lid 1 BW bedoelde bekendheid met de schade en de aansprakelijke persoon bij Genchart, niet bij [Holding] .

Ook deze loopt vast op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Ik licht dit toe.

De klacht veronderstelt ten onrechte dat in rov. 3.112 besloten ligt dat kennis van de belastingadviseur van [Holding] aan Genchart dient te worden toegerekend. Dit volgt al uit 3.44-3.45.4 hiervoor en behoeft geen verdere toelichting.

De (enige) klacht bouwt voort op de klachten in subonderdelen 2A-2C, die falen, in welk lot de klacht deelt. Zie onder 3.24-3.28, 3.30-3.40 en 3.42-3.47 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

De eerste klacht. (Voetnoot 131) Als in rov. 3.115-3.116 van het arrest besloten ligt dat [betrokkene 5] geen ondergeschikte was ten opzichte van [verweerder] en/of anderszins in de positie verkeerde om rechtsmaatregelen te treffen namens de betrokken rechtspersoon (zoals het entameren van een bestuurdersaansprakelijkheidsprocedure), dan geven ’s hofs overwegingen blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Dan heeft het hof in elk geval art. 2:240 BW miskend. Althans zijn ’s hofs overwegingen zonder nadere toelichting onbegrijpelijk en heeft het hof in elk geval verzuimd bepaalde essentiële stellingen van [Holding] te bespreken. Als het hof die stellingen had betrokken bij zijn oordeel, dan had het niet, althans niet zonder nadere motivering, tot de slotsom kunnen komen dat “kennis van [betrokkene 5] heeft te gelden als kennis van [Holding] ”. [betrokkene 5] was immers vanwege zijn positie als werknemer van de vennootschap en ten opzichte van [verweerder] (nota bene de wederpartij van de vennootschap) niet in staat om maatregelen te treffen ter bescherming van de vennootschap.

De tweede klacht. (Voetnoot 132) Als in rov. 3.115-3.116 besloten ligt dat voor de toerekening van kennis van [betrokkene 5] niet relevant is of hij in de positie verkeerde om maatregelen te treffen om de vennootschap te beschermen, geeft dat oordeel blijk van een onjuiste rechtsopvatting gezien nrs. 38-40 van de procesinleiding, (Voetnoot 133) althans zijn ’s hofs overwegingen zonder nadere toelichting eveneens onbegrijpelijk.

Deze loopt vast op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest, nu de klacht ten onrechte veronderstelt dat in rov. 3.115-3.116 besloten ligt dat [betrokkene 5] geen ondergeschikte was ten opzichte van [verweerder] en/of anderszins in de positie verkeerde om rechtsmaatregelen te treffen namens de rechtspersoon. Ik licht dit toe.

Het hof wijst in rov. 3.115, eerste alinea inzake de Spaanse villa op de betrokkenheid en wetenschap ter zake van [betrokkene 5] , (niet-statutaire) financieel directeur van [Holding] . Het hof overweegt in rov. 3.115, tweede alinea dat die aldus opgedane kennis van [betrokkene 5] in het maatschappelijk verkeer te gelden heeft als kennis van [Holding] , gelet op [betrokkene 5] positie van financieel directeur van [Holding] . (Voetnoot 136) Daarbij gaat het hof klaarblijkelijk ervan uit dat van [betrokkene 5] gezien die opgedane kennis, diens daadwerkelijke functie bij [Holding] en diens daarmee verband houdende taak/verantwoordelijkheid, verwacht mocht worden dat hij de relevantie van die kennis inzag en deze doorgeleidde binnen de organisatie naar degene(n) die bevoegd was (waren) ter zake te handelen (zoals rechtsmaatregelen te nemen namens de rechtspersoon), waartoe afdoende mogelijkheid bestond. (Voetnoot 137) ’s Hofs oordeel in rov. 3.116 bouwt mede hierop voort.

Het hof oordeelt nergens in rov. 3.115-3.116 expliciet of impliciet dat [betrokkene 5] op enigerlei wijze in de positie verkeerde (bevoegd was) om zelf ter zake rechtsmaatregelen te treffen namens de rechtspersoon. Een dergelijk oordeel is in ’s hofs redenering ook niet nodig. Enige miskenning van art. 2:240 BW door het hof doet zich dan evenmin voor, dit spreekt voor zich. Wel stelt het hof in rov. 3.115 voorop dat het hier gaat om [verweerder] in diens functie van “(indirect) bestuurder” van [Holding] en om [betrokkene 5] in diens functie van “(niet-statutaire) financieel directeur” van die rechtspersoon. Waarmee het hof laat zien voor ogen te hebben dat [betrokkene 5] als financieel directeur binnen [Holding] geen deel uitmaakte van het bestuur, maar functioneel daaronder ressorteerde, en aldus ondergeschikt was ten opzichte van [verweerder] in genoemde hoedanigheid. (Voetnoot 138) Wat evenwel niet afdoet aan die door [betrokkene 5] opgedane kennis, diens daadwerkelijke functie bij [Holding] en diens daarmee verband houdende taak/verantwoordelijkheid, waarover nader onder 3.55.2 hiervoor.

Hierop loopt de klacht stuk. Overigens brengen ook bij een juiste lezing van het arrest de stellingen van [Holding] als genoemd in nr. 72 van de procesinleiding niet mee dat het hof niet, althans niet zonder nadere motivering, in rov. 3.115, tweede alinea tot de slotsom kon komen dat “de kennis van [betrokkene 5] heeft te gelden als kennis van [Holding] ”. Voor zover daarin al iets te lezen valt over de vraag of [betrokkene 5] een ondergeschikte was ten opzichte van [verweerder] en/of anderszins in de positie verkeerde om rechtsmaatregelen te treffen namens de betrokken rechtspersoon, (Voetnoot 139) staan die stellingen van [Holding] hoe dan ook niet in de weg aan wat het hof doet in rov. 3.115-3.116 als uiteengezet onder 3.55.1-3.55.3 hiervoor. Zie ook onder 3.7.4-3.7.5 en 3.11.1 hiervoor.

Voor zover deze voortbouwt op de eerste klacht, die faalt, deelt de klacht in dit lot. Zie onder 3.55-3.55.4 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

Voor zover de klacht los daarvan veronderstelt dat in rov. 3.115-3.116 van het arrest besloten ligt dat voor de toerekening van kennis van [betrokkene 5] niet relevant is of hij in de positie verkeerde om “maatregelen te treffen om de vennootschap te beschermen”, mist deze feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Ik licht dit toe.

Onder 3.55.1-3.55.3 hiervoor zette ik uiteen wat het hof doet in rov. 3.115-3.116 wat betreft het aanmerken van de kennis van [betrokkene 5] als kennis van [Holding] . Langs díe weg acht het hof daar voor de toerekening van die kennis van [betrokkene 5] aan [Holding] dus wel degelijk relevant dat hij in de positie verkeerde om, naar aanleiding van de opgedane kennis, “maatregelen te treffen om de vennootschap te beschermen”. (Voetnoot 140) Zie ook onder 3.7.4-3.7.5 en 3.11.1 hiervoor.

Hierop loopt de klacht stuk. Overigens geeft hetgeen het hof aldus oordeelt in rov. 3.115-3.116 geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting. (Voetnoot 141) Zie ook onder 3.7.4-3.7.5 en 3.11.1 hiervoor. En voldoet de verwijzing in de klacht naar het “zonder nadere toelichting eveneens onbegrijpelijk [zijn]” van ’s hofs overwegingen niet aan de eisen van art. 407 lid 2 Rv.

Nu deze voortbouwt op de voorgaande klachten in het subonderdeel, die falen, deelt de klacht in dit lot. Zie onder 3.53-3.56.4 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

De eerste klacht. (Voetnoot 143) Het hof is buiten de grenzen van de rechtsstrijd getreden, indien het in rov. 3.115 van het arrest (aan de hand van producties 40-41 bij conclusie van eis in reconventie) heeft bedoeld te overwegen dat [betrokkene 5] (in 2008) wist van het onbehoorlijke karakter van de transacties en betalingen. Te weten dat een zakelijke reden daarvoor ontbreekt, oftewel dat deze een onzakelijk karakter hadden. Want [verweerder] heeft niet gesteld dat [betrokkene 5] in 2008 wetenschap had van het onzakelijke karakter van de transacties en de betalingen; [verweerder] heeft slechts gesteld dat [betrokkene 5] wist van de gevolgen van de transacties die, volgens [verweerder] , een legitiem karakter hebben. Het hof kon dus onmogelijk begrijpelijk uit de stellingen van [verweerder] afleiden dat hij heeft aangevoerd dat [betrokkene 5] kennis had van het onzakelijke karakter van de transactie en de betalingen, laat staan dat [verweerder] ter motivering van zijn standpunt heeft verwezen naar producties 40-41 bij conclusie van eis in reconventie. Althans had het hof conform art. 149 Rv moeten constateren dat [verweerder] niet aan de stelplicht heeft voldaan, doordat [Holding] de kale stelling dat [betrokkene 5] “van de hoed en de rand [wist]” gemotiveerd heeft betwist. ’s Hofs overweging is dan bovendien innerlijk tegenstrijdig met rov. 3.114, waar het hof wel correct weergeeft welke stelling [verweerder] heeft ingenomen over de kennis van [betrokkene 5] : [betrokkene 5] was bekend met de transactie en betalingen: niet meer en niet minder.

De tweede klacht. (Voetnoot 144) ’s Hofs overweging getuigt van een onjuiste rechtsopvatting, althans is zonder nadere motivering onbegrijpelijk, indien het hof in rov. 3.115-3.116 tot uitgangspunt heeft genomen: dat kennis van de transactie en betalingen voldoende is voor het laten aanvangen van de verjaringstermijn van art. 3:310 BW. Althans dat niet nodig is dat [betrokkene 5] kennis en inzicht had in het foutieve karakter van de betalingen. Althans dat [betrokkene 5] met de schade en de aansprakelijke persoon bekend had kunnen of moeten zijn. Door aan de wetenschap van [betrokkene 5] over de transactie en betalingen de conclusie te verbinden dat [Holding] op of omstreeks 28 januari 2008 op de hoogte was van de feiten die de grondslag vormen van het aan [verweerder] verweten onbehoorlijk bestuur en de gestelde schade, heeft het hof ofwel miskend dat art. 3:310 BW bij een vordering op de voet van art. 2:9 BW kennis en inzicht verlangt in het onbehoorlijke karakter van het bestuur (hier dus van de transactie en betalingen), althans is ’s hofs overweging zonder nadere overweging onbegrijpelijk.

De derde klacht. (Voetnoot 145) Het hof heeft art. 149 Rv en/of art. 150 Rv onjuist toegepast, indien aan ’s hofs oordeel impliciet ten grondslag ligt dat [Holding] had moeten stellen (en bewijzen) dat [betrokkene 5] niet op de hoogte was van het onbehoorlijke karakter van de transactie en betalingen en dat [Holding] onvoldoende heeft gesteld, waardoor tot uitgangspunt moet worden genomen dat [betrokkene 5] wist van het onbehoorlijke karakter van de transactie en betalingen.

Gezien dit een en ander valt m.i. niet vol te houden dat het hof in rov. 3.115-3.116 van het arrest uitgaat van een onbegrijpelijke uitleg van de gedingstukken door aan te nemen, wat het doet, dat [verweerder] c.s. in het kader van diens te onderscheiden verjaringsberoep afdoende gemotiveerd heeft gesteld dat [betrokkene 5] op of omstreeks 28 januari 2008 bekend was met, wat de klacht noemt, “het onzakelijke karakter” (Voetnoot 168) van de transactie en betalingen inzake de Spaanse villa (in rov. 3.113 geduid als “zonder zakelijke reden”). Overigens ligt het in de rede dat [verweerder] c.s. dit ook beoogde, nu de slagingskans van dat - door hem telkens zo vooropgestelde - verjaringsberoep vanzelfsprekend toeneemt naarmate het datgene bestrijkt waarop [Holding] haar vordering inzake de Spaanse villa baseerde. Bij deze stand van zaken valt evenmin vol te houden dat het hof buiten de grenzen van de rechtsstrijd is getreden, zoals bedoeld in de klacht. Noch dat het hof “onmogelijk begrijpelijk” uit de stellingen van [verweerder] c.s. kon afleiden dat hij ter zake ook heeft verwezen naar producties 40-41 bij conclusie van eis in reconventie.

Voor zover de klacht aanvoert dat het hof conform art. 149 Rv had moeten constateren dat [verweerder] c.s. niet aan de stelplicht heeft voldaan doordat “ [Holding] de kale stelling dat [betrokkene 5] “van de hoed en de rand [wist]”, gemotiveerd heeft betwist”, boekt deze evenmin succes. Daarbij betrek ik dat de klacht met die “stelling” slechts doelt op een opmerking van [Holding] in een als “Terzijde” bedoelde passage in haar pleitnotities van 14 mei 2018. (Voetnoot 169) Waarbij zij enkel veronderstelt dat [verweerder] c.s. met bepaalde in aanloop naar die zitting overgelegde producties (226-228), die zien op stukken uit februari, juli en augustus 2009, heeft “willen aantonen dat [betrokkene 5] en [betrokkene 3] (ingekopieerd als advocaat) van de rand en de hoed wisten over alle Norak-entiteiten.” Om dát vervolgens te weerspreken. Dat deze producties en die stelling helemaal geen betrekking hebben op het onderhavige verjaringsberoep van [verweerder] c.s. blijkt, naast genoemde passage, ook en reeds uit de akte waarbij die producties door hem zijn overgelegd. (Voetnoot 170)

De klacht biedt [Holding] evenmin soelaas voor zover deze tot slot aanvoert dat ’s hofs overweging dan bovendien innerlijk tegenstrijdig is met rov. 3.114. Uit rov. 3.115-3.116 blijkt dat het hof daar met de kennis van [betrokkene 5] die in het maatschappelijk verkeer te gelden heeft als kennis van [Holding] , en die een zelfstandige grond vormt voor honorering van het in rov. 3.114 bedoelde verjaringsberoep van [verweerder] c.s., het oog heeft op de feiten die door [Holding] ten grondslag zijn gelegd aan het aan [verweerder] verweten onbehoorlijk bestuur en de gestelde schade als uiteengezet in rov. 3.113. Dus inclusief het in rov. 3.113, voorlaatste zin bedoelde onzakelijke karakter van de desbetreffende transactie en betalingen (“zonder zakelijke reden”). Hetzelfde geldt trouwens voor de kennis van [verweerder] die het hof in rov. 3.115-3.116 toerekenbaar aan [Holding] acht. Gelet daarop doet de in de klacht veronderstelde innerlijke tegenstrijdigheid zich in werkelijkheid niet voor. Zie overigens ook de behandeling van de eerste klacht in subonderdeel 1B, waaronder 3.18.3 hiervoor.

Deze loopt vast op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Ik licht dit toe.

Het hof neemt in rov. 3.115-3.116 niet tot uitgangspunt - noch wat betreft [verweerder] , noch wat betreft [betrokkene 5] - dat enkele kennis van de desbetreffende transactie en betalingen al voldoende is voor het laten aanvangen van de verjaringstermijn van art. 3:310 BW. Het hof trekt daar de lijnen bepaald ruimer, zoals reeds volgt uit 3.63.1-3.63.3 hiervoor.

Het hof neemt in rov. 3.115-3.116 evenmin tot uitgangspunt dat niet nodig is dat [betrokkene 5] kennis/inzicht had in het foutieve karakter van de betalingen. Uit rov. 3.115 in verbinding met rov. 3.116 blijkt immers dat het hof de in rov. 3.115 bedoelde kennis van [betrokkene 5] (die in het maatschappelijk verkeer te gelden heeft als kennis van [Holding] ) beschouwt als zelfstandig dragende grond voor de in rov. 3.116 bereikte uitkomst. Dus dat [Holding] op of omstreeks 28 januari 2008 “op de hoogte was” van de feiten die de grondslag vormen van het aan [verweerder] verweten onbehoorlijk bestuur en de gestelde schade (waarover ook rov. 3.113). (Voetnoot 171) Waaronder het foutieve karakter van genoemde betalingen. Zie ook onder 3.63.1-3.63.3 hiervoor.

Naar reeds volgt uit 3.64.2-3.64.3 hiervoor neemt het hof in rov. 3.115-3.116 evenmin tot uitgangspunt dat [betrokkene 5] met de schade en de aansprakelijke persoon bekend had kunnen of moeten zijn. Het hof gaat uit van [betrokkene 5] daadwerkelijke bekendheid (subjectieve wetenschap) ter zake.

Met 3.61-3.64.4 hiervoor ontvalt ook de bodem aan de rest van de klacht. Dit behoeft geen verdere toelichting.

Volledigheidshalve wijs ik nog op de behandeling van subonderdeel 1B, waaronder 3.18 en 3.18.3 hiervoor.

Ook deze loopt vast op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Ik licht dit toe.

’s Hofs oordeel in rov. 3.115-3.116 komt ter zake erop neer dat, in het licht van de in rov. 3.115, tweede alinea bedoelde documenten en stellingen van [verweerder] c.s., [Holding] onvoldoende heeft betwist dat [betrokkene 5] “op de hoogte was” van de feiten die de grondslag vormen van het aan [verweerder] verweten onbehoorlijk bestuur en de gestelde schade, dus inclusief het in rov. 3.113, voorlaatste zin bedoelde onzakelijke karakter van de desbetreffende transactie en betalingen (“zonder zakelijke reden”). Wat ook betekent dat naar ’s hofs oordeel [verweerder] c.s., in het kader van diens verjaringsberoep in dit verband (waarover ook rov. 3.114), aan zijn stelplicht heeft voldaan. Zie ook onder 3.63.3 en 3.64.3 hiervoor.

Daarmee doet het (impliciete) oordeel van het hof inzake de verdeling van stelplicht/bewijslast waarvan de klacht uitgaat zich in werkelijkheid dus niet voor in rov. 3.115-3.116. En geeft het hof, onderkennende dat het hier gaat om een bevrijdend verweer zijdens [verweerder] c.s., dus geen blijk van een onjuiste toepassing van art. 149 Rv en/of art. 150 Rv als bedoeld in de klacht. (Voetnoot 172)

Vooropgesteld: de klacht bestrijdt ’s hofs overweging in rov. 3.115, eerste alinea, voor-voorlaatste zin van het arrest (“Gelet op het voorgaande overweegt het hof”, etc.), die de klacht anders verwoordt dan in het arrest staat.

Nu de klacht in wezen opnieuw de voorgaande klachten in het subonderdeel en “de klacht uit onderdeel 1B” in stelling brengt, die falen, deelt de klacht in dit lot. Zie onder 3.17-3.20 en 3.60-3.65.3 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

De (enige) klacht bouwt voort op de klachten in onderdeel 1 en subonderdelen 3A-3B, die falen, in welk lot de klacht deelt. Zie onder 3.4-3.15, 3.17-3.20, 3.53-3.58 en 3.60-3.67 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

De eerste klacht. (Voetnoot 175) Het hof heeft in rov. 3.125 van het arrest de stelling van [Holding] onjuist weergegeven, waar het heeft overwogen dat “ [Holding] [verder stelt] dat een medecommissaris van [verweerder] bij Genchart via een vennootschap van hem, zonder noodzaak een contragarantie heeft gesteld, in verband waarmee Genchart op 6 januari 2000 NLG 1.300.000,- heeft betaald.” Anders dan het hof daar heeft overwogen, is de betaling niet verricht door Genchart, maar door Greenpark. Voor zover het hof in rov. 3.125 heeft bedoeld te overwegen dat de betaling van NLG 1.300.000 op 6 januari 2000 is verricht door Genchart, is het hof buiten de grenzen van de rechtsstrijd getreden. Althans is die overweging onbegrijpelijk in het licht van de stelling van [Holding] en meer specifiek productie 65 bij haar akte van 12 januari 2016 waarnaar zij heeft verwezen.

De tweede klacht. (Voetnoot 176) Het hof heeft in rov. 3.127 overwogen dat [Holding] niet heeft betwist dat [betrokkene 5] “destijds” (in 1999 en 2000) ook al fungeerde als (niet-statutaire) financieel directeur van Greenpark, Genchart en [Holding] . Dit laatste - inzake [Holding] - heeft [verweerder] evenwel helemaal niet gesteld. [betrokkene 5] is, zoals ook blijkt uit nr. 1 van de verklaring van [betrokkene 5] (productie 58 bij akte zijdens [Holding] van 12 januari 2016), pas sinds 2007 in dienst bij [Holding] ; daarvoor was hij in dienst van Genchart en Multiveer. Voor zover het hof in rov. 3.127 tot uitgangspunt heeft genomen dat [betrokkene 5] in 1999 respectievelijk 2000 niet-statutaire financieel directeur was van [Holding] , is het hof dus buiten de grenzen van de rechtsstrijd getreden. Althans heeft het hof een onjuiste rechtsopvatting gehanteerd met betrekking tot art. 149 Rv dan wel de waarheidsplicht. Althans is die overweging in het licht van de stellingen van partijen onbegrijpelijk.

De derde klacht. (Voetnoot 177) “Gelet op het voorgaande” kon het hof dan ook niet in het slot van rov. 3.128 tot het oordeel komen dat “gelet op de positie van financieel directeur van [betrokkene 5] bij (...) en [Holding] , ook de kennis van [betrokkene 5] heeft te gelden als kennis van deze vennootschappen.”

De vierde klacht. (Voetnoot 178) Het hof kon “gelet op het voorgaande” in rov. 3.128 evenmin tot de slotsom komen dat de stelling van [Holding] dat [verweerder] “deze transacties en betalingen verborgen heeft gehouden voor anderen binnen Genchart, Greenpark en [Holding] zich niet verdraagt met de kennis van het bestuur van Genchart en Greenpark, en de betrokkenheid en kennis van [betrokkene 5] .” (Voetnoot 179)

De vijfde klacht. (Voetnoot 180) Voor zover in rov. 3.128 besloten ligt dat kennis van het bestuur van Genchart en Greenpark en/of de kennis van [betrokkene 5] dient te worden toegerekend aan [Holding], geeft die uitleg blijk van een onjuiste rechtsopvatting, althans is de overweging onbegrijpelijk. De overweging is onjuist, omdat [verweerder] niet heeft gesteld dat kennis van het bestuur van Genchart en Greenpark (via [betrokkene 5] ) dient te worden toegerekend aan [Holding] en het hof dus buiten de grenzen van de rechtsstrijd is getreden, althans een onbegrijpelijke uitleg van de stellingen van [verweerder] heeft gehanteerd. Bovendien had het hof dan moeten onderzoeken of de feiten en omstandigheden meebrengen dat kennis van de dochtervennootschap aan de moeder kan worden toegerekend, waarbij terughoudendheid is geboden, en uit rov. 3.128 niet blijkt welke feiten en omstandigheden voor het hof doorslaggevend waren, mede in het licht van die terughoudendheid. Zonder nadere motivering is ’s hofs oordeel in elk geval onbegrijpelijk.

Nu deze voortbouwt op de voorgaande klachten in het onderdeel, die falen, deelt de klacht in dit lot. Zie onder 3.73-3.74.1 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

Nu deze voortbouwt op de voorgaande klachten in het onderdeel, die falen, deelt de klacht in dit lot. Zie onder 3.73-3.75.1 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

Deze loopt vast op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Ik licht dit toe.

Gezien ook rov. 3.127 lijdt het geen twijfel dat het hof in rov. 3.128 wat betreft kennis van [Holding] niet uitgaat van toerekening van kennis van het bestuur van Genchart en Greenpark (via [betrokkene 5] ) aan [Holding] , oftewel van kennis van de dochtervennootschap aan de moeder. Maar van toerekening van kennis van [betrokkene 5] , als (niet-statutaire) financieel directeur van [Holding], aan [Holding] .